Fratoj Grimm
Sinjoro Korbes
41. Vol. 1
Estis iam kokino kaj koketo, kiuj volis forvojaĝi kune. Tial la kokino konstruis belan ĉaron kun kvar ruĝaj radoj kaj jungis kvar musetojn antaŭĝin, poste la kokino kaj la koketo sursidiĝis kaj tiel ili forveturis. Jen ili renkontis katon. Tiu parolis : „Kien vi volas ?“
Jen respondis la koketo :
„Ek, al hom',
al sinjor' Korbes, al ties dom'."
La kato parolis : „Kunprenu ankaŭ min“. La koketo respondis : „Volonte, malantaŭe sidiĝu, por ke vi ne falu malsupren antaŭe.
Gardu bone vin,
ke miaj ruĝaj radoj ne kotmalpurigu sin.
Vagadu do, ĉar' !
Fajfu musar' !
Ek, al hom',
al sinjor' Korbes, al ties dom'.
Tiel venis iom post iom muelŝtono, ovo, anaso, pinglo kaj kudrilo. Ankaŭ ili ĉiuj sidiĝis sur la ĉaron. Sed kiam ili venis al la domo de sinjoro Korbes, sinjoro Korbes ne ĉeestis. La musetoj veturigis la ĉaron en la remizon, la kokino flugis kun la koketo sur stangon, la kato sidiĝis en la kamenon, la anaso sur la putostangon, la pinglo en la ŝegokusenon, la kudrilo en la liton, en la kapkusenon, la muelŝtono kuŝiĝis super la pordo kaj la ovo volviĝis en la mantukon.
Jen sinjoro Korbes venis hejmen, iris al la kameno kaj volis ekbruligi fajron, sed jen la kato ĵetis cindron sur lian tutan vizaĝon. Li iris rapide en la kuirejon kaj volis lavi sin. Kiam li proksimiĝis al la putostango, la anaso ŝprucis akvon sur lian vizaĝon, kaj kiam li volis sekigi sin per la mantuko, la ovo el tiu ruliĝis al li, disprompiĝis kaj fermgluis liajn okulojn. Li volis ripozi kaj sidiĝis sur la seĝon, sed jen pikis lin la pinglo. Pro tio li fariĝis tute ĉagrena kaj iris en la liton. Kaj kiam li metis la kapon sur la kusenon, jen pikis lin la kudrilo. Tial li fariĝis tiom malica kaj sovaĝa, ke li volis kuri el la domo. Sed kiam li alvenis ĉe la pordo, la muelŝtono saltis malsupren kaj mortbatis lin.
tradukis Donjo & Cezar
Herr Korbes
Es war einmal ein Hühnchen und Hähnchen, die wollten zusammen verreisen, da baute das Hähnchen einen schönen Wagen mit vier rothen Rädern, und spannte vier Mäuschen davor, dann setzte sich das Hühnchen mit dem Hähnchen auf, und so fuhren sie fort. Da begegnete ihnen eine Katze, die sprach : »wo wollt ihr hin ?« da antwortete das Hähnchen :
»als hinaus
nach dem Herrn Korbes seinem Haus.«
Die Katze sprach : »nehmt mich auch mit.« Das Hähnchen antwortete : »recht gern, setz dich hinten auf, daß du vornen nicht herabfällst :
nehmt euch wohl in Acht,
daß ihr mir meine rothe Räderchen nicht schmutzig macht.
Ihr Räderchen schweift !
Ihr Mäuschen pfeift !
als hinaus
nach des Herrn Korbes seinem Haus.«
So kam nach und nach ein Mühlstein, ein Ei, eine Ente, eine Stecknadel und eine Nähnadel, die setzten sich auch alle auf den Wagen, wie sie aber zu des Herrn Korbes seinem Haus kamen, war der Herr Korbes nicht da. Die Mäuschen fuhren den Wagen in die Remise, das Hühnchen flog mit dem Hähnchen auf eine Stange, die Katze setzte sich ins Kamin, die Ente in die Bornstande, die Stecknadel sich ins Stuhlkissen, die Nähnadel ins Bett ins Kopfkissen, der Mühlenstein legte sich über die Thüre, und das Ei wickelte sich in das Handtuch. Da kam der Herr Korbes nach Haus, ging ans Kamin und wollte Feuer anmachen, da warf ihm die Katze das ganze Gesicht voll Asche ; er ging geschwind in die Küche und wollte sich abwaschen, wie er an die Bornstande kam, sprützte ihm die Ente Wasser ins Gesicht, als er sich abtrocknen wollte, rollte ihm das Ei aus dem Handtuch entgegen, ging entzwei und klebte ihm die Augen zu ; er wollte sich ruhen und setzte sich auf den Stuhl, da stach ihn die Stecknadel, darüber wurde er ganz verdrießlich und ging ins Bett und wie er den Kopf aufs Kissen niederlegte, da stach ihn die Nähnadel ; da ward er so bös und toll, daß er zum Haus hinaus laufen wollte, wie er aber an die Thüre kam, sprang der Mühlstein herunter und schlug ihn todt.
PS :
Bornstande = Bornstange = Brunnenschwengel