Bukowski : La miraklo (prozpoemtraduko)

October 15, 2014, 12:20 am

≫ Next: Bukowski : La predo (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Bukowski : Laĉo (prozpoemtraduko)

$

0

0

Charles Bukowski

La miraklo

Krei ion, kio restas,

ne signifas, ke oni onanas kiel plen-

ŝtopiĝinta bendovermo, ĝi pravigas

nek grandan pavadon

nek monavidon, eĉ ne seriozon,

almenaŭ ne ĉiam, sed mi diras,

ke ĝi postulas la plej bonajn virojn en ties

plej bonaj momentoj, kaj se ili mortas

kaj io transvivas,

jen ni jam havas la miraklon : iun

nemorteblan -

Viroj, kiuj komencis kiel homoj,

dioj, pri kiuj ni nun scias,

ke ili estis inter ni ;

dioj, kiuj nun kuraĝigas nin

agi plu, se ĉiuj jam diras : Lasu

la fingrojn de tio.

El : Bukowski : La plej granda perdulo de l' mondo

tradukis Cezar

---

Bukowski : La predo (prozpoemtraduko)

October 15, 2014, 12:33 am

≫ Next: Bukowski : Ne fieru tro pri tio (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Bukowski : La miraklo (prozpoemtraduko)

$

0

0

Charles Bukowski
La predo

Merdo, li diris
kaj tiris ĝin el la akvo,
kio tio estas ?
Dorse kavigita juniobaleno, mi diris.

Ne, diris ulo staranta
apud ni sur la kajo,
estas ondegoventa sablopalpanto.

Alia alvenis kaj opiniis :
Estas fandango-eskadro sen strioj.

Ni forigis la fiŝhokon, kaj la aĵo
ekstaris kaj ellasis furzon. Ĝi estis
griza kaj kovrita de hararao sur la tuta korpo,
kaj ĝi estis grasa kaj fetoris kiel malnovaj
nelavitaj piedŝtrumpoj.

Ĝi komencis foriri de la kajo kaj ni
sekvis ĝin. De malgranda knabino
ĝi formanĝis "hotdogo-n" rekte el la mano.
Tiam ĝi saltis sur la karuselon kaj sidiĝis
sur"Pinto". Antaŭ la fino de la rondoj
ĝi falis malsupren kaj ruliĝis en la segopulvoro.

Ni helpis ĝin leviĝi.

Grop, ĝi diris, grop.

Tiam ĝi reiris en la kajon,
ĝis antaŭe, ni postiris, granda
homamaso sekvis nin.

Varbogago, iu opiniis,
estas viro en skafandro.

Ĝi komencis forte spiri. Tiam
ĝi falis sur la dorson kaj
ekhavis spasmon.

Iu verŝis bieron
sur ĝian kapon.

Tiam ĝi mortis.

Ni rulis ĝin al la fino de la kajo
kaj puŝis ĝin reen en la maron.
Ni rigardis ĝian enakviĝon
kaj mergiĝon.

Estis dorse kavigita juniobaleno,
mi diris.

Ne, diris alia, estis
ondegoventa sablopalpanto.

Ne, diris la tria eksperto,
estis fandango-eskadro
sen strioj.

Tiam ni disiĝis, kaj ĉiu ree
iris sian propran vojon.
Estis malfrua posttagmezo
en aŭgusto.

PS : El Charles Bukowski : Kie brulas, ĝentlemanoj ?

Bukowski : Ne fieru tro pri tio (prozpoemtraduko)

October 15, 2014, 12:45 am

≫ Next: Bukowski : Palmfolioj en pluvo (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Bukowski : La predo (prozpoemtraduko)

$

0

0

Charles Bukowski
Ne fieru tro pri tio

Mi verkas poemojn,
afliktiĝas, ridetas,
ridas, dormas,
agas certan tempon plu
kiel ni ĉiuj aŭ
la plej multaj el ni ;
kelkfoje mi volus
ĉirkaŭbraki la tutan
homaron kaj diri :
Al la diablo ĉion, kion ili
ŝarĝis sur nin ! Ni estas
kuraĝaj kaj bonaj, kvankam
ni estas egoistoj kaj
nin reciproke buĉas ;
ni estas tiuj homoj,
kiuj denaske estas destinitaj
por tio buĉi kaj morti,
plori en malhelaj ĉambroj,
seksamori en malhelaj ĉambroj
kaj atendi kaj atendi kaj
atendi.
Ni estas la popolo.
Sed ne pli.


tradukis Cezar

Bukowski : Palmfolioj en pluvo (prozpoemtraduko)

October 15, 2014, 1:20 am

≫ Next: Karl Lerbs : Interkompreniĝo (fablotraduko)

≪ Previous: Bukowski : Ne fieru tro pri tio (prozpoemtraduko)

$

0

0

Charles Bukowski
Palmfolioj en pluvo

Ĝuste noktomeze,
en Silvestro de la jaro
1973 en Los Anĝeleso,
komencis pluvi sur la
palmfoliojn antaŭ
mia fenestro, ekhurlis la
hupado, la krakado de la
piroteknikaĵoj,
estis infera bruo.
Mi enlitiĝis jam
je la naŭa vespere,
forŝaltis la lumon
kaj tiris la litkovrilon
super min...
Ilia petolado, ilia
gajeco, ilia kriado,
iliaj paperĉapeloj,
iliaj aŭtoj, iliaj inoj,
iliaj amatorecaj drinkadoj
ĝis ebriego...

