Fratoj Grimm
Ranoreĝo aŭ la fera Henriko
1.Vol1
Estis iam reĝidino, kiu iris eksteren en la arbaron kaj sidiĝis sur la randon de malvarmeta puto. Ŝi havis oran globon, kiu estis ŝia plej ŝatata ludilo. Tiun ŝi ĵetadis alten kaj poste kaptadis ; tio tre gajigis ŝin. Iam la globo flugis tre alten, ŝi jam etendis manon kaj kurbigis la fingrojn por rekapti ĝin, sed jen ĝi falegis apude sur la teron kaj ruliĝis kaj ruliĝis rekte en la akvon.
La reĝidino sekvis ŝin timigite per la okuloj, sed la puto estis tiom profunda, ke ne videblis la fundo.
Jen ŝi komencis mizere plori kaj lamenti : Ve ! Se mi nur rehavus mian kuglon, tiukaze mi ĉion fordonus, miajn vestojn, miajn juvelojn, miajn perlojn kaj kion ajn en la mondo."
Kiam ŝi tiel lamentis, rano ŝovis sian kapon el la akvo kaj parolis : "Reĝidino, kial vi lamentas tiel mizere ?" Aĥ", ŝi diris, abomena rano, kiel vi povus helpi al mi ? Mia ora kuglo falis en la puton."
La rano parolis : "Viajn perlojn, viajn juvelojn kaj viajn vestojn mi ne postulas de vi, sed se vi akceptus min kiel kunulon, kaj permesus al mi sidi apud vi kaj manĝi de via ora telereto kaj dormi en via liteto, kaj se vi min ŝatus kaj amus, tiukaze mi reportus al vi vian kuglon."
La reĝidino pensis : 'Ja kion babilaĉas la ŝtipkapula rano, tiu ja devas resti en sia akvo, sed eble ĝi povos reporti mian kuglon. Jen mi do diru, ke jes, kaj ŝi parolis :
"Nu, pro mi, sed unue reportu la oran kuglon al mi, tiukaze mi promesas ĉion al vi."
La rano trempis sian kapon en la akvon kaj naĝis malsupren. Ne daŭris longan tempon ĝis ĝi ree alvenis supre, ĝi havis la kuglon en la buŝo kaj ĵetis ĝin surteren.
Kiam la reĝidino revidis sian kuglon, ŝi kuris rapide al ĝi, levis ĝin kaj tiel ĝojis rehavi ĝin surmane, ke ŝi pensis pri nenio plu kaj rapidis kun ĝi hejmen.
La rano postvokis al ŝi : Atendu, reĝidino, kaj kunprenu min, tiel, kiel vi promesis tion." Sed ŝi ne atentis ĝin.
Je la sekva tago la reĝidino sidis ĉe la manĝotablo, jen ŝi aŭdis ion suprengrimpi sur la marmora ŝtuparo, plaŭd' plaŭd, plaŭd' plaŭd' ! Baldaŭ poste ĝi frapis la pordon kaj vokis : "Reĝidino plej juna, malfermu al mi !"Ŝi kuris tien kaj malfermis la pordon. Sed jen la rano, pri kiu ŝi tute ne plu pensis ; tre timigite ŝi haste fermis kun brua klako la pordon kaj residiĝis al la manĝotablo.
Sed la reĝo vidis, ke ŝia koro frapegas, kaj parolis : "Kial vi timas ?"
"Tie ekstere estas abomena rano", ŝi diris, tiu reportis al mi la oran kuglon el la puto, mi promesis pro tio, ke ĝi fariĝu mia kunulo, sed mi tute ne imagis, ke ĝi povus forlasi la akvon, nun ĝi estas ekstere ĉe la pordo kaj volas eniri."
Intertempe la rano frapis duan fojon kaj vokis :
"Reĝidino plej juna.
Malfermu al mi,
ĉu vi ne plu scias,
kion vi diris al mi
ĉe la malvarmeta puta akvo ?
Reĝidino plej juna,
malfermu por mi."
La reĝo diris : "Kion vi promesis, tion vi devas plenumi ; iru al la rano kaj malfermu por ĝi."
Ŝi obeis kaj la rano ensaltis kaj sekvis ŝin ĝis ŝia seĝo. Kaj kiam ŝi eksidis, ĝi vokis : "Levu min supren sur seĝon apud vi." La reĝidino ne volis fari tion. Sed la reĝo ordonis ĝin. Kiam la rano estis supre, ĝi parolis : "Nun ŝovu vian oran telereton pli proksime al mi, por ke ni kune mangu de ĝi."
Ankaŭ tion ŝi devis fari. Kiam ĝi satmanĝis , ĝi diris : "Nun mi estas laca kaj volas dormi. Prenu min kun vi supren en vian ĉambreton. Pretigu vian liteton, ni kuŝigu nin en ĝin."
