La 17an de februaro 2012 Kion okazigas radioaktiveco al infanoj

Ĉu la malbonordo estas kaŭzita de radioaktiveco ?

En januaro « Konsultkunsido pri la sano de infanoj » okazis en Fukuŝima fare de kuracistoj kaj aliaj el Tokio, kiuj volas protekti infanojn kontraŭ radioaktiveco el la nuklea centralo Fukuŝima. En tiu kunsido 10 kuracistoj konsultiĝis kun 40 familioj pri iliaj 70 infanoj. « Kuracisto, kiun mi vizitis en Fukuŝima, insistas, ke radioaktiveco tute ne influas la sanon de miaj gefiloj », diris virino en siaj 40-aj jaroj, kiuj vartas sola 3 infanojn. Ŝi volus translokiĝi al alia gubernio, sed por tio ŝi devas trovi sian laboron kaj samtempe lernejon por ili. Post longa pripensado, ŝi decidis vivi en Fukuŝima lastan aŭtunon. Ŝia 14-jara filino vizitis la familian kuraciston, ĉar tiu suferis longe pro vomemo. Kiam ŝi komencis klarigi la simptomon per la vorto “radioaktiveco”, tiu kuracisto tuj intervenis ŝin, dirante, ke radioaktiveco tute ne rilatas al la malbonordo de ŝia filino. Ankaŭ la instruisto de la klaso de ŝia filino diris al ŝi : « Vi estas tro nervoza pri radioaktiveco. Via tia sinteno povis influi vian filinon ». Ŝi sentis sin sola, havante neniun, kiun ŝi povas konsulti. Tio suferigis ŝin multe. En novembro, en la Ekzamenejo de radioaktiveco por civitanoj, ŝi ekzamenigis siajn gefilojn pri enkorpa radioaktiveca elmetiĝo. La ekzamenanto klarigis al ŝi la rezulton, ke la la nivelo de elmetiĝo estas malpli alta ol la normo. Tio estis iom trankviliga afero, sed ŝi kaj ŝiaj gefiloj daŭre loĝas en la radioaktive malpura loko, do periode ili devos ekzameniĝi, kaj en la ĉiutaga vivo ili devas malmultigi elmetiĝon de radioaktiveco, ekzemple, per duŝado, sed tiu filino ne volas fari tion, ĉar tio ĝenas ŝin.

Kion oni manĝu ?

En la konsultejo estis angulo pri manĝaĵoj, al kiu venis 35-jarulino, kiu havas 9-jaran filinon suferantan pro urtikario. Post la Tertremego ŝi provas ne aĉeti manĝaĵojn produktitajn en la regionoj Toohoku kaj Kantoo, sed mankas legomoj el aliaj regionoj. Pro manko de sufiĉa vitamino kaj alia nutraĵo ŝi timas, ke tio kaŭzos malsanon. Ŝi diras : « Ĉiuj fragoj, laktukoj kaj lakto en la najbaraj vendejoj estas produktitaj en Fukuŝima krom iom da terpomoj kaj cepoj el Hokajdoo. Ni manĝas porkaĵon el Meksiko, bovaĵon el Aŭstralio kaj salmon el Ĉilio ». La redaktanto de la revuo « Informoj pri manĝaĵoj » respondis : « Kontraŭ radioaktiveco, unue prenu mineralon el sezonaj legomoj kaj el natura salo, due prenu fibrozajn manĝaĵojn, akvon kaj teon por facila ekskreciado kaj trie plifortigu imunecon per varmigo de via korpo kaj sufiĉa dormo ». (la ĵurnalo Mainiĉi la 7an de februaro)

« Mi timas la influon de radioaktiveco al infanoj »

S-ro Kimura Tomokazu, 31-jara (la ĵurnalo Asahi, la 15an de februaro)

Mi havas 4-jaran kaj 2-jaran gefilojn. Dum la pasintaj 11 monatoj post la nuklea akcidento, ili ne povas ludi ekstere, tial ili tute ne sunbruniĝis. La forteco de radioaktiveco en Fukuŝima estas pli malalta ol tiu en Ĉernobilo, sed ankoraŭ ne estas klare, kian influon donos malaltnivela radioaktiveco al la homa korpo. Post la akcidento, mi povus translokigi miajn familianojn al alia gubernio. Dume mi pripensis la malfacilon por la infanoj eniri novan infanĝardenon kaj por mia edzino sola varti ilin. Fine mi elektis vivi ĉi tie kune. Ja troviĝas multaj familioj, kiuj translokiĝis al aliaj gubernioj, sed plej multe restas ĉi tie. Post 20 jaroj, miaj gefiloj eklaboros, edzi(ni)ĝos kaj naskos bebojn. Ni ne scias, kio okazos al ili tiun tempon. Povos esti, ke ili kritikos min, demandante : « Kial vi ne rifuĝigis nin ekster Fukuŝima ? ». Mi ne havas ĝustan respondon al tiu demando. Mi devas vivi, ĉiam konservante tiun ĉi demandon en mia koro.

Mankas kuracistoj

Por protekti loĝantojn kontraŭ radioaktiveco, necesas kuracistoj, sed pro la timo al radioaktiveco jam multaj kuracistoj fuĝis eksteren kaj nun mankas kuracistoj en Fukuŝima. La municipa hospitalo de la urbo Minami-Sooma en Fukuŝima varbas 30 kuracistojn. En la urbo ekestas multaj farendaj laboroj por la rifuĝintoj en la provizoraj domoj kaj pri ekzamenado de enkorpa elmetaĝo de radioaktiveco. En tiu hospitalo, antaŭ la Tertremego laboris 12 kuracistoj, sed tuj poste nur 4, kaj nun 10. Sed la farendaj laboroj pli multiĝis, kaj pli da 5 aŭ 10 kuracistoj tute ne sufiĉas, do la urbo decidis dungi 30 por unu fojo. Ankaŭ en aliaj 5 hospitaloj ĉirkaŭ la urbo la nombro de la kuracistoj malpliiĝis de 48 en 29. Ne nur en tiu urbo sed ankaŭ en la tuta Fukuŝima mankas kuracistoj. Jam de longe en provincaj gubernioj mankas kuracistoj kaj tio minacis la vivon de la loĝantoj. La nuklea akcidento akcelis tiun tendencon. La loĝantoj suferas pro la tertremo, la cunamo, la nuklea akcidento, malpuriĝo de la medio kaj nun pro manko de kuracistoj.

Enhavo :

Jalto, lulilo de la tutmonda E-movado P2
Redaktangulo P4
Jam komenciĝis la jaro 2012… P4
Venontaj temaj dosieroj P4
SAT-aj Diversaĵoj
Novaliĝoj P5
Nekrologo P5
Nova peranto por Belgio P5
Kotizoj kaj abono P5
Malaltiĝo de la vendoprezo de PIV P6
Jalta SAT-Kongreso 2012 : pliajn informojn P6
Aforismoj – Cerbaj impulsoj – DoMo P6
Tem-dosiero "Amaskomunikiloj" P7
El Grekio atestas indignulo P7
Miaj spertoj pri amaskomunikiloj P8
Amaskomunikiloj senvualigitaj per dokumentfilmo P9
Ĉu ni estas manipulitaj de amaskomunikiloj ? P10
Ĉu nuraj komunikilaj mensogoj aŭ pli ĝeneralaj manipuladoj ? P11
Informiĝi postulas tempon… kaj sagacon P12
Informa manipulado pri la milito en Libio P13
SAT vivas, debatas agadas
La dom-okupado – ilo por politika liberigo P15
Liberigu niajn kvin heroojn P16
Post katastrofo en Fukuŝimo – rajto je forfuĝo P17
Ĉu Diablo fariĝos SAT ano ? P18
Besta kondiĉo kaj socia justeco P19
Helpu al prilaborado de kongresaj tajpaĵoj P20
SAT kulturas
Pierre Bourdieu, engaĝiĝinta sociologo P21
Karmen' - Kvina kaj lasta parto P23
Esperanto-teatro ĝuas bonan reprezenton en Jalto ! P24
Libreto pri Gurs P25

S-ulo 2012 01/02 (P1-4)

Ofte oni kontraŭstaris zorgon por bestoj al zorgo por socia justeco, forlasante protekton de bestoj en la flankon de politiko. Tamen koncerno pri bestoj ne nur starigas moralajn problemojn, sed ankaŭ rilatas al justeco. Ĝi estas eĉ elprovo de nia justeco, ĉar nia uzado de bestoj malkovrigas misfunkciadojn de labororganizo kaj de ekonomio kies homoj ankaŭ estas viktimoj.