En la silvestra nokto
kaptas min ĉiam
horora sento. La vivo,
mi pensas, estas ja ne
deŝirkalendaro.

Nun la hupado
ĉesiĝis. Neniuj
artfajraĵoj plu,
neniu tondrado. Post kvin
minutoj ĉio finiĝis.
Ĉion, kion mi aŭdas,
estas la pluvado sur la
palmfoliojn, kaj mi diras
al mi : Mi neniam komprenis
la homojn, sed mi sukcesas
vivi kun ili.

tradukis Cezar

Karl Lerbs : Interkompreniĝo (fablotraduko)

October 15, 2014, 2:29 am

≫ Next: Mouzi : La bovo kaj la harpoludo (fablotraduko)

≪ Previous: Bukowski : Palmfolioj en pluvo (prozpoemtraduko)

$

0

0

Karl Lerbs

Interkompreniĝo

(fablo)

Vulpo kaj ansero iam pace interparolis ; car la vulpo staris ĉe la bordo de lago, kaj la ansero naĝadis en sekura distanco sur la akvo.

Kun petole hontema timemo la ansero rifuzis la inviton proksimiĝi.

"Vi estas tro danĝera al mi", ŝi diris. "Oni avertis min pri vi."

"Ĉu ne devas esti tiel ?" respondis la vulpo amare. Ĉu ne ĉiam punas la kruela naturo la prudentulon, al kiu ĝi donacis apartajn spiritajn talentojn, per miskomprenateco kaj soleco ? Kiel mi vivu kiel paca civitano en la komuneco de bestoj, se tiu elpuŝas kaj devigas min pasigi mian mizeran vivon ruze kaj per perforto ? Ve, se vi scius, kiom multe mi preferus perlabori mian porvivon kiel utila membro de la socio ! Ĉu vi ne vidas, kiom soleca mi estas ?"

"Mi komencas kompreni tion", diris la ansero kaj naĝante proksimiĝis iom.

"Kaj vi ?" parolis la vulpo plu : "Kiun avantaĝon vi havas, ke vi servas libervole al la homo, al tiu ekspluatisto ? La homo dorlotas, nutras kaj protektas vin, por manĝi viajn ovojn, por manĝi vian karnon kaj por dormi sur viaj lanugoj. La bestoj mokas vin kiel stulta - kvankam vi estas nur sendanĝera kaj multe tro bonkora. Ĉu vi ne pli bone agus, se vi fidus al mi, al besto, kiu bezonas kunsentantan animon, kaj kiu volas liberigi vin el via servutado ? Mi volas gvidi vin al via vera destino, tiel bone, kiel permesas tion miaj kapabloj. Ĉu ni ne povus interkompreniĝi ?"

"Ni povas fari tion", diris la ansero, kaj rulis enamiĝinte la okulojn kaj naĝis al la vulpo ĝisborde kaj saltis herbejen. "Nun ni komprenas nin reciproke, dank' al Dio !"

Jes ja, dank' al Dio !" diris la vulpo kaj ekmordis kun granda forto en la karnan kolon de la ansero.


El "Granda fablolibro", eldonejo Ueberreuter, Vieno & Heidelberg" tradukis Donjo & Cezar

Mouzi : La bovo kaj la harpoludo (fablotraduko)

October 15, 2014, 2:45 am

≫ Next: Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo (rimpoemtraduko)

≪ Previous: Karl Lerbs : Interkompreniĝo (fablotraduko)

$

0

0

Mouzi

La bovo kaj la harpoludo

(fablo)

Gong Mingyi, antaŭlonge festata muzikisto, ludis iutage sur sia harpo delikatan melodion por distri bovon sur paŝtejo.

La bovo tamen maĉis trankvile plu kaj eĉ ne iomete atentis lin.

