Charles Bukowski
Simpatia sanktulo
En tiu ĉi regiono,
ĉirkaŭ kvar blokojn supren
kaj du flanken
staras malgranda ligno-
domo, de kiu defalis
la farbo kaj la
parcelo estas
trokreskita per
fiherboj.
La domoj ĉirkaŭe
havas flegatan
profunde gazonon,
akurate stucitajn
heĝojn : florojn.
Kaj en ĉiu enirejo
staras ĝisbrilege
polurita aŭto.
„Mi ŝatatas la ulon“,
mi diris al mia
amikino. „Mi vere
volonte volus vidi
lin foje. Cu vi komprenas ?
Nur por scii
kiel li aspektas.“
„Mi jam vidis
lin“, ŝi diris.
„Aha, ĉu vere ? Kiel ?
Kiam ?“
„Dufoje. Kaj ĝi estis
ĉiufoje la sama.
Li sidas ĉe la fenestro
kaj surhavas sian ĉapelon
malsuprenŝovitan
ĝis la frunto.
„Bonege“, mi
diris, bonege.“
Ĉiam denove
mi preterveturas
lian domon
kaĵ eseperas,
ke ankaŭ mi
iam vidos lin.
Vane.
Ĉiukaze...
por mi li estas
la savanto en tiu ĉi
ĉirkaŭo.
Kaj meze de ĝi
tiu sanktulo
sen nomo.