La procedo per kiu oni bredas bestojn, perforte adaptigante ilin al sistemo paŭsita sur seriproduktado de industriaj objektoj, estas maljusta, pro tri kialoj. Unue, ĉar etologiaj (konduto- k moro-sciencaj) bezonoj de bestoj limigas la rajton de homo uzi ilin laŭ sia plaĉo kaj devigas ĝin, kiel per ekstera normo, kiun ĝi povas rekoni, sed kies fonto ĝi ne estas. Tiu deklaro, kiu ne ĝilatas al ampleksigo de homrajtoj al rajtoj de bestoj, sekvigas ke la kondiĉoj de enŝloso kaj de ekspluato kiuj trudas al besto afliktatan vivon estas maljustaj. Besto ne estas persono, ĉar ĝi ne estas priresponda. Ĝi ne estas civitano, ĉar ne voĉdonas, sed estas subjekto kiu aspiras trafi disfloradon laŭ normoj propraj a l sia specio. Kokino bezonas etendi siajn flugilojn kaj grati grundon. Kiam tiu bezono estas malhelpita, ĝi ekmontras morojn, kiuj ne nur aperigas ĝian suferon, sed ankaŭ maljustecon de ni.

Ni favoras al ni absolutan rajton je ili, kvankam tiu rajto limiĝas pro ilia statuso de sentipovaj estoj. Tion mencias la franca Punkodo, en la naŭa leĝa artikolo de la deka de julio 1976. Tio signifas ke besto mem rajtas ricevi respektan traktadon kaj ke la Civilkodo, en kiu besto estas konsiderata nur kiel moveblaĵo, sekvu la Punkodon, tiel ke posedantoj de besto, kiuj kulpiĝus pri malbona traktado, ricevu punon proporcian al la graveco de la delikto, ne nur simbolan. Transe de tiuj gravaj koncernoj, celas montri ke niaj rilatoj al bestoj lumĵetas sur niajn labororganizadon kaj ekonomimodelon.

Tio estas la dua kialo kiu faras de besta koncerno justecan koncernon. Konfuzo inter bredado kaj industrio ne kalkulas pri estoj, kiujn ni ekspluatas, nek pri laboristoj. Decidita laŭ ciferoj de plej alta produktado, ĝi atestas pri neado de realeco. Tio retroviĝas en la maniero per kiu laboron nuntempe oni emas taksi, tiel ke konfuzo inter signifoj de konsumeblaĵo, al kiu rilatas la diversaj agadoj, estas fonto de absurdaĵoj. Tiel rakontas flegistoj kiuj devas submetiĝi al normoj devigante ke lavado de maljunulo daŭru ses minutojn. Tiu konfuzo ankaŭ kaŭzas kontraŭproduktivojn kaj suferojn, kreante dividon kaj instigante enmemiĝon, kiuj siavice malhelpas reziston kontraŭ trudita maljustaĵo.

Efektivigo de produktivecaj ciferoj antaŭdifinitaj klarigas kial en bredejoj de ovindustriaj kokinoj, oni ĵetas virajn kokidojn en pistilon. En buĉejoj, kadencoj estas tiaj, ke antaŭsvenigado ne alkonformiĝas al regularoj. Eŭropaj direktivoj kaj franca leĝaro ne estas aplikitaj. Kaŝeco ofte regas. Kiel ne vidi ke maljusteco en nia rilato al bestoj ankaŭ estas maljusteco kontraŭ homoj kaj eĉ maljusteco kiu elmontras elŝovas principon de ekonomio kiu ne sufiĉe konsideras protekton de finita vivmedio, kiu estas ekstera limo de ĉiuj produktadoj, nek de la valoro de estoj ? Igi la koncernon pri bestoj justeca koncerno sekve konsistas en pridiskutado pri disvolva modelo kiu devigas bredistojn uzi intensan bredadon, pro la subtraho el la uzvaloro de la interŝanĝa merkatvaloro, kaj pro la marĝenoj postulitaj de la distribuistaro, kiu ne lasas alternativon al ili. Ne eblas apartigi zorgadon far politikuloj pri besta kondiĉo disde socia justeco.

Tiuj tri kialoj vokas kvaran. Se tio, kion ni faras al bestoj malkaŝas la fundamentojn de nia juro kaj la realecon de nia organizo, kaj se niaj politikuloj ĉiam estas por-bestaj, do por-besta lukto estas nia lukto. Besta koncerno iĝas rimedo por pensadi pri demokratio. Ĉar maljustas ke tiun solidarecon inter besta kondiĉo kaj socia justeco ne sekvus politika realigo. Kial ne konsideri respekton al bestoj kiel devon de Ŝtato ? Ni atingus novan etapon de besta protektado, kie tiu koncerno estus traktita plurdirekte. Ĉar maleblas malpliigi konsumon de viando sen edukado pri vegetara manĝpretigo, same kiel maleblas malpliigi intensan bredadon se ne ekzistas alternativo por bredistoj.

Kiu diros, sen misprezenti tiun mesaĝon, ke besta kondiĉo estas koncerno de la Respubliko ? Kelkaj kontestos ke perdo de la A-triopa takso de Francio kaj ekonomia krizo plejurĝigas senlaborecon kaj aĉetpovon. Tamen, besta koncerno estas levilo de memdemando pri deveno de la nuna krizo ekonomia, morala, spirita kaj politika. Manko de konsidero pri besta koncerno de ĉiuj kandidatoj por prezidenta voĉdono estas signo de distanco inter civitanoj kaj politikaj reprezentantoj. Ĉar pli kaj pli nombras tiuj, kiuj rekonsideras la fundamentojn de niaj rilatoj al bestoj kaj kiuj ne plu toleras la traktadon, kiujn oni suferigas al ili. Besta koncerno estas plejgrava politika koncerno. Ĝi koncernas ĉiujn ni kaj ĉiujn kampojn de nia vivo, de manĝado kaj edukado al vendado kaj manĝa industrio. Krei ŝtatan sekretariejon pri besta kondiĉo estus minimumo. Ĉar besta koncerno levas civilizan defion kiun neniu plu povas pretervidi.

Corinne Pelluchon (Korin' Peluĉon') estas verkistino de “Eléments pour une éthique de la vulnérabilité. Les hommes, les animaux, la nature” (Elementoj por etiko de vundebleco. Homoj, bestoj, naturo) (eldono "Le Cerf", 2011)

Traduko far Ŝtonĉjo 35951 kaj Markovo-Vito 35521 nome de - SAT Vegetara Sekcio - el originala franca teksto : http://www.lemonde.fr/idees/article/2012/02/24/condition-animale-et-justice sociale_1647765_3232.html

Tiu artikolo aperis en Sennaciulo (2012 01/02, n-ro 1279-1280).

La publicación en 1887 de la primera gramática del idioma internacional que poco después se conocería como esperanto atrajo con rapidez a un conjunto muy heterogéneo de personas. Puede afirmarse que una proporción mayoritaria correspondía a lo que podríamos denominar pequeña burguesía ilustrada. Sin embargo, hubo también desde el comienzo un núcleo de obreros, que pronto se daría cuenta de la utilidad de una lengua universal en la defensa de los ideales del movimiento internacional de trabajadores, dentro del internacionalismo proletario compartido por la generalidad de las organizaciones obreras de todos los países.

Aunque en un comienzo el movimiento llamado esperantista mantuvo una unidad local por encima de la clase social o la ideología de sus miembros, no tardó en producirse un agrupamiento de las personas más cercanas a las ideologías socialistas. En el año 1903 se registra la fundación del primer club de trabajadores esperantistas, en Estocolmo. Poco después surgieron otros grupos en los niveles local y nacional, y también se hicieron algunos intentos de organización internacional. El más importante fue el denominado "Liberiga Stelo" ("Estrella liberadora"). Tras la Primera Guerra Mundial, que constituyó un fuerte golpe para el movimiento esperantista organizado, se vio la necesidad de renovar las estructuras de las organizaciones que promocionaban o usaban el idioma internacional.

Aprovechando el Congreso Universal que tuvo lugar en Praga, en agosto del año 1921, se fundó una nueva organización que agrupara a los trabajadores que querían emplear el esperanto al servicio de la lucha de su clase social. La denominación elegida fue la de Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT); el nombre es de difícil traducción al castellano, ya que emplea dos palabras derivadas sin equivalente exacto: "tutmonda" quiere decir mundial, mientras que "sennacieca", que podríamos traducir como anacional, hace referencia a que la asociación no utiliza como base de su estructura la referencia nacional.

Leer más

Teodorakiso

Internacia komploto okazas, celante konduki fine al detruo de mia lando. La alsturmantoj komencis en 1975, kun kiel celpunkto la moderna greka kulturo, k ili daŭrigis la malmuntadon de nia ĵusa historio k de nia nacia identeco k hodiaŭ ili provas nin fizike ekstermi per senlaboreco, malsato k mizero. Se la greka popolo ne leviĝas por ilin haltigi, la risko ke Grekio malaperos estas ja reala. Mi vidas ĝin alveni dum la dek venontaj jaroj. La sola elemento, kiu postvivos nian landon estos memoro pri nia civilizo k niaj luktoj por libereco.