Jen Gong Mingyi ludis aliajn akordojn sur la harpo, tiel, ke sonis kiel zumantaj kuloj kaj blekantaj bovidoj. Post tio la bovo tuj streĉis la orelojn supren kaj batadis sovaĝe per la vosto kaj komencis vigle troti tien kaj tien. Tia muziko estis evidente pli aloga al li.


tradukis Cezar

Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo (rimpoemtraduko)

October 15, 2014, 6:12 am

≫ Next: Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo (rimpoemtraduko)

≪ Previous: Mouzi : La bovo kaj la harpoludo (fablotraduko)

$

0

0

Ludoviko Uhland
Vizito de gastejo

Ĉe tavernist‘ de gusta mild‘
mi estis ĵus la gasto.
Jen ora pomo estis ŝild‘
sub branĉ‘ kun granda vasto.

Estis la bona pomoarb‘,
ĉe kiu mi ĉetablis.
Per dolĉa manĝ‘ kun freŝa farb'.
ĝi bone min regalis.

Alvenis en la verda dom‘
facilflugilaj bestoj,
saltadis, manĝis jen de l' pom‘,
belkantis kun ĝojgestoj.

Mi trovis liton en kviet‘
sur molherbeja mato.
La arb‘ min kovris kun diskret‘
per ombro kiel frato.

Demandis mi nun pro la pag‘.
Kapneis ĝi sen sono.
Benata estu ĝi, sen plag‘,
de l' tero ĝis la krono !

tradukis Cezar

Ludwig Uhland
Einkehr

Bei einem Wirte, wundermild ;
da war ich jüngst zu Gaste ;
ein goldner Apfel war sein Schild
an einem langen Aste.

Es war der gute Apfelbaum,
bei dem ich eingekehret ;
mit süßer Kost und frischem Schaum
hat er mich wohl genähret.

Es kamen in sein grünes Haus
viel leichtbeschwingte Gäste ;
sie sprangen frei und hielten Schmaus
und sangen auf das beste.

Ich fand ein Bett zu süßer Ruh
auf weichen, grünen Matten ;
der Wirt, er deckte selbst mich zu
mit seinem kühlen Schatten.

Nun fragt' ich nach der Schuldigkeit,
da schüttelt' er den Wipfel.
Gesegnet sei er allezeit
von der Wurzel bis zum Gipfel !

Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo (rimpoemtraduko)

October 15, 2014, 6:31 am

≫ Next: JUNA AMIKO : Se oni ne lernis ion (anekdoto)

≪ Previous: Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo (rimpoemtraduko)

$

0

0

Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo)

---

JUNA AMIKO : Se oni ne lernis ion (anekdoto)

October 16, 2014, 3:35 am

≫ Next: La karaj braceletoj (anekdoto el Fundamenta Krestomatio)

≪ Previous: Ludoviko Uhland : Vizito de gastejo (rimpoemtraduko)

$

0

0

Se oni ne lernis ion

(anekdoto)

Germana princo ordonis ĝeneralan devigan rekrutigon en sia lando. Ankaŭ la solan filo de la vidvino oni rekrutigis.

Tial la patrino iris al la princo mem kaj petis lin, ke li liberigu ŝian filon.

"Mi ne povas helpi al vi", respondis la princo, "ĉar eĉ miaj filoj propraj devas servi en la armeo."

"Tio estas komprenebla", diris la vidvino, "ĉar la filoj de Via Moŝto lernis ja nenion. Sed mia filo estas ŝuisto !"

La princo ridis kaj ordonis liberigi ŝian filon.

Sed la ruza princo pensis, ke li ja bezonas ŝuiston por siaj soldatoj.

Laŭ Juna Amiko

La karaj braceletoj (anekdoto el Fundamenta Krestomatio)

October 16, 2014, 3:47 am

≫ Next: La karoto (fablo el instrulibro de István Szerdahelyi)

≪ Previous: JUNA AMIKO : Se oni ne lernis ion (anekdoto)

$

0

0

La karaj braceletoj

(anekdoto el Fundamenta Krestomatio)

Estis en la plej gloraj tagoj de la unua franca imperio. Parizo estis tre gaja. Festoj kaj baloj sekvis unu post la alia, kaj ŝajnis, ke la stelo de la imperiestro brilas la plej hele, antaŭ ol ĝi por ĉiam estingiĝos. Ĉio, kion Parizo havis en si da brilo kaj beleco, devis hodiaŭ sin kolekti en la opero, ĉar oni sciis, ke la imperiestro intencas honori ĝin hodiaŭ per sia alesto, kaj pro tio la opera teatro estis plenigita de la plej brilanta Pariza societo.