La reĝidino ektimis, kiam ŝi aŭdis tion, ŝi timis la fridan ranon, ŝi ne kuraĝis tuŝi ĝin kaj nun ĝi eĉ kuŝu en ŝia lito. Ŝi komencis plori kaj tute ne povis akcepti tion. Jen la reĝo ekkoleriĝis kaj ordonis al ŝi, je minaco de malfavoro, fari tion, kion ŝi promesis. Helpis nenio. Ŝi devis fari ĝin tiel, kiel ŝia patro ordonis. Sed en ŝia koro ŝi estis furioza. Ŝi kaptis la ranon per du fingroj kaj portis ĝin supren en sian ĉambreton, kuŝiĝis sur la lito, kaj anstataŭ kuŝigi ĝin apud si, ŝi ĵetis ĝin, klak !, al la muro. "Nu, do, de nun vi lasos min en paco, abomena rano !"
Sed la rano ne falis morta malsupren. Sed, kiam ĝi falis sur la liton, ĝi estis bela juna princido. Tiu estis nun ŝia kara kunulo, kaj ŝi ŝatis lin, kiel ŝi promesis tion kaj kun plezuro ili kune ekdormis. Matene alvenis mirinda kaleŝo ore ornamita, kun ok jungitaj ĉevaloj kun tufoj da plumoj. Kun ĝi venis la fidela Henriko, la servisto de la princo. Li tiom afliktiĝis pri la transformo de li, ke li devis meti tri ferajn bendojn ĉirkaŭ sian koron, por ke ĝi ne dissaltu pro malĝojo. La princido sidiĝis kun la princidino en la kaleŝon, sed la fidela servisto staris malantaŭe sur la piedbreto. Tiel ili volis veturi en la regnon de l' princo. Kaj kiam ili veturis jam certan distancon de la vojo, la princo aŭdis malantaŭ si laŭtan krakon, jen li turniĝis kaj vokis :
"Henrik', la kaleŝ' rompiĝas !"
"Ne, sinjor', ĝi plu prestiĝas !
Nur falis bend' de mia koro,
kiu helpis dum doloro,
kiam vi en puto restis,
ĉar vi tiam rano estis."
Ankoraŭfoje kaj ankoraŭfoje la princo aŭdis krakon, kaj li supozis ĉiufoje, ke la kaleŝo rompiĝis. Sed estis nur la feraj bendoj, kiuj forsaltis de la koro de l' fidela Henriko, ĉar lia mastro estis savita kaj feliĉa.
Tradukis Donjo & Cezar
Fonto Jakobo kaj Vilhelmo Grimm : Infan-kaj domfabeloj,Berlino 1812/15, du volumoj, unua volumo p.1 ĝis 5
Brüder Grimm
Der Froschkönig oder der eiserne Heinrich
1.Vol1
Es war einmal eine Königstochter, die ging hinaus in den Wald und setzte an einen kühlen Brunnen. Sie hatte eine goldene Kugel, die war ihr liebstes Spielwerk, die warf sie in die Höhe und fing sie wieder in der Luft und hatte ihre Lust daran. Einmal war die Kugel gar hoch geflogen, sie hatte die Hand schon ausgestreckt und die Finger gekrümmt, um sie wieder zufangen, da schlug sie neben vorbei auf die Erde, rollte und rollte und geradezu in das Wasser hinein.
Die Königstochter blickte ihr erschrocken nach, der Brunnen war aber so tief, daß kein Grund zu sehen war. Da fing sie an jämmerlich zu weinen und zu klagen : »ach ! wenn ich meine Kugel wieder hätte, da wollt' ich alles darum geben, meine Kleider, meine Edelgesteine, meine Perlen und was es auf der Welt nur wär'.« Wie sie so klagte, steckte ein Frosch seinen Kopf aus dem Wasser und sprach : »Königstochter, was jammerst du so erbärmlich ?«–»Ach, sagte sie, du garstiger Frosch, was kannst du mir helfen ! meine goldne Kugel ist mir in den Brunnen gefallen.«– Der Frosch sprach : »deine Perlen, deine Edelgesteine und deine Kleider, die verlang ich nicht, aber wenn du mich zum Gesellen annehmen willst, und ich soll neben dir sitzen und von deinem goldnen Tellerlein essen und in deinem Bettlein schlafen und du willst mich werth und lieb haben, so will ich dir deine Kugel wiederbringen.« Die Königstochter dachte, was schwätzt der einfältige Frosch wohl, der muß doch in seinem Wasser bleiben, vielleicht aber kann er mir meine Kugel holen, da will ich nur ja sagen ; und sagte : »ja meinetwegen, schaff mir nur erst die goldne Kugel wieder, es soll dir alles versprochen seyn.« Der Frosch steckte seinen Kopf unter das Wasser und tauchte hinab, es dauerte auch nicht lange, so kam er wieder in die Höhe, hatte die Kugel im Maul und warf sie ans Land. Wie die Königstochter ihre Kugel wieder erblickte, lief sie geschwind darauf zu, hob sie auf und war so froh, sie wieder in ihrer Hand zu halten, daß sie an nichts weiter gedachte, sondern damit nach Haus eilte. Der Frosch rief ihr nach : »warte, Königstochter, und nimm mich mit, wie du versprochen hast ;« aber sie hörte nicht darauf.