Ĝis 2009, la ekonomia situacio en Grekio estis neniel tre grava. La grandaj plagoj de nia ekonomio estis la senmoderaj elspezoj por aĉeto de militmaterialo k koruptado de parto de la politika, financa k komunikila mondo. Sed parto de la respondeco apartenas ankaŭ al eksterlandaj ŝtatoj, el kiuj Germanio, Francio, Anglio k Usono kiuj gajnis miliardojn da eŭroj koste de nia nacia riĉeco per jara vendo de militmaterialo. Ĉi konstanta sangosuĉado nin dispremis k ne plu ebligis nin antaŭeniri, dum ĝi estis riĉiĝofonto de aliaj landoj. Eblas diri la samon pri la koruptoproblemo. Ekzemple, germana entrepreno Simens' (Siemens) havis specialan branĉon por korupti la grekojn, cele pli bone lukrigi siajn produktojn en la greka merkato. Tiel la greka popolo estis viktimo de ĉi rabduopo germana k greka kiu riĉiĝis koste de Grekio.

Evidentas, ke tiujn du plagegojn eblus eviti se la regantoj de la du por-usonaj politikaj partioj ne estus infektiĝintaj de koruptado. Tiel, tiu riĉaĵo, produkto de la laboro de la greka popolo, estis tirita al la fortŝrankoj en eksterlando. La politikuloj provis kompensi tiun mono-likon farante troigajn depruntojn kiuj rezultigis publikan ŝuldon de 300 miliardoj da eŭroj, do 130% de la MNP (Malneta Nacia Produkto).

Per tiu fitruko, eksterlanduloj gajnis duoble : unuflanke per la vendo de armiloj k de propraj produktoj k aliflanke per la interezoj de pruntita mono al la registaro (k ne al la popolo). Kiel ni vidis, la greka popolo estis la ĉefa viktimo en ambaŭ kazoj. Unusola ekzemplo sufiĉos por vin konvinki : en 1986, Andreo Papandreu' (Ανδρέας Παπανδρέου) prunteprenis unu miliardon da dolaroj de iu banko de granda eŭropa ŝtato. La interezoj de tiu prunto estis repagitaj nur en 2010 k sumiĝis je 54 miliardojn da eŭroj.

Pasintan jaron, S-ro Junkero (Juncker) asertis, ke li mem rimarkis la amasan financan hemoragion de Grekio kiu ŝuldiĝis al troigaj (k truditaj) elspezoj por aĉeto de militmaterialo — de Germanio k Francio aparte. K li konkludis, ke tiuj vendistoj kondukas al certa katastrofo. Ve, li konfesis ke li nenion faris por kontraŭstari tion, cele ne malutili al interesoj de amikaj landoj !

En 2008, la granda ekonomia krizo atingis Eŭropon. Greka ekonomio ne estis indulgita. Tamen, la vivnivelo kiu ĝis tiam estis sufiĉe alta (Grekio klasitis inter la 30 plej riĉaj landoj de la mondo), restis kvazaŭ senŝanĝa, malgraŭ plialtiĝo de la publika ŝuldo. La publika ŝuldo ne nepre sekvigas ekonomian krizon. la ŝuldo de grandaj landoj kiel Usono k Germanio estas taksataj je miloj da miliardoj da eŭroj. La decidaj faktoroj estas ekonomia kresko k produktado. Se tiuj du faktoroj estas pozitivaj, eblas pruntepreni de bankoj kun interez-kosto malpli ol 5%-a, ĝis la krizo forpasis.

En 2009 (en novembro), kiam alvenis G. Papandreu' ĉe povo, ni estis ekzakte en tiu situacio. Por komprenigi kion pensas hodiaŭ la greka popolo pri lia katastrofa politiko, mi citas du nombrojn : dum la elektoj de 2009 PASOK — politika partio de G. Papandreu' — gajnis 44% da voĉoj. Hodiaŭ, sondaĵoj rezultigas por li nur 6%.

S-ro Papandreu' povintus fronti la ekonomian krizon (kiu spegulas tiun de Eŭropo) per pruntoj de eksterlandaj bankoj je la kutima kvoto, t.e. malpli ol 5%. Se li tion farintus, nia lando ne havus problemon. Ĉar ni estis en fazo de ekonomia kresko, nia vivnivelo estus pliboniĝinta.

Sed S-ro Papandreu' estis jam komencinta sian konspiron kontraŭ la greka popolo somere de 2009, kiam li sekrete renkontis S-ron Straŭs-Kan' (Strauss-Kahn) kun celo meti Grekion sub kuratoreco de IMF. Tion diskonigis la eksa prezidanto de IMF.

Por tion sukcesi, la ekonomia situacio de nia lando devis estis misformita, tiel ke eskterlandaj bankoj timu k pliigu la interezo-kvotojn de pruntoj al malebligaj sumoj. Tiu kosta operacio komencis per artefara pliigo de la publika malgajno de 12% al 15% por la jaro 2009 (NdT : S-ro Andreo Georgju', prezidanto de la komitato de l' Nacia Instituto pri Statistikoj, ELSTAT, subite decidis en 2009, sen peti konsenton nek informi sian komitaton, enkalkuli en la publikan malganjon iujn organizojn k publikajn entreprenojn, kiuj neniam antaŭe tiel enkalkuliĝis en ajnalia eŭropa ŝtato, krom Norvegio. La celo estis meti la malgajnon de Grekio super tiun de Irlando (14%), tiel ke ludu ĝi rolon de plej malforta ĉenero de Eŭropo.) Pro tiu fifaro, la prokuroro S-ro Peponis' sendis S-rojn Papandreu' k Papakonstantinu' (ministro pri Financoj) al justico, antaŭ 20 tagoj.

Sekve, S-ro Papandreu' k la ministro pri financoj fifamige kampanjis dum 5 monatoj, dum kiuj ili provis persvadi eksterlandanojn ke Grekio estas, kiel Titaniko, sinkanta, ke la grekoj estas koruptitaj, mallaboremaj k do nekapablaj fronti la bezonojn de la lando. Post ĉiu el iliaj deklaroj, la interez-kvotoj pliiĝis, tiel ke Grekio ne plu povu pruntepreni k tiel ke aspektu sav-ago la aliĝo al IMF k al Eŭropa Centra Banko. Envere, tio estis komenco de nia fino.

En majo 2010, ministro, tiu pri financoj, subskribis la faman Memorandon, t.e. nian submetiĝon al niaj alpruntantoj. Laŭ la greka Juro, akcepto de tia interkonsento necesigas voĉdonadon k aprobon far tri kvinonoj de la deputitoj. Do, la Memorando k la Troiko kiuj nin regas funkcias kontraŭleĝe — ne nur laŭ la greka Juro, sed ankaŭ la eŭropa Juro.

Ekde tiam, supozante ke nia vojiro al morto estas reprezentita per ŝtuparo 20-ŝtupa, ni jam suprengrimpis pli ol duonon de la tuto. Imagu ke la Memorando allasas al eksterlandanoj nian nacian sendependecon k la publikan trezoron, tio estas : niaj ŝiphavenoj, niaj flughavenoj, la aŭtvoja reto, elektron, akvon, ĉiujn naturajn riĉaĵojn (subterajn k submarajn) ktp. Eĉ niaj historiaj monumentoj, kiel la Akropolo, Delfo, Olimpio, Epidaŭro ktp post kiam ni rezignis ĉiujn niajn rajtojn.

Produktado estas bremsita, senlaboreco altiĝis ĝis 18%, 80'000 butikoj fermiĝis, kiel miloj da fabrikoj k centoj da metiejoj. Sume 432'000 entreprenoj bankrotis. Dekoj da miloj da junaj sciencistoj forlasas nian landon, kiu pli k pli profundiĝas en obskuron de Mezepoko. Miloj da homoj, kiuj ĝis antaŭ nelonge estis bonhavaj, nun serĉas nutraĵon en rubaĵoj k tranoktas sur trotuaro.

Dume, ni laŭdire vivas danke al la malavareco de niaj monpruntantoj, la eŭropaj bankoj k IMF. Fakte, la tuton de pakaĵo el dekoj da miliardoj da eŭroj dediĉitaj al Grekio reiras al ties sendinto, dum ni estas pli k pli superŝuldaj pro la neelteneblaj interezoj. K ĉar necesas pluteni stara la Ŝtaton, hospitaloj k lernejoj, la Troiko ŝarĝas la mezan k suban klason de nia socio per supertroigaj impostoj, kiuj kondukas rekte al malsatego. Lastfoje kiam ni travivis situacion de ĝeneraligita malsatego en nia tuta lando estis komence de la germana okupado, en 1941, kun preskaŭ 300'000 mortintoj dum nur ses monatoj. Nuntempe, la malsatego-fantomo revenas en nian misfatan k kalumniatan landon.

Se vi pensas, ke la germana okupado kostis al ni unu milionon da mortintoj k la kompletan detruon de nia lando, kiel akcepti, por ni grekoj, la minacojn de S-ino Merkelo k la intencon de germanoj trudi al ni novan "Gauleiter"... sed ĉi foje, ĝi surhavos kravaton...