La uverturo pasis ; la imperiestro, akompanata de la imperiestrino brilanta de beleco kaj diamantoj, ĵus eniris en sian loĝion ; lia sekvantaro en uniformoj de ĉiuj koloroj de ĉielarko staris en la posto de la loĝio. Post minuto la kurteno devis esti levita kaj la opero komenciĝi. Sed en tiu sama momento, kiam ĉiu retenis la spiron en atendado, oni ekaŭdis la bruon de vesto ; la dua loĝio, dekstre de la loĝio imperiestra, malfermiĝis, kaj eniris la belega edzino de la ambasadoro N. Ne miro, ke neniu plu observadis la levadon de la kurteno ; ne miro, ke ĉiu okulo kiel ensorĉita direktiĝis sur la virinon, kiu ĵus okupis sian seĝon kaj trankvile, kun aristokrata malŝateco, rigardis ĉirkaŭen, ĉar sur ŝiaj brakoj, radiante kiel fulmo, brilis braceletoj, pri kiuj Parizo jam tiom multe aŭdis kaj kiujn la imperiestro vane provis aĉeti. Murmuro de admiro kuris tra la teatro, kaj nur poste oni sin turnis al la agado sur la sceno. Kiam la kurteno post la unua akto falis, unu servanto en imperiestra livreo eniris en la loĝion de la ambasadoro N.

"Ŝia Imperiestra Moŝto rimarkis la braceletojn kaj estis frapita de admiro ; ŝi demandas, ĉu sinjorino la dukino volos havi la bonecon permesi al la imperiestrino rigardi unu el ili de proksime ?"

En momento la bela brako estis nudigita de la multekostaĵo, kaj kun ekkrio de raviĝo la imperiestra servanto salutis kaj eliris el la loĝio, portante kun si la braceleton, kiu kostis pli ol milionon da frankoj.

La kurteno falis post la tria akto, leviĝis denove al la kvara, kaj ĉiam ankoraŭ la edzino de la ambasadoro kun boneduka ĝentileco atendis la redonon de siaj multekostaj juveloj. La kortego imperiestra sin levis kaj foriris, kaj ĉiam ankoraŭ la braceleto ne estis redonita.

La duko fine fariĝis malpacienca, veturis en la imperiestran palacon kaj petis pri la redono de la diamantoj. La afero klariĝis, kaj la duko konvinkiĝis, ke la imperiestrino neniam sendis peti la braceleton kaj ke la homo en la imperiestra livreo estis unu el la plej kuraĝaj ŝtelistoj de la ĉefurbo. Li ordonis al sia veturigisto veturi al la estro de la polico, kaj, antaŭ ol la nokto pasis, centoj da plej lertaj policaj oficistoj traserĉis la tutan Parizon pro la ŝtelitaj juveloj. La duko, plena de timo, dume restis en la polica oficejo, dum la dukino en la domo maltrankvile atendis la reporton de ŝia braceleto.

Ĵus batis la sesa horo, kiam ĉe la pordo de la palaco de la duko forte eksonis la sonorilo kaj unu polica oficisto deziris paroli kun la dukino. Profunde salutante, tiu ĉi rakontis, ke oni kaptis la ŝteliston kaj trovis ĉe li la braceleton. Sed la fripono persistas, ke li ne estas ŝtelisto, kaj la braceleto jam de multaj jaroj sin trovas en posedo de lia familio. Tial la duko petas sinjorinon la dukinon, ke ŝi transsendu al li la duan braceleton, por ke oni povu kompari la ambaŭ.

Ne dirante vorton, la dukino malfermis sian juvelujon kaj donis al la policisto la duan braceleton. Tiu ĉi kun profunda saluto forlasis la ĉambron, kaj la sinjorino iris dormi kaj sonĝi pri siaj braceletoj.

Kiam la horloĝo batis la naŭan horon, la ambasadoro, laca de maldormo kaj en malbona humoro, venis en la ĉambron de sia edzino kaj ĵetis sin malespere sur seĝon. La sinjorino malfermis la okulojn kaj kun gaja rideto demandis pri siaj braceletoj.

"Malbenita bando ! ekkriis la duko, ni nenion povas sciiĝi pri ĝi."

"Kio ! ekkriis la sinjorino, ĉu vi ĝin ne ricevis returne ? La oficisto, kiu prenis la duan braceleton, diris, ke la ŝtelisto estas kaptita kaj la braceleto trovita ĉe li."

La duko eksaltis kun krio de teruro kaj petis sian edzinon kun raŭka voĉo, ke ŝi donu al li klarigon.

Ŝi ĝin faris, kaj ĝemegante la duko falis sur la seĝon.

"Mi ĉion komprenas ! li ekkriis. La friponoj ŝtelis de vi ankaŭ la duan braceleton, ĉar ni neniun sendis tien ĉi. La homo, al kiu vi ĝin donis, ne estis oficisto, sed ankoraŭ pli aroganta ŝtelisto, ol la unua."

Kaj tiel ĝi efektive estis. La braceletoj neniam estis retrovitaj, kaj nur per ĝemo ofte la ambasadoro rememoradis la paradan operon, kiu faris lin je kelkaj milionoj malpli riĉa, ol li estis, kiam li sian belegan edzinon levis en la kaleŝon kaj ordonis al la veturigisto veturi al la opero.