Am andern Tage saß die Königstochter an der Tafel, da hörte sie etwas die Marmortreppe heraufkommen, plitsch, platsch ! plitsch, platsch ! bald darauf klopfte es auch an der Thüre und rief : »Königstochter, jüngste, mach mir auf !« Sie lief hin und machte die Thüre auf, da war es der Fresch, an den sie nicht mehr gedacht hatte ; ganz erschrocken warf sie die Thüre hastig zu und setzte sich wieder an die Tafel. Der König aber sah, daß ihr das Herz klopfte, und sagte : »warum fürchtest du dich ?«–»Da draußen ist ein garstiger Frosch, sagte sie, der hat mir meine goldne Kugel aus dem Wasser geholt, ich versprach ihm dafür, er sollte mein Geselle werden, ich glaubte aber nimmermehr, daß er aus seinem Wasser heraus könnte, nun ist er draußen vor der Thür und will herein.« Indem klopfte es zum zweitenmal und rief :
»Königstochter, jüngste,
mach mir auf,
weiß du nicht was gestern
du zu mir gesagt
bei dem kühlen Brunnenwasser ?
Königstochter, jüngste,
mach mir auf.«
Der König sagte : »was du versprochen hast, mußt du halten, geh und mach dem Frosch die Thüre auf.« Sie gehorchte und der Frosch hüpfte herein, und ihr auf dem Fuße immer nach, bis zu ihrem Stuhl, und als sie sich wieder gesetzt hatte, da rief er : »heb mich herauf auf einen Stuhl neben dich.« Die Königstochter wollte nicht, aber der König befahl es ihr. Wie der Frosch oben war, sprach er : »nun schieb dein goldenes Tellerlein näher, ich will mit dir davon essen.« Das mußte sie auch thun. Wie er sich satt gegessen hatte, sagte er : »nun bin ich müd' und will schlafen, bring mich hinauf in dein Kämmerlein, mach dein Bettlein zurecht, da wollen wir uns hineinlegen.« Die Königs tochter erschrack, wie sie das hörte, sie fürchtete sich vor dem kalten Frosch, sie getraute sich nicht ihn anzurühren und nun sollte er bei ihr in ihrem Bett liegen, sie fing an zu weinen und wollte durchaus nicht. Da ward der König zornig und befahl ihr bei seiner Ungnade, zu thun, was sie versprochen habe. Es half nichts, sie mußte thun, wie ihr Vater wollte, aber sie war bitterböse in ihrem Herzen. Sie packte den Frosch mit zwei Fingern und trug ihn hinauf in ihre Kammer, legte sich ins Bett und statt ihn neben sich zu legen, warf sie ihn bratsch ! an die Wand ; »da nun wirst du mich in Ruh lassen, du garstiger Frosch !«
Aber der Frosch fiel nicht todt herunter, sondern wie er herab auf das Bett kam, da wars ein schöner junger Prinz. Der war nun ihr lieber Geselle, und sie hielt ihn werth wiesie versprochen hatte, und sie schliefen vergnügt zusammen ein. Am Morgen aber kam ein prächtiger Wagen mit acht Pferden bespannt, mit Federn geputzt und goldschimmernd, dabei war der treue Heinrich des Prinzen, der hatte sich so betrübt über die Verwandlung desselben, daß er drei eiserne Bande um sein Herz legen mußte, damit es vor Traurigkeit nicht zerspringe. Der Prinz setzte sich mit der Königstochter in den Wagen, der treue Diener aber stand hinten auf, so wollten sie in sein Reich fahren. Und wie sie ein Stück Weges gefahren waren, hörte der Prinz hinter sich ein lautes Krachen, da drehte er sich um und rief :
»Heinrich, der Wagen bricht !«–
»Nein Herr, der Wagen nicht,
es ist ein Band von meinem Herzen,
das da lag in großen Schmerzen,
als ihr in dem Brunnen saßt,
als ihr eine Fretsche (Frosch) was't.« (wart)
Noch einmal und noch einmal hörte es der Prinz krachen, und meinte : der Wagen bräche, aber es waren nur die Bande, die vom Herzen des treuen Heinrich absprangen, weil sein Herr erlöst und glücklich war.
Quelle :
Jacob und Wilhelm Grimm : Kinder- und Hausmärchen. 2 Bände, Band 1, Berlin 1812/15, S. 1-5.