La periodo de germana okupado, de 1941 ĝis oktobro 1944, pruvas kiom Grekio estas riĉa lando, k kiom grekoj estas laboremaj k konsciaj (konscio pri devo al libero k pri amo al la patrio).

Kiam SS-uloj k malsatego mortigis milionon da homoj k "Wehrmacht" detruis nian landon, konfiskis la tutan agrikulturan produkton k la oron de niaj bankoj, la grekoj povis supervivi danke al kreado de la Movado pri Nacia Solidareco k de armeo da partizanoj enkalkulanta 100'000 soldatojn, — kio haltigis 20 germanajn diviziojn en nia lando.

Samtempe, la grekoj ne nur transvivis danke al siaj zorgemo en laboro, sed okazis, dum okupadaj cirkonstancoj, granda disvolviĝo de la moderna greka arto, aparte en la kampo de literaturo k muziko.

Grekio elektis vojon de ofero por samtempe libereco k supervivo.

Ni estis atakitaj, ni respondis per Solidareco k Rezistado k ni postvivis. Ni nun faras ekzakte la samon, kun la certeco, ke la greka popolo fine venkos. Tiu mesaĝo estas sendita al S-ino Merkelo k al S-ro Ŝojblo (Schäuble), substrekante ke mi restas amiko de la germana popolo k admiranto de ĝia granda kontribuo al scienco, al filozofio, arto k muziko aparte. La plej bona pruvo pri tio estas la fakto, ke mi konfidis la tuton de mia muzika verkaro al du germanaj eldonistoj, Ŝot' (Schott) k Brajtkopf' (Breitkopf), kiuj estas inter la plej grandaj eldonistoj el la tuta mondo, k mia kunlaborado kun ili estas tre amika.

Ili minacas forpeli nin el Eŭropo. Se ili ne volas nin, ni dekfoje ne volas partopreni la Merkel-Sarkozian Eŭropon.

Teodorakis' k Glezos'

Hodiaŭ, dimanĉon 12a de februaro, mi k Manolis' Glezos' — la heroo kiu deŝiris la nazian krucon el la Akropolo, donante tiel la signalon de la komenco, ne nur de la greka rezistado, sed ankaŭ de la eŭropa rezistado kontraŭ Hitlero — ni pretiĝas por partopreni manifestacion en Ateno. Niaj stratoj k placoj estos plenplenaj de miloj da homoj kiuj elmontros sian koleron kontraŭ la registaro k la Troiko.

Mi aŭdis hieraŭ la ĉefministron-bankiston diri, parolante al la greka popolo, ke ni preskaŭ atingis la fundon. Sed kiu nin kondukis ĝis tie en daŭro de du jaroj ? Tiuj samaj kiuj, anstataŭ estis en malliberejo, minacas la deputitojn por ke ili voĉdonu por la nova Memorando pli aĉa ol la unua, kiu estos aplikata de la samaj homoj, kiuj kondukis nin kie ni estas nun. Kial ? Ĉar ĝuste tion IMF k Eŭrogrupo nin devigas fari, minacante ke, se ni ne obeos, ni bankrotos... Jen ni ludas teatron de absurdo. La rondoj kiujn nin malamegas (grekoj k eksterlandanoj) k kiuj estas nuraj respondeculoj pri la drama situacio de nia lando, nin minacas k ĉantaĝas al ni, por povi daŭrigi sian detruan laboron, ĝis nia definitivo estingiĝo.

Dum la jarcentoj, ni transvivis en tre malfacilaj kondiĉoj. Certas, ke ne nur la grekoj postvivos, sed ili ankaŭ revivos se ili perforte kondukos nin ĉe la antaŭlasta ŝtupo de la antaŭmorta ŝtuparo.

Nun mi dediĉas miajn tutajn fortojn por unuigi la grekan popolon. Mi klopodas konvinki ĝin, ke la Troiko k IMF ne estas soldirekta vojo. Ke estas alia solvo : ŝanĝi la orientiĝon de nia nacio. Sin turni al Rusio por ekonomia kooperado k formiĝo de partneradoj kiuj helpos nin valorigi la riĉaĵojn de nia lando en kondiĉoj favoraj al nia nacia intereso.

Mi proponas ne plu aĉeti militan materialon de germanoj k de francoj. Ni faros ĉion, por ke Germanio pagu la ŝuldatajn militkompensojn. Tiuj kompensoj sumiĝas, kun la interezoj, je 500 miliardoj da eŭroj.

La sola forto kapabla fari tiujn revoluciajn ŝanĝojn, tio estas la greka popolo unuigita en Fronton de Rezistado k Solidareco por ke la Troiko (IMF k eŭropaj bankoj) estu forpelitaj el la lando. Paralele, necesas konsideri nulaj ĉiujn kontraŭleĝajn farojn (pruntoj, ŝuldoj, interezoj, impostoj, aĉetoj de publika riĉaĵoj). Kompreneble, iliaj grekaj partneroj — kiuj jam estis kondamnitaj en la menso de nia popolo kiel perfiduloj —, devas esti punitaj.

Mi estas plene koncentrita al tiu celo (Unuigo de la popolo en unu Fronton) k mi estas persvadita, ke ni ĝin atingos. Mi batalis kun armiloj enmane kontraŭ la hitlera okupado. Mi spertis la ĉelojn de Gestapo. Mi estis mortkondamnita de la germanoj k mi mirakle transvivis. En 1967, mi fondis PAM (Patriotikò Mètopo — Patriota Fronto), la unuan organizon de rezistado kontraŭ la milita junto. Mi batalis kontraŭleĝe. Mi estis arestita k malliberigita en "la buĉejo" de la junta polico. Finfine, mi ankoraŭ transvivis.

Hodiaŭ, mi estas 87-jara, k estas tre probable, ke mi ne vivos la tagon de savado de mia amata patrio. Sed mi mortos kun trankvila konscio, ĉar mi daŭrigos ĝis la fino fari mian Devon pri la idealoj de Libereco k Rajteco.

Ateno, 12.02.2012

Mikiso Teodorakiso

Tradukite far Markovo-Vito el la francigo elgrekigita de Georgo Sgurdos'

Fonto (fr) : http://fr.mikis-theodorakis.net/ind...

La 14an de marto 2012

Venis la unu-jara datreveno de la katastrofo. Kiel la lasta raporto de mia raportaro pri la katastrofo, mi raportos pri du aferoj : saluto de la guberniestro de Fukuŝima s-ro Satoo Juuhei en la ceremonio de la 11a de marto kaj la kursfina ceremonio de la mezlernejo Tooni, kies 130 lernantojn ni helpas.

Saluto de la guberniestro de Fukuŝima Satoo Juuhei

Ĉiun tagon dum la pasinta jaro ni vivis per nia tuta forto kun profundaj malĝojo, bedaŭro kaj timo, kontraŭbatalante la nevideblan radioaktivecon. Mi fieras pro la fukuŝima-anoj, kiuj strebadas, helpante unu la alian en la varma homa ligo. Ni estas multe kuraĝigitaj de la helpoj kaj la subtenoj el la tuta Japanio kaj el la tuta mondo. Per tiuj helpoj kaj niaj streboj nun videblas eta burĝono de restariĝo. Ni vartas ĝin, esperante ĝian bonan kreskon. Kiam ĝi fariĝos granda arbo, sub ĝi kolektiĝos infanoj kun ridoj. Tiamaniere ni volas krei novan Fukuŝima-on. Kial kaj kiel okazis tiu nuklea katastrofo, kiun la homaro neniam spertis ? Ni devas pensi pri tio. En ĝi devas esti grava leciono, kiun ni devas lerni. Ni devas ne tro kredi teknologion. Ne forgesante la grandan forton de la naturo, ni kreos la socion, en kiu ĉiuj homoj povu vivi trankvile. Ni postulas malkonstruon de ĉiuj nukleaj reaktoroj en nia gubernio, por ke tia katastrofo neniam okazu, kaj celas konstrui la socion, kiu povos progresi per recirkuliga energio, ne per nuklea energio. Nun ĉiuj homoj en la mondo rigardas nian gubernion Fukuŝima. Ni deklaras : “Ni certe reakiros nian belan gubernion Fukuŝima. Ni certe konstruos ĝin plenan de vigleco kaj ridetoj. Ni transdonos la bildon de revivanta Fukuŝima al la mondo kaj al la estonteco”. Mi promesas al la mondo la plenumon de tiu ĉi “Deklaro de Fukuŝima”..