PS : El Fundamenta Krestomatio

PSS : la plej bone, la plej brile = plej bone, plej brile (preferindas)
'kompari la ambaŭ = kompari ambaŭ (preferindas)
alesto = ĉeesto (preferindas laŭ nuna skribokutimo)

Kion ni lernu el tio ? Eĉ sur sanktaĵojn falas polvo, tiel, ke oni de tempo al tempo devas iom poluri la belajn pecojn, por ke ili ree pli brilu. (cez)

La karoto (fablo el instrulibro de István Szerdahelyi)

October 16, 2014, 4:07 am

≫ Next: Hikmet ĉe Cezar

≪ Previous: La karaj braceletoj (anekdoto el Fundamenta Krestomatio)

$

0

0

La Karoto

La avo semis karoton. Pluvo kaj suno rapide kreskigis ĝin. La karoto kreskadis, dikiĝis kaj grandiĝis.

La avo tiris la karoton. Tiris li, tiradis, sed la karoton li ne povis eltiri. Li vokis la avinon. La avino tiris la avon, la avo la karoton. Tiris ili, tiradis, sed la karoton ne sukcesis eltiri. La avino vokis la filon. La filo venis rapide helpi la geavojn. La filo tiris la avinon, la avino la avon, la avo la karoton, sed la karoton ili ne povis eltiri. La filo vokis la nepon, la nepo vokis la nepinon. La nepino vokis la hundon, la hundo - la katon. La kato vokis la muson. La muso tiris la katon, la kato tiris la hundon, la hundo tiris la nepinon, la nepino la nepon, la nepo tiris la patron, la patro la avinon, la avino la avon kaj la avo - la karoton. Tiris ili, tiradis, kaj, jen, la karoton ili sukcesis eltiri. Ili falis teren, sed ili ridis kaj estis tre kontentaj, ĉar fine ili sukcesis eltiri la karoton.

El la lernolibro "ESPERANTO I" de d-ro István Szerdahelyi, detajpis kaj skanis Donjo & Cezar

PS : La instrulibro aperis en la jaro 1972. Nun oni diras por karoto 'napo'.

Die Rübe


Der Großvater säte eine rote Rübe. Regen und Sonne ließen sie schnell wachsen. Die Rübe wuchs und wuchs, wurde dick und groß.

Der Großvater zog an der Rübe. Er zog, zog lange, aber die Rübe ließ sich nicht herausziehen. Er rief die Großmutter. Die Großmutter zog den Großvater, der Großvater die Rübe. Sie zogen, zogen lange, aber es glückte nicht die Rübe herauszuziehen. Die Großmutter rief den Sohn. Der Sohn kam schnell, um den Großeltern zu helfen. Der Sohn zog die Großmutter, die Großmutter den Großvater, der Großvater die Rübe, aber die Rübe konnten sie nicht herausziehen. Der Sohn rief den Enkel, der Enkel die Enkelin. Die Enkelin rief den Hund, der Hund - die Katze. Die Katze rief die Maus. Die Maus zog die Katze, die Katze zog den Hund, der Hund zog die Enkelin, die Enkelin den Enkel, der Enkel den Vater, der Vater die Großmutter, die Großmutter den Großvater und der Großvater - die Rübe. Sie zogen, zogen lange und da gelang es ihnen auf einmal die Rübe herauszuziehen. Sie fielen auf den Boden, lachten aber und waren sehr zufrieden, weil es ihnen am Ende gelungen war die Rübe herauszuziehen.

Es übersetzte Hans-Georg Kaiser aus dem ungarischen Lehrbuch "ESPERANTO I" von Dr. István Szerdahelyi

Hikmet ĉe Cezar

October 16, 2014, 2:34 pm

≫ Next: Cezar : Donkiĥoto en labirinto (prozpoemo)

≪ Previous: La karoto (fablo el instrulibro de István Szerdahelyi)

$

0

0

Nâzım Hikmet ĉe Cezar

Cezar : Donkiĥoto en labirinto (prozpoemo)

October 16, 2014, 2:46 pm

≫ Next: Nâzım Hikmet : Sopiro (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Hikmet ĉe Cezar

$

0

0

Cezar
Donkiĥoto en labirinto


Donkiĥoto kun lanco
enireje
de la labirinto
marde malfermita
transdono de la identigilo

oficejo 1
oficejo 2
oficejo 3

Donkiĥoto
volas havi glason da mosto

ekscitiĝo
stampovizaĝoj
studado de leĝoj
loooooooongedaŭra foliumaaaaaaaaado
tik-tak-ado de horloĝoj laŭ helika tempo
laŭta minacanta nombrado
de la kavaliero de la Mancha :
9
8
7
6
5
4
3
2
1

0,5 ...

