Cezar
Dekutimigo de la lekado de tranĉiloj
Ni, la biciklintoj,
la nedisigebla duopo,
sidas pace enombre de
maljuna kverko antaŭ la ekskursa
restoracio „Kverelarbaro",
ĉar la lokoj sub la sunombreloj
pro Pentekosto jam ĉiuj estas
okupitaj.
Ni ambaŭ trinkas bieron.
Donjo la saksan "Radeberger"
kaj mi la tritikan bieron
"Franciskano", kiun mi
trinkadas kun plezuro,
de kiam mi gustumis ĝin
je la unua fojo en kooperativo
de franciskaj monaĥoj
ie en la Rhoen-montaro.
(De tie mi kunprenis
sur preĝeja folio
la sunkantadon
de Franco de Assisi.)
Kaj efektive,
La suno ridas al ni.
La juna kelnerino,
kiu konas nin kiel
oftajn biciklantajn gastojn,
same jam elfore ridetas.
Jen, ĝuste en la momento,
kiam la kelnerino alvenis,
mia kara subite diras
sufiĉe laŭte al mi :
"Sed la lekadon mi bele
dekutimigis al vi."
Ŝi ridetas ĉe tio sian
plej belan rikanan rideton al mi,
preskaŭ suspektige.
Mi respondas rikane : "Kiun ?"
Ŝi : "Hehe, kial kiun ?"
Mi pri tio tute naive diras :
"Kiun lekadon vi celas,
Donjeto ?"
La kelnerino
kiu staras kiel
naiva ŝafido,
tamen ege plezuriĝas
pri nia dialogo.
Donjo respondas kun ridego :
"La lekadon de la tranĉilo kompreneble,
kion alian vi pensas !?"
„Aĥ, tiun, ĉu vere“, mi respondas seke.
„Tion mi devos noti al mi, ke vi
dekutimigis al mi la lekadon de tranĉiloj,
el tio mi faros poemon.“
Mi denove rikanas.
Ŝi tuj serĉas krajonon
en sia ruĝa dorsosako,
sed ne notkajeron.
Tial mi skribas
tiun poemon
pri la dekutumigo
de mia lekado
de tranĉiloj
kaj de aliaj aferoj
en la adresaron
de la E-kalendaro,
kie ankoraŭ estas
sufiĉe da loko.
Post la fino de la notado,
kiam ni jam trinkis
nian bieron kaj mi krome
manĝis la bonege gustantan
"Soljanka-supon", kiu cetere
transvivis la politikajn ŝanĝojn
sen iuj obstakloj, mi donas
al la linda juna kelnerino
ĉiujn miajn cendojn,
kiujn mi havas en la monujo,
pri kio ŝi videble tre ĝojas.
Verŝajne ne tiom pro
la cendoj mem, sed pro
la grandanima gesto.
Kaj mi pensas iomete frivole,
ke mi volonte foje, hm...
Sed Donjo rigardas min tute
spiritĉeeste, ŝi kompreneble scias,
kion mi ĝuste pensis.
"Prefere ne, kara",
ŝi diras amuziĝante.
„Restu fidela al ni.“
"Kion vi pensas pri mi",
mi diras iomete melankolie,
"mi ja eĉ ne pensas
pri kontraŭetikedaj aferoj,
Donjeto !?"
„Nu, ekstaru do kaj bridu
vian flirtemon“, ŝi diras nur seke.
Sed sur ŝiaj lipoj ekmontriĝas
subite delikate aludema rideto,
kiu esprimas tion, kio vespere
atendeblos.