17 lernantojn ekpaŝis el la damaĝita urbeto

La 14an de marto okazis la kursfina ceremonio de la mezlernejo Tooni en la gubernio Iŭate. Tiu urbeto Tooni estis multe damaĝita de la cunamo. Multaj perdis sian domon kaj nun loĝas en la provizora dometo. En la lasta marto eksa instruisto s-ino Takadate Ĉieko komencis helpi ĉiujn 130 lernantojn en tiu urbeto per la mondonaco kolektita el la tuta Japanio. Mi legis la artikolon pri tiu projekto, kaj ekde la lasta julio aliĝis kaj helpis ŝin. Mi jam du-foje viztis tiun urbeton, kaj bone komprenis, kiel malfacile la vilaĝanoj vivas, kaj des pli serioze mi komencis helpi ilin. Ankaŭ esperantistoj el la mondo helpis ilin per mondonaco kaj per kuraĝigaj mesaĝoj. Mi havas tian intiman rilaton al la lernantoj, do mi volis partopreni en la ceremonio por kuraĝigi la lernantojn, kaj samtempe kuraĝigi min mem.

14_3_12

Fine de la ceremonio ila kursfinantoj dankas al la gepatroj.

La ceremonio okazis en la gimnastikejo de la lernejo. Ses lernantinoj kaj 13 lernantoj ricevis la diplomon. La lernejestro s-ro Fuĵitate gratulis la lernantojn : “Venkinte malfacilon, homoj povas progresi. Vi ŝanĝis la malfacilon en la lumon de espero. Vi estas espero de Japanio”. La reprezentanto de la kursfinantoj responde salutis : “Dum la pasinata jaro ni faris, kion ni povis fari, sed tion eblis ne nur nia forto sed subtenoj el la tuta Japanio kaj el la tuta mondo. Por montri nian dankemon, ni laboru por la restarigo de Japanio. Ni volas revigligu nian urbon Tooni. Post la kursfino ni apartiĝos, sed ni ĉiuj trabatos al ni vojon surbaze de la lernaĵo kaj sperto en tiu ĉi lernejo.” En mia koro restas la saluto de unu patrino : “Lernejoj, familianoj, amikoj kaj domoj, kiuj firme ekzistis kaj ŝajne eterne ekzistos, subite malaperis. Spertinte tiun neordinaraĵon, niaj gefiloj suferis/as multe en sia koro, tial mi forte deziras, ke ili bonorde paŝu antaŭen”. Ŝi estis prava. Tamen ne nur tiuj lernantoj, sed ankaŭ ĉiuj japanoj pli malpli spertis la samon, tial ilia ekpaŝo al la estonteco estas nia ekpaŝo. Gepatroj kaj aliaj ĉeestantoj esperis al la lernantoj sukceson en la vivo kaj samtempe ni decidis en nia koro plu labori por la restariĝo de Japanio.

Koran dankon pro via pacienca legado de miaj raportoj. Per tiu ĉi raporto mi finas mian unu-jaran raportadon pri la japana katastrofo.

"Nu, kaj do ?" de Sen Rodin, 159 p, eld. Exit, Kluĵo, 2010

Unuavide ĉi tiu libro povas ŝajni stranga kunmetaĵo de diversstilaj diverstemaj verkoj. Tamen, pli ol nura kompilaĵo el lastatempaj tekstoj de la aŭtoro ĝi estas. Tion ĝuste sentis Donald Broadribb, kiu en sia postparolo sur la dorsa kovrilpaĝo rekomendas legi la tekstojn sinsekve. Sen Rodin estas aŭtoro, kiu ŝatas cerbostimulajn legaĵojn, kiel montriĝas en pluraj el liaj ĉi-volumaj recenzoj. Same, li ekde la kovrilpaĝo instigas la leganton sin demandi, kio estas tiu ruĝa disko, kiu tie aperas. La respondo venos dum legado de la unua rakonto, fakte tute fikcia, sed tamen verkita en plej realisma stilo, kiel la fantastaj fabeloj de la 19-a jarcento.

De tiu plaĉa sed ne tro postulema komenco, la disciplinita laŭvica leganto glitos nepercepteble laŭ la fluo de la tekstoj al pli kaj pli cerbumigaj filozofiaĵoj, ofte vestitaj kiel librorecenzoj. La plej centra estas ĝuste tiu, kiu utilas kiel titolo por la tuta libro : "Nu, kaj do ?". Tio fakte estas la spita respondo de la aŭtoro al la "kraĉismo", tiu relative furora tendenco en la nuna Esperantio subtaksi la meritojn kaj kapablojn kaj de Esperanto, kaj de la movado entute. Nu, ĉi tiu kraĉismo eble estas troigo de sana respondo al mala tendenco, kiun mi povus nomi "lekismo", kiu estus la senkritika laŭdado de ĉio kaj ĉiuj en Esperantio. Kaj ne nur tie. Ja se la stultaĵoj skribitaj de Gramŝio kaj Stalino pri Esperanto havis tiom fortan influon en iuj partoj de la laborista movado, tio certe estis, ĉar forta proporcio de homoj ne sukcesis kompreni, ke eĉ homo havanta multajn meritojn (ĉu realajn, ĉu simbolajn), tamen povas kaj foje eĉ devas esti kritikata kiam li diras aŭ faras stultaĵojn. Kaj tio rilatas ne nur al Esperanto. Tiujn kraĉojn Sen Rodin rebatas per la ŝultroleva : "nu, kaj do ?", iom provoke asertante, ke li fajfas pri eventuala muzeiĝo de Esperanto, kiu ne malhelpos lin kaj aliajn homojn plu ĝui ĝiajn belaĵojn.

Tamen tion oni ne komprenu tro absolute. La fina testamento ja rememorigas nin, ke verkis tiun ĉi libron homo preskaŭ 80-jara, kiu fine rezignacie akceptis la ideon, ke homoj ne estas ŝanĝeblaj, kaj do ke Esperanto ne havas estontecon en mondo regata de nura strebo al individua profito. Kaj iel, tiu ŝultrolevado pensigas pri la nostalgiemo, kiun li ĝuste kritikas ĉe Viskontio, kiu en "La Gepardo" malgraŭ siaj marksismaj inspirofontoj pli simpatias al la malaperantaj nobeloj, ol al la poste regontaj burĝaj filistroj. Feliĉe Sen Rodin mem reekvilibrigas sian analizon en recenzo dediĉita al "Esperanto", 652-paĝa memorĝardeno de la rumana veterano F. Bociort. Per bela sed tute homa paradoksemo, li emociige priskribas sian ĝuon ĉe la malkovro de la "racia matematikeca" pensmaniero de la aŭtoro. Tie li tre interese raportas pri la atingoj de kuraĝa homo, kiu per argumentado sur la scienca tereno sukcesis — almenaŭ portempe — akceptigi Esperanton en la Rumanio de Ĉeuŝeskuo. Jen bela pruvo ke kun iom da persistemo kaj per ĝustaj argumentoj, eblas ja iagrade modifi homajn sintenojn. Li ankaŭ tute prave rimarkigas, ke la ekskluziva divido inter "desuprismo" kaj "desubismo" estas malprofita al ambaŭ strategioj.

Meditinde estas, ke ŝajne eblis pli multon atingi en la ekstremdiktatora ĉeuŝesku-reĝimo, ol en la nuna "demokrata mondo". Sed ja tiamaj esperantistoj ŝajne kapablis je "disciplino, firmeco, batalemo, interamikeco, reciproka respekto", kiujn poste draste malfortigis la individuisma ideologio. Evidente eblas diversmaniere interpreti tiujn kvalitojn. Sed kvankam mi opinias, ke Sen Rodin iom tro nigrigas la bildon de la nuna movado, emfazante ĝian kverelemon, mi emus pli atentigi pri la zorgiga manko de homoj pretaj sin dediĉi al aktivulaj taskoj, kio foje rezultigas iom tro strikte fokusitan pensmanieron ĉe la postrestantaj aktivuloj. Fakte individuismo kaj kolektivemo ankaŭ ne nepre estu kontraŭmetataj. Plej utilaj al kolektivoj estas ĝuste tiuj individuoj, kiuj sukcesas disvolvi sian personecon kiel eble plej harmonie kun sia ĉirkaŭo. Kaj ĝuste Sen Rodin ankaŭ kontribuas, ĉar lia trankvila, ne leciondona tono estas plej lerta rimedo por komprenigi al la legantoj, kiom ĝuinda povas esti memkleriĝado, kaj konstanta strebo al pli alta ŝtupo de civilizo kaj kulturo. Nur restas esperinde, ke ĝi efektive kontribuos al fortigo de pontoj inter literaturemuloj kaj filozofiemuloj.

Fine necesas danki pri la apero de ĉi tiu libro ankaŭ la redaktinton, la "silanverino" Julia Sigmond, kiu ne nur provizis enhave la libron, estante pli malpli rekte unu el la inspirofontoj de pluraj rakontoj, sed ankaŭ supozeble influis la definitivan ordigon de la tekstoj. Ankaŭ gratulinda estas Serena Francesci, filino de la aŭtoro, kiu ornamis la rakontojn per belaj bildoj, ne simple ilustraj, sed interpretaj, kaj do ankaŭ cerbumigaj.

Vinko Markovo

El Sennaciulo, septembro-oktobro 2011

NUNA LABORO - 2012

SAT-kongreso - Jalto

Ĉi-jare, Liberecanaj Frakcianoj renkontiĝos dum 85-a SAT-kongreso apud la Nigra Maro en Jalto, Krimeo (11.08. – 18.08.2012).