Li mallevas la lancon, rapidega forpreno de la lanco
SOS-VOKOJ
ĉefvizaĝoj
viroj kiuj portas la mondon kiel globon sub la brako
post ili iliaj papagoj
kaj iliaj marionetaj pupetoj
kun rabobirdaj vizaĝoj

Donkiĥoto estas tre soifa
kolera ŝŝŝŝ-----ooooooovado de skrib----krkkkkk----tabloj
notado de la okazaĵoj sur notfolion.
fermado de la sekcio por disipo
oficejo 3
oficejo 2
oficejo 1

transpreno
de la identigilo
fare de la tre nekontenta Donkiĥoto
ĉe la orumita elirejo
de la
labi
rin
to

admona rigardo
kaj minaca aludo
ke oni povus trakti ankaŭ alie la ...
fermado de la labirinto
kun
samtempa
elpuŝado de Donkiĥoto de la Mancha
el la
sanktaj haloj...

Finon
kaj punkton !


PS : Mi verkis la poemon en la glasnost-tempo, pro tio la glaso da mosto, kiun postulas Donkiĥoto. Oni ja ne ĉiam tuj devas laŭte elkrii tion, kion oni celas, ĉu ne ? Sed kelkfoje, speciale dum ribeloj kaj revolucioj necesas, se jam temas pri la forbalado de reakcia regantaro.

Nâzım Hikmet : Sopiro (prozpoemtraduko)

October 16, 2014, 3:05 pm

≫ Next: Nâzim Hikmet : Super la maro la bunta nubo (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Cezar : Donkiĥoto en labirinto (prozpoemo)

$

0

0

Nâzım Hikmet
Sopiro

Veni hejmen mi volus en la maron,
subakviĝi en la blua
spegulo de la maro,
veni hejmen en la maron, veni hejmen en la maron.

La ŝipoj moviĝas horizonten,
iliaj veloj ŝveliĝis, sed ne pro sufero.
Unufoje esti vaĉulo sur tia ŝipo !
Unufoje en la vivo esti feliĉa,
kaj kiam tiam alvenos la Morto kaj kondukos min for,
mi volus estingiĝi en tiu tago
kiel lumo en la fluso.
Veni hejmen mi volus en la maron,
veni hejmen en la maron.

Tradukis Cezar laŭ la germana traduko
de Bernd Jentzsch el la turka.

Nâzım Hikmet
Sopiro

Heimkehren möchte ich ins Meer,
eintauchen in den blauen
Spiegel des Meeres,
heimkehren ins Meer, heimkehren ins Meer.

Die Schiffe ziehn zum Horizont,
ihre Segel sind gebläht, doch nicht von Leid.
Einmal Wache stehn auf so einem Schiff,
einmal im Leben so glücklich sein,
und wenn dann der Tod kommt und mich wegführt,
möchte ich an diesem Tag im Meer verlöschen
wie ein Licht in der Flut.
Heimkehren möchte ich ins Meer,
heimkehren ins Meer.

Übertragen von Bernd Jentzsch aus dem Türkischen

Nâzim Hikmet : Super la maro la bunta nubo (prozpoemtraduko)

October 17, 2014, 1:56 pm

≫ Next: Nâzim Hikmet : Se Vera vekiĝas (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Nâzım Hikmet : Sopiro (prozpoemtraduko)

$

0

0

Nâzim Hikmet
Super la maro la bunta nubo

Super la maro la bunta nubo.
Sur tio la arĝenta ŝipo.
En ĝi la flava fiŝo.

En la profundo fuko blua.
Sur la bordo nuda viro.
Li staras tie kaj meditas

Ĉu mi estu la nubo ?
Ĉu la ŝipo ?
Ĉu la fiŝo ?
Ĉu eble la fuko ?

Nek nek !
La maro vi estu,
filo mia !

Kun ties nubo,
Kun ties ŝipo,
Kun ties fiŝo,
Kun ties fuko

tradukis Donjo & Cezar

Nâzim Hikmet
Denizin üstünde ala bulut

Denizin üstünde ala bulut
Yüzünde gümüs gemi
Içinde sari balik

Dibinde mavi yosun
Kiyida bir çiplak adam
Durmus düsünür

Bulut mu olsam ?
Gemi mi yoksa ?
Balik mi olsam ?
Yosun mu yoksa ?

Ne o, ne o, ne o
Deniz olunmali,
oglum !

Bulutuyla,
Gemisiyle,
Baligiyla,
Yosunuyla

Nâzim Hikmet
Über dem Meer die bunte Wolke

Über dem Meer die bunte Wolke
Darauf das silberne Schiff
Darinnen der gelbe Fisch

In der Tiefe blauer Tang
An der Küste ein nackter Mann
Der steht da und überlegt

Soll ich die Wolke sein ?
Oder das Schiff ?
Oder der Fisch ?
Oder vielleicht der Tang ?

Weder noch !
Das Meer musst du sein,
mein Sohn !

Mit seiner Wolke,
Mit seinem Schiff,
Mit seinem Fisch,
Mit seinem Tang

(Übersetzung : Rana Talu)

---

Nâzim Hikmet : Se Vera vekiĝas (prozpoemtraduko)

October 17, 2014, 11:16 pm

≫ Next: Nâzım Hikmet : 24-a de septembro en 1945 (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Nâzim Hikmet : Super la maro la bunta nubo (prozpoemtraduko)

$

0

0

Nâzim Hikmet
Kiam Vera vekiĝas

La seĝoj dormas starante,
tiel ankaŭ la tablo,
la tapiŝo sternis sin kaj dormas
sur la dorso ;
ĝiaj ornamenoj kunfaldas la foliojn,
dormas la spegulo,
la okuloj de l' fenestroj estas firme fermitaj,
la balkono dormas kun pendantaj kruroj,
sur la transa tegmento dormas la kamentuboj,
la akacioj dormas ĉe la rando de l' strato,
kun stelo sur la brusto dormas la nubo,
interne de la domo kaj ekstere en la lignotabula kabaneto
same dormas la lumo.
Subite vi vekiĝas, rozo mia.
La seĝoj vekiĝas kaj metas kruron antaŭ la alian,
pro tio vekiĝas la tablo,
la tapiŝo vekiĝas kaj disfaldas la foliojn
de siaj ornamentoj,
friska kiel lago en la fruo vekiĝas la spegulo,
la fenestroj malfermas siajn grandajn bluajn okulojn,
vekiĝas la balkono, ĝi kuntiras la krurojn,
sur la transa tegmento vekiĝas la kamentuboj,
en la akacioj trilas birdoj ĉe la rando de l' strato,
la nubo vekiĝas kaj lasas fali sian stelon
en nian ĉambron,
interne kaj ekstere vekiĝas la lumo,
kaj ĝi rigardas vin,
viajn nudajn koksojn,
viajn blankajn gambojn,
vian hararon.

Nâzim Hikmet
Wenn Vera erwacht


Die Stühle schlafen im Stehen,
so schläft auch der Tisch,
der Teppich hat sich ausgestreckt und schläft
auf dem Rücken,
seine Ornamente haben die Blätter eingerollt,
es schläft der Spiegel,
die Augen der Fenster sind fest geschlossen,
der Balkon schläft mit hängenden Beinen,
auf dem Dach gegenüber schlafen die Schornsteine,
die Akazien schlafen am Rand der Straße,
einen Stern auf der Brust, schläft die Wolke,
drinnen im Haus und draußen im Bretterverschlag
schläft auch das Licht.
Auf einmal erwachst du, meine Rose,
Die Stühle erwachen und setzen ein Bein vors andere,
davon ist der Tisch erwacht,
der Teppich erwacht und rollt die Blätter
seiner Ornamente aus,
kühl wie ein See in der Frühe erwacht der Spiegel,
die Fenster schlagen ihre großen blauen Augen auf,
wach wird der Balkon, er zieht die Beine an,
auf dem Dach gegenüber erwachen die Schornsteine,
die Akazien zwitschern am Rand der Straße,
die Wolke erwacht und läßt ihren Stern
in unser Zimmer fallen,
drinnen und draußen erwacht das Licht,
und es sieht dich an,
deine nackten Hüften,
deine weißen Füße,
dein Haar.

Nâzım Hikmet : 24-a de septembro en 1945 (prozpoemtraduko)

October 18, 2014, 12:55 pm

≫ Next: Sennaciulo 2014 9/10, n-ro 1311-1312

≪ Previous: Nâzim Hikmet : Se Vera vekiĝas (prozpoemtraduko)

$

0

0

Nâzım Hikmet
24-a de septembro en 1945

La plej belan el ĉiuj maroj
ni ankoraŭ ne vidis.
La plej bela infano
ankoraŭ ne estas naskita.
Niaj plej belaj tagoj
ankoraŭ ne venis.
Kaj la plej belan vorton,
kiun mi volis diri al vi,
mi ankoraŭ ne diris.

PS : Laŭ germana traduko el la turka, kiun faris Bernd Jentzsch, fondinto de la rokgrupo Renft.

24. SEPTEMBER 1945

Das schönste aller Meere,
wir haben es noch nicht gesehen.
Das schönste Kind
wurde noch nicht geboren.
Unsere schönsten Tage
sind noch nicht gekommen.
Und das schönste Wort,
das ich sagen wollte,
ich habe es noch nicht gesagt.

Übertragen von Bernd Jentzsch.