Pliaj informoj pri kongres-programo, urbo, Krimeo, loĝebleco, post-kongreso, kaj kiel aliĝi troviĝas ĉi tie.

Liberecana Ligilo

Liberecana Frakcianoj nun pridiskutas revigligon de nia revuo, Liberecana Ligilo. Ni baldaŭ raportos novaĵon pri tio ĉi tie.

Disendolisto

Por aliĝi al nia dissendolisto, klaku ĉi tie

Sankta-Imjero (Saint-Imier)

Se vi ankoraŭ ne aŭdis, de la 8-a ĝis la 12-a de aŭgusto okazos ege grava internacia renkontiĝo anarkiisma en svisa urbo, Sankta-Imjero (Saint-Imier). Anoj de Liberecana Frakcio ĉeestos kaj celos laŭtlegi salutmesaĝon kaj disdoni diverslingvajn flugfoliojn por informi partoprenontojn pri liberecana kaj laborista Esperanto-movado.

Plia informo (Esperantlingve) pri Sankta-Imjero troviĝas ĉi tie

Proponita salutmesaĝo de Liberecana Frakcio por venonta internacia anarkiisma kongreso ĉe Sankta Imjero (Saint-Imier), Svislando.

Salutmesaĝo tradukita diverslingve :

English | Deutsch | Español | Hrvatski | русский

Gekamaradoj,

Je la nomo de SAT Liberecana Frakcio, ni feliĉe donas fratecajn kaj solidarecajn salutojn al ĉiuj partoprenantoj, grupoj kaj organizaĵoj ĉi tie en Sankt-Imjero dum tiu ĉi historia evento.

Ni anoj de Liberecana Frakcio uzas internacian lingvon, Esperanto, kiel ilo por kuniĝi kaj kunlabori kun anarkiistoj el diversaj landoj. Ni sekvas spurojn de geantaŭuloj kiel la japanaj kaj ĉinaj anarkiistoj en frua 20-a jarcento ; tiuj, kiuj en Amsterdamo proponis utilon de Esperanto dum 1907 internacia kongreso anarkiisma ; tiuj diversaj kompanoj el Eŭropo kaj aliaj kontinentoj kiuj fondis Tutmondan Ligon de Esperantistoj Senŝtatanoj dum la 20-a jardeko ; kaj klasbatalemaj esperantistoj kiuj fondis nian internacian kaj sennacian organizaĵon de laboristoj, Sennacieca Asocio Tutmonda en 1921, kiu inkluzivas la Liberecanan Frakcion mem.

Tamen, ni ne plu parolu pri pasinteco sed pri la nuno kaj estonto. Dum kapitalismo regas kaj krizas tutmonde, ni ĉiuj scias, ke nepras organizi tutmonde. Ni ankaŭ bone scias ke certaj lingvoj, ekzemple la angla, jam sufiĉe sukcesis kiel internacia aŭ eĉ kolonia lingvo de komerco kaj kapitalo. Sed hodiaŭ, ni ĉiuj evidente povas paroli kune per multnombraj tradukantoj aŭ pli neformala fuŝkomunikado, kaj tia interkompreniĝo evidente estas ege kompleksa kaj mensbaŭma afero. Plie, lerni iun ajn nacian lingvon je sufiĉe bona nivelo ja povas esti malfacila, eĉ peniga tasko, kiu bezonas tempon, paciencon kaj studadon, ne malofte monon kaj sufiĉe bonan nivelon de edukado. Male, por lerni Esperanton, ebla lingvo de internacie pensantaj, ribelemaj, kaj anarkiemaj laboristoj, necesas nur malgranda frakcio de tia laboro.

Do, Esperanto daŭre vivas en nuna laborista movado kaj nuna anarkiisma movado. Sciu, ke ĉiuj partoprenatoj ĉi tie estos bonvenaj paroli al ni Liberecanaj Frakcianoj dum la venontaj tagoj, kaj se oni volus trovi informojn pri Liberecana Frakcio, SAT kaj laborista Esperanto-movado, estu bonvenaj.

Vivu anarkio !

SAT - Liberecana Frakcio

Comrades,

In the name of SAT Libertarian Fraction, we are pleased to give our fraternal greetings in solidarity with all participants, groups and organisations here in Saint Imier at this historic occasion.

As members of the Libertarian Fraction, we use the international language, Esperanto, to unite and collaborate with anarchists from a number of countries. We follow in the steps of predecessors such as the early 20th century Japanese and Chinese anarchists and those, who in Amsterdam proposed the usefulness of Esperanto at the 1907 international anarchist congress. We also look to various comrades from Europe and other continents, who founded the Worldwide League of Anti-statist Esperantists in the 1920s (TLES), and the class conscious esperantists who in 1921 founded the non-national workers' organisation, the World Anational Association (SAT), which includes the Libertarian Fraction itself.

However, let's talk no more about the past but about the present and the future. As capitalism rules and has its global crises, we also know that it is necessary to organise globally. We also know well enough that certain languages, for example English, have so far succeeded as an international or even a colonial language of commerce and capital. But today, we are obviously communicating by means of translators or, less formally, with our fumbling attempts at basic communication with gestures, etc., and this can be a complex and mind-boggling process. Furthermore, to learn another national language to a sufficient level for communication can indeed be a difficult and arduous task, which needs time, patience, regular study and, more often than not, money and a degree of education. Conversely, to learn Esperanto, a potential language for internationally-minded, rebellious and anarchistic workers, requires only a fraction of such labour.

So, Esperanto continues to live within the modern workers' and anarchist movement. All participants here are invited to come and talk to any Libertarian Fraction members during the coming days. And if you want to find out more information about the Libertarian Fraction, SAT and the workers' Esperanto movement, you will be most welcome.

Long live anarchy!

SAT-Liberecana Frakcio

GenossInnen,

Es freut uns, an diesem historischen Ereignis teilzunehmen, und es freut uns, im Namen der Libertären Fraktion von SAT allen teilnehmenden Gruppen hier in St. Imier geschwisterliche und solidarische Grüße zu übermitteln.

Wir Mitglieder des Libertären Fraktion gebrauchen eine internationale Sprache, Esperanto, als Werkzeug, durch das wir uns mit Anarchisten verschiedener Länder verbinden und zusammenarbeiten. Wir folgen die Spuren von Vorgängern wie die japanischen und chinesischen Anarchisten des frühen 20. Jahrhunderts; von denen, die die Anwendung des Esperanto auf einem internationalen Anarchisten-Kongress in Amsterdam 1907 vorschlugen; von den Genossen aus Europa und anderen Kontinenten, die im 20. Jahrhundert den Weltbund der staatsgegnerischen Esperantisten gründeten; und von den klassenkämpferischen Esperantisten, die unsere internationale und anationale Arbeiterorganisation, den Anationalen Weltbund, 1921 gründeten, in dessen Rahmen auch die Libertäre Fraktion agiert.

Aber lassen wir die Vergangenheit beiseite und wenden wir uns der Gegenwart und Zukunft zu. Während der Kapitalismus weltweit herrscht und kriselt, wissen wir alle, dass weltweite Organisation unumgänglich ist. Wir wissen auch ganz gut, dass bestimmte Sprachen, zum Beispiel Englisch, sich schon einigermaßen als internationale oder koloniale Sprachen des Handels und des Kapitals durchgesetzt haben. Heute können wir alle mit Hilfe von zahlreichen Dolmetschern reden, bzw. auf informeller Ebene radebrechend kommunizieren, aber solche Verständigung ist eine komplizierte, verwirrende Sache. Außerdem kann das Lernen einer nationalen Sprache bis zu einem angemessenen Kenntnisstand schwer sein, wenn nicht überfordernd, und etwas, was Zeit, Geduld und Studium, nicht selten auch Geld und eine relativ gute Vorbildung voraussetzt. Esperanto dagegen, eine sprachliche Option für international denkende, aufmüpfige und anarchische Arbeiter, verlangt nur einen Bruchteil von dieser Anstrengung.

Esperanto ist also in der Arbeiterbewegung und der anarchistischen Bewegung der Gegenwart dauernd präsent. Alle Teilnehmer sind eingeladen, uns Mitglieder der Libertären Fraktion in den kommenden Tagen anzusprechen, und wir stehen denen zu Verfügung, die sich über die Libertäre Fraktion, SAT und die Arbeiter-Esperanto-Bewegung informieren wollen.

Es lebe die Anarchie

SAT-Liberecana Frakcio

Drugarice i drugovi,

U ime SAT Liberecana Frakcio (SAT Slobodarska Frakcija) radosno prenosimo bratske i solidarne pozdrave svim prisutnima, grupama i organizacijama učesnicima ovog pojesnog susreta u St Imieru.

Članovi SAT Slobodarske Frakcije koriste međunarodni jezik Esperanto kao sredstvo za sporazumjevanje i suradnju sa anarhistima iz različitih temalja. Mi idemo tragon naših prethodnica i prethodnika poput japanskih i kineskih anarhista s početka dvadesetog stoljeća; tih, koji su u Amsterdamu 1907 na međunarodnom kongresu anarhista predlagali korištenje Esperanta; drugova iz Evrope i ostalih kontinenata koji su početkom prošlog stoljeća osnovali Međunarodno udruženje Esperantista bez država te borbenih klasno svijesnih esperantista koji su osnovali međunarodnu i beznacionalnu organizaciju radnika SAT (Sennacieca Asocio Tutmonda) 1921 godine, koja uključuje i našu Slobodarsku Frakciju.

Pričajmo, ipak, ne o prošlosti već o sadašnjosti i budućnosti. Dok kapitalizam unatoč krizi vlada čitavim svjetom, svi smo svjesni da se i mi moramo povezati na nivou čitavog svijeta. Isto tako vidimo da su pojedini jezici, a najviše engleski, dosta uspješni kao međunarodni i kolonizatorski jezici trgovine i kapitala. Danas mi možemo komunicirati ili uz pomoć brojnih prevoditelja ili uz više manje neformalnu komunikaciju sa čestim nesporazumima, pa je takav način sporazumjevanja veoma složen, skup i problematičan. Uz to učenje nacionalnih jezika do zadovoljavajućeg nivoa znanja nije nimalo laka zadaća koja uz strpljenje, trud i vrijeme najčešće traži i znatna materijalna sredstva pa i određeno obrazovanje. Nasuprot tome za učenje Esperanta, mogućeg jezika međunarodnog sporazumjevanja, misleći, buntovni i anarhizmu skloni radnici trebaju samo mali dio tog vremena i napora.

Esperanto već drugo stoljeće živi unutar radničkog i anarhističkog pokreta, a mi članovi Slobodarske Frakcije SAT-a stojimo na raspolaganju svim prisutnima koji žele saznati nešto više o radničkom Esperanto - pokretu, SAT-u i Slobodarskoj Frakciji unutar njega.

Živjela Anarhija!!!

SAT - Liberecana Frakcio

Товарищи!

От имени Анархистской фракции Всемирной вненациональной ассоциации (SAT) мы счастливы передать братский привет всем участникам, группам и орнанизациям этого исторического события в Сент-Имьере.

Мы, члены Анархистской фракции SAT пользуемся международным языком Эсперанто, как орудием объединения и сотрудничества анархистов всех стран. Мы следуем примеру наших предшественников начала 20-го века, таких как японские и китайские анархисты, тех, кто на международном конгрессе анархистов в Амстердаме в 1907 г. говорили о пользе Эсперанто, тех, кто в 1920 г. основал Всемирную лигу эсперантистов-безгосударственников и тех эсперантистов-сторонников классовой борьбы, которые основали в 1921 г. нашу международную и вненациональнцю организацию - Всемирную вненациональную ассоциацию, которая включает в себя и нашу Анархистскую фракцию.

Однако не будем больше говорить о прошлом, а перейдём к настоящему и будущему. Мы все знаем, что, пока капитализм правит и находится в кризисе во всём мире, надо организовываться во всемирном масштабе. Мы также хорошо знаем, что определённые языки, например английский, приобрели значительный успех как международные, или, скорее, колонизаторские языки торговли и капитала. Но сегодня, тем не менее, мы можем общаться между собой только с помощью многочисленных переводчиков или, менее формально, на ломаном языке, что зачастую приводит к недопониманию и очень напрягает мозги. А выучить национальный язык на достаточно хорошем уровне – очень сложная задача, требующая много времени, терпения и, зачастую, денег. Напротив, чтобы выучить Эсперанто, подходящий язык для думающих, мятежных и анархически настроенных рабочих физического или умственного труда, нужно во много раз меньше усилий.

Эсперанто продолжает жить в современном рабочем и анархистском движении. Мы с удовольствием будем общаться со всеми вами в предстоящие дни, и приглашаем всех получить информацию об Анархистской фракции, SAT и рабочем Эсперанто-движении.

Да здравствует Анархия!

SAT - Liberecana Frakcio

Compañeros, en nombre de la Fracción Libertaria de SAT, os trasladamos los más fraternales y solidarios saludos a todos los participantes, grupos y organizaciones aquí reunidos en Saint-Imier en este acontecimiento histórico.

Los miembros de la Fracción Libertaria de SAT usamos una lengua internacional, el esperanto, como herramienta para unirnos y colaborar con anarquistas de diferentes países. Seguimos las huellas de nuestros antecesores, como anarquistas japoneses y chinos de principios del siglo XX; de aquellos que en Amsterdam propusieron que se utilizara el esperanto durante el congreso internacional de 1907; de diferentes compañeros de Europa y de otros continentes que fundaron la Liga Mundial de Esperantistas Antiestatistas durante el siglo XX; y de los esperantistas por la lucha de clases que fundaron nuestra organización de trabajadores internacional y antinacional, Sennacieca Asocio Tutmonda en 1921, lo que incluye también su Fracción Libertaria.

Sin embargo, no hablemos más sobre el pasado sino sobre el presente y el futuro. Mientras mande el capitalismo y haya crisis en todo el mundo, todos sabemos que es necesario organizarse a nivel mundial. También sabemos que algunas lenguas, por ejemplo el inglés, ya han triunfado suficientemente como lenguas internacionales o incluso coloniales, para el comercio y el capital. Pero hoy todos podemos evidentemente hablar juntos gracias a muchos traductores o a una comunicación chapuza e informal; y esa intercomprensión es complicada y cansina. Además aprender cualquier lengua nacional a un nivel suficientemente bueno puede ser difícil o incluso un trabajo jodidamente duro, que necesita tiempo, paciencia y estudio, y a menudo dinero y un buen nivel de estudios. Sin embargo, para aprender esperanto, lengua útil para los trabajadores que piensan internacionalmente, que son luchadores y libertarios, se necesita solo una pequeña parte de ese trabajo.

Por lo tanto os recordamos que el esperanto sigue viviendo en el movimiento obrero actual y en el movimiento anarquista de hoy. Todos los participantes de este congreso están invitados a ponerse en contacto con los miembros de la Fracción Libertaria en los próximos días y si queréis información sobre la Fracción Libertaria, sobre SAT o el movimiento de trabajadores esperantistas, sed bienvenidos.

¡Viva la anarquía!

SAT - Liberecana Frakcio

Dum tiu ĉi periodo je civila malobeo, de Islando ĝis la plej lastaj ribeloj en Rusio kaj Hungario, klariĝis la alta diseriĝa grado kiun atingis ne nur la politikaj sistemoj sed ankaŭ iliaj reprezent-metodoj (ili ne reprezentas nin !) kaj ilia servemo al la postuloj de la nuna interamika kapitalisma sistemo (savu la popolon, ne la bankojn !).

En 2011 ni okupis la stratojn, reakiris nian voĉon en publikaj lokoj, kuniĝis, estigis dialogojn kaj kundividis niajn revojn. Ni kuniĝis por igi klare, ke ni ne estas varoj regataj de politikistoj kaj bankistoj kiuj starigas bridajn politikojn sensekurigante niajn vivojn. Kontraŭ ili ni deklaras kiel en Grekio "Nenion ni ŝuldas, ni ne pagos kaj nin ne forvendos ni".

Tamen, kio multe pli gravas estas ke ni ankaŭ kundividu la deziron realproprigi al ni niajn vivojn kaj la komunan bonfarton pere de senpera partopreno, kolektiva mastrumado kaj fine la aspiro al vera demokratio je la servo de ĉiu.

Post internaciaj forumoj, kaj ankaŭ interretaj kaj ĉeestaj diskutoj, decidiĝis ke la 12-a de Majo estu la venonta Tutmonda Ago-Tago, kaj la 15-a de Majo estu nova Supernacia Mobiliza Tago.

Sabato 12M estis proponata kiel tutmonda ago-tago dum kiu ni refoje okupos la stratojn, parkojn aŭ iun ajn lokon en kiu ni povas disvolvi specifan agadon kiu donu forton al amasaj manifestacioj.

Male, la 15M estas intencata kiel tutmonda ago-tago por interveni kontraŭ fluoj kaj movoj de kapitalo ; samtempe estos kunordigataj agoj celantaj levi ĉies atenton tra la mondo por ke ĉi tiu alprenu novan direkton. Temas pri konstrui novan imagon por difini novajn homajn, ekonomiajn kaj socialajn interrilatojn, kiu ebligu al ni atingi ĉi tiun transformon de la povo-rilatoj inter la registaroj, la kapitalismaj reguloj kaj la socioj.

Kuniĝu al ni.

Fonto :
http://madrid.tomalaplaza.net/2012/04/24/rise-up-on-may-12th-2012/

A lo largo de este periodo de desobediencia civil que se ha extendido desde Islandia hasta los últimos levantamientos de Rusia y de Hungría, ha quedado claro el avanzado nivel de desintegración al que han llegado no sólo los sistemas políticos, sino también sus métodos de representación (¡no nos representan!) y su servilismo hacia las exigencias del actual sistema capitalista de amiguismos (¡que rescaten al pueblo, no a los bancos!).