Sennaciulo 2014 9/10, n-ro 1311-1312

October 19, 2014, 4:07 am

≫ Next: Hölderlin : Sortokanto de Hiperiono (prozpoemtraduko)

≪ Previous: Nâzım Hikmet : 24-a de septembro en 1945 (prozpoemtraduko)

$

0

0

Enhavo :

Temdosiero "Frateco"
Solidareco de virinoj kun la strikantoj p4
Pri la nocio "amikeco-frateco" p7
La ideo de frateco ĉe Zamenhof p8
Frateco... ambigua p13
SAT-Kongreso
Resumo pri laborkunsidoj p14
Gvidrezolucio kaj Deklaracio p17
Socio
Politikaj opinioj de Pollandanoj p18
Liberecana Frakcio p20
Raporto pri la kunsidoj de la LF en Dinano p20
Forpaso de Pelle Persson p21
Teatro
Personaj spertoj pri studado en kurso "Florent" p22
Pludoni la teatran torĉon p24
KoKino
Forkoj anstataŭ tranĉiloj p25
Intelekta Memdefendo
Solvoj de l' cerbumigoj de la numero 7-8 2014
Novaj cerbumigoj p27
El la iloskatol' : la non sequitur p27
SAT-anoj aktivas
Letero el Francio p28
Studenta solidareco p29
El la SAT-administrejo
Landaj Perantoj p30
Kotizoj
Praktikaj informoj
Bild-Deliraĵo
Dom-bestoj p31

Hölderlin : Sortokanto de Hiperiono (prozpoemtraduko)

October 20, 2014, 2:15 am

≫ Next: Hölderlin : Duono de l' vivo (rimpoemtraduko)

≪ Previous: Sennaciulo 2014 9/10, n-ro 1311-1312

$

0

0

La skizo montras Hölderlin-on kiel promenanton
en Tübingen.

Frederiko Hölderlin
Sortokanto de Hiperiono

Vi paŝas supre en lum',
...sur mola ter', benat-genioj !
.......Brilaj diaj aeroj
..........softtuŝas vin,
.............. kiel la fingroj de l' artistin'
..............sanktegajn kordojn.

Sensorte kiel dormantaj
...beboj spiras ĉieluloj ;
........ĉastgardate
...........en modesta burĝono
................floras ĉiam
...................ilin spirit',
.......................kaj benat-okuloj
..........................vidas eterne
..............................kviete en klar'.

Sed donitas al ni
...ripozi ne ie eĉ,
......ĉar falas perdiĝas
...........suferantaj homoj
..............kun blinda hasto
.................de hor' al alia,
.....................laŭ akvoj ĵetitaj
.......................de rifo al rifo,
...........................dum jaroj necerten malsupren.

Hölderlin
Hyperions Schicksalslied

Ihr wandelt droben im Licht
...Auf weichem Boden, selige Genien !
......Glänzende Götterlüfte
...........Rühren euch leicht,
..............wie die Finger der Künstlerin
..................Heilige Saiten.

Schicksallos, wie der schlafende
....Säugling, atmen die Himmlischen ;
......Keusch bewahrt
...........In bescheidener Knospe,
...............Blühet ewig
....................Ihnen der Geist,
.......................Und die seligen Augen
...........................Blicken in stiller
.............................Ewiger Klarheit.

Doch uns ist gegeben,
...Auf keiner Stätte zu ruhn,
........Es schwinden, es fallen
............Die leidenden Menschen
................Blindlings von einer
..................Stunde zur andern,
......................Wie Wasser von Klippe
..........................Zu Klippe geworfen,
.............................Jahr lang ins Ungewisse hinab.

Hölderlin : Duono de l' vivo (rimpoemtraduko)

October 20, 2014, 3:05 am

≫ Next: Hölderlin-tradukoj ĉe Cezar

≪ Previous: Hölderlin : Sortokanto de Hiperiono (prozpoemtraduko)

$

0

0

Friedrich Hölderlin
Duono de l' vivo

Per flavaj piroj pendas
kun ar' de ruĝaj rozoj
la land' al la lag'.
Graciaj cignoj,
ebriaj de kisoj
vi trempas vin
en akvon sanktan kaj sobran.

Ho ve ! De kie mi,
se vintros, prenu florojn kaj la
sunbrilojn do,
la ombrojn de Tero ?
Jen muroj nur
mutaj en frid', envente
klakas la flagoj.

trad. Cezar

Friedrich Hölderlin
Hälfte des Lebens

Mit gelben Birnen hänget
Und voll mit wilden Rosen
Das Land in den See,
ihr holden Schwäne,
und trunken von Küssen
tunkt ihr das Haupt
ins heilignüchterne Wasser.

Weh mir, wo nehm ich, wenn
es Winter ist, die Blumen, und wo
den Sonnenschein
und Schatten der Erde ?
Die Mauern stehn
sprachlos und kalt, im Winde
klirren die Fahnen.