En 2011 salimos a las calles, recuperamos nuestra voz en los espacios públicos, nos reunimos, abrimos diálogos y expusimos nuestros sueños. Nos juntamos para dejar claro que no somos mercancía en manos de políticos y banqueros cuyas políticas de austeridad precarizan nuestras vidas. Contra ello declaramos, al igual que nuestras compañeras griegas: “No debemos nada, no vamos a pagar y no nos vamos a vender”.

Sin embargo, lo más importante de todo es que también compartimos el deseo de recuperar nuestras vidas y el bien común por medio de la participación directa, la gestión conjunta y, en último término, el deseo de una verdadera democracia al servicio de todas.

Mediante la celebración de foros internacionales y de debates en línea y presenciales, se ha decidido que el 12 de mayo sea el próximo Día Mundial de Acción, y el 15 de mayo un nuevo Día Internacional de Movilización.

Se ha propuesto el sábado 12M como una jornada mundial de acción en la que volveremos a ocupar las calles, las plazas o cualquier espacio que podamos para llevar a cabo acciones específicas que impriman fuerza a unas manifestaciones masivas.

Por el contrario, el 15M se postula como un día mundial de acción para intervenir contra la movilidad y los flujos de capitales, al mismo tiempo que se coordinarán acciones para concienciar al mundo con el fin de moverlo en una nueva dirección. Se trata de construir un nuevo imaginario para redefinir las relaciones humanas, económicas y sociales que nos permita lograr esa transformación de las relaciones de poder entre los gobiernos, las reglas del capitalismo y las sociedades.

Únete a nosotras.

Fuente:
http://madrid.tomalaplaza.net/2012/04/24/rise-up-on-may-12th-2012/

Durant cette période de désobéissance civile, depuis l'Islande jusqu'aux dernières révoltes en Russie et en Hongrie, il est apparu clairement le haut degré de délitement atteint non seulement par les systèmes politiques, mais aussi par leur méthode de représentation (ils ne nous représentent pas !) et leur enclin à servir les exigences de l'actuel système capitaliste mafieux (sauver le peuple, pas les banques !).

En 2011 nous avons occupé les rues, repris notre place dans les espaces publics, nous nous sommes rencontrés, avons établi le dialogue et partagé nos rêves. Nous nous sommes réunis pour affirmer clairement que nous ne sommes pas des marchandises régies par les politiciens et les banquiers qui établissent des politiques d'austérité en précarisant nos vies. Contre eux nous déclarons comme en Grèce : “Nous ne devons rien, nous ne payeront pas et nous ne nous vendrons pas”.

Cependant, ce qui importe beaucoup plus est que nous partageons également le désir de se réapproprier nos vies et le bien commun par une participation directe, une gestion collective et finalement l'aspiration à une vraie démocratie au service de chacun.

Après des forums internationaux, et aussi par des discussions sur internet et physiques, il a été décidé que le 12 mai sera la prochaine Journée Mondiale d'Action, et que le 15 mai sera une nouvelle Journée Transnationale de Mobilisation.

Samedi 12M a été proposé comme journée mondiale d'action pendant laquelle nous occuperons de nouveau les rues, les parcs ou n'importe quel endroit dans lequel nous pouvons développer une action spécifique qui donne de la force aux manifestions de masse.

Au contraire, le 15M est envisagé comme une journée mondiale d'action pour intervenir contre les flux et mouvements de capitaux ; au même moment il y aura des actions coordonnées dans le but d'attirer l'attention de tous à travers le monde pour qu'il prenne une nouvelle direction. Il s'agit de construire un nouvel imaginaire pour définir de nouvelles relations humaines, économiques et sociales, qui nous permettent d'atteindre cette transformation des rapports de pouvoirs entre les gouvernements, les règles capitalistes et les sociétés.

Rejoignez-nous.

Source :
http://madrid.tomalaplaza.net/2012/04/24/rise-up-on-may-12th-2012/

Throughout this period of civil disobedience, from Iceland to the latest uprisings in Russia and Hungary, it has become clear that not only have political systems reached advanced levels of disintegration, so have their methods of representation (they do not represent us!), and their subservience to the demands of the current crony capitalist system (rescue the people, not the banks!).

In 2011 we took to the streets, we regained our voice in public spaces, got together, opened up dialogues and shared our dreams. We came together to make it clear that we are not commodities at the behest of politicians and bankers who instate austerity policies making our lives precarious. Instead, we declare, as our fellow Greeks have already declared, that “We owe nothing, we will not pay and will not sell ourselves!”

However, what is far more important is that we also share a desire to re-appropriate our lives and the common good by means of direct participation, joint management, and ultimately the desire for a true democracy in the service of everyone.

After international forums, as well as online and face-to-face discussions, it has been decided that May 12th should be the next Global Day of Action, and May 15th a new Transnational Day of Mobilization.

Saturday 12M has been proposed as a global day of action in which we will once again take to the streets, to the squares, or wherever we can in order to carry out specific actions that will empower mass demonstrations.

Instead, 15M is intended as a global day of action, to intervene in capital flows and mobility, while simultaneously coordinating actions in order to bring awareness to the world so that it moves in a new direction. It is about building a new imaginary in order to define new human, economic and social relationships and will provide us with that transformation of power relations between governments, capitalist rule and societies.

Join us.

Source:
http://madrid.tomalaplaza.net/2012/04/24/rise-up-on-may-12th-2012/

Ni ĝojas, ke ni jam estas sufiĉe multaj por ke la ASo (Alternativa Semajno) povas okazi - sed ju pli, des pli interesa por ĉiuj.

La "Alternativa Semajno" celas kunvenigi ĉian alternativon :
vegetaranoj kaj bestoprotektantoj,
verda kaj ekologia movado,
migrantoj kaj biciklantoj por aplikado de la eko-turisma ;
la kampada tereno taugas ankaŭ por naturistoj.

Nia aktiveco : eko-turismo, prelegoj pri ekologiaj temoj, tradukado, diskutoj. Bonvolu rigardi la programon tie : http://gresillon.org/s2

AVE pretas pagi la aliĝ-kotizon plus subtenon de la restado por 2 gejunuloj - skribu.

Kokina bredejo en Florido

Meze de la 1900aj aŭ precipe en la 60aj jaroj en Svedio kaj eble en aliaj eŭropaj landoj, okazis grandega ekonomia ŝango en la vartado de bovinoj, kokinoj, kokidoj, porkinoj ktp, ĉar anstataŭ varti ilin en la kutimaj staloj kaj dombestaj ejoj, oni ekkolektis ilin amase en grandajn ejojn, kaj traktis ilin en maniero kiu similas al homa koncentrejo.

Jes ne estas erare kompari tiujn bestdomojn kun homa koncentrejo. La bestoj estas kolektitaj en kvazaŭ fabriko, kiu produktas el la bestoj viandon, ovojn ktp en maniero por ke la posedanto ekhavu plejmulton da mono. La problemo estas ke la bestoj estas vivuloj, kaj ne ordinaraj objektoj.

Ekzemple oni ŝparas kostojn per forigo de virbovoj. La bovinoj ja devas ekhavi viran spermon, ĉar alie ili ne ekhavos novajn idojn kaj iliaj kapabloj produkti lakton sen tio ĉesus. Nun oni ŝparas kelkajn bovojn, kaj ŝparas ilian spermon.Tiu spermo poste estas enpafita en la bovinojn.

Ankaŭ la bovidojn oni plejparte forigas, precipe la virajn bovidojn.

Kaj oni manipulas la bovinajn mamojn, tiel ili kreskas enorme, ekzemple oni donas al ili sojoproduktojn kaj la bovinoj produktas amasegon da lakto. Tiun manĝaĵon la bovinoj antaŭe ne manĝis.

Oni forigis pli kaj pli da aĵoj kie aperis la natura medio de la dombestoj en la bestfabrikoj. Fine homoj ekster la fermitaj pordoj de tiaj bestfabrikoj eksciis pri la teruraj cirkonstancoj en la amasbredado de bestoj, kaj ili kaŝe filmis la situacion, kaj montris ĝin en la televido, la teruraj vivkondiĉoj de la bestoj tre indignis homojn, kaj ĉiam pli ekestis vegeteranoj.

Sed la montrado de filmo estas okaza fenomeno, kaj poste paliĝas la memorbildo. Samtempe la domfabrikkapitalistoj kun helpo de lertaj vendistoj sukcesas tre kreskigi la produktojn de la bestfabriko, kaj tial plimulto manĝas pli kaj pli da viando kaj aliaj bestproduktoj - sed samtempe plimultiĝas la vegetaranoj !

Jarl Hammarberg, SAT Vegetara Sekcio - kaj efektive plimultiĝu la veg(etar)anoj !