Lernu vin, ho kara, ŝati,
ĉar ne helpas sin kompati.
Se vi estas por vi blinda,
mankas memestimo inda.

Ĉar ja estas sed kaj tamen,
vi neniam diru amen !
Se necesas, eĉ adultu,
sed neniam simple stultu.

Vi ne estu ŝaf' kaj predo
aŭ citrona in' aŭ ledo.
Estu freŝa, estu forta,
se necesas, eĉ senvorta.

Estu, kiam ajn, kuraĝa,
kaj ĉe l' fin' de l' vivo saĝa.
Flugu sola al la Luno,
brilu ene kiel suno.

Lernu esti sen modesto,
jen la viv' fariĝas festo.
Honesteco ne sufiĉas,
se vi tamen sklavo iĝas.

Dependigu vin ne ĉiam
kaj se eblas, eĉ ne iam.
Se vi pri vi mem nur dubas,
via tuta vivo rubas.

Kara, serĉu al vi celon,
serĉu veron, serĉu belon.
Iĝu lerta vivartisto
kaj konsciu pri rezisto.

Se vi lernos mem vin ami,
jen vi scios ankaŭ dami.
Al fiuloj ĵetu ganton,
Ne adoru plu la vanton.

Vivu ne nur do por plaĉi,
tia vivo devas aĉi.
Spitu do al la postulo ;
plaĉi volas ina nulo.

Se vi ĉion el vi kreos
kaj ne plendos kaj ne veos,
jen ŝanĝiĝos via sorto.

Imagu, la juna ribelema Bach verkis tiun muzikaĵon, kiam li estis deknaŭjara helppastro en la provincurbeto Arnstadt, kie oni volis bati lin pro tiu "elinfera muziko". Imagu la bravajn paroĥanojn, kiam tiu muziko tondris je la unua fojo kontraŭ iliaj dorlotitaj oreloj... tio certe estis ŝoko, sed nun oni jam kutimiĝis en preĝejoj pri la giganto Bach (Rivereto), kiu devus esti nomata : Torentego.

Speciale en Bach-urbo Lepsiko kaj tutmonde li havas nun la staton, kiun li meritas : tiun de kvazaŭa famega rokmuzikisto, kaj tio li ja vere estis, ĉu ne ? Do, leganto (post aŭdado de la "klasika" muzikaĵo), kiu efektive eltrovis la rokmuzikon ? Ĉu Kinks ? Deep Purple, Nazareth, Uriah Heep, Jimi Hendrix ? Ĉu eventuale eĉ la svisoj ? Ne ! J.S. Bach faris, en nekredeble juna aĝo. Nice, Emerson Lake & Palmer, Deep Purple, Vanilla Fudge kaj aliaj herooj de la klasikroko certe ne neus tion, se oni demandus ilin.

Cetere, tiuj, kiuj volis trakti lin per pugnoj nokte en strateto apud la preĝejo, mem devi fuĝi, ĉar Bach ankaŭ per pugnoj sciis batali... Nu, li estis viro plena de energio. (cez)

Popularmuzika terminaro en Esperanto

terminaro

Jeanne Rubner havas kvar infanojn – kaj infanpatron aldone. Tiu penas. Sed tio ne tute sufiĉas, ĉu tamen ?

Dio mia, pensas mi, ĉu li jam denove ĵetis la malhele bluajn ŝtrumpetojn sur la blankan lavitaĵon ? Li regulis la lavmaŝinon je 70 gradoj da Celsiuso, la antaŭlavotaĵon same. Elvenis helblue koloritaj puntaj kalzonetoj. Li simple ne lernas tion. Li estas la patro de miaj infanoj, mia edzo. Unu el centmiloj de aliaj viroj, kiuj honeste penas fari ĉion ĝuste laŭ la volo de la edzinoj. Kaj tamen ili malsukcesas ree kaj ree grandioze, kaj se eĉ nur pri la lavaĵoj.

La viro estas – por ni emociemaj kaj multtavolaj inoj – lastfine nur simpla vivestaĵo. De hormonoj pelataj li vivas senpripenseme siajn tagojn. Li matene ŝmace sorbas sian kafon, iras en la oficejon, metas vespere la piedojn sur la divanon kaj rigardas tv-sporton. Li esta forta kaj portas la mineralakvajn kestojn en la trian etaĝon. Li riparas la akvokranon kaj ŝanĝas la pneŭmatikojn, sed viro komprenas nenion pri grandaj sentoj. Sed ni estu foje honestaj, iel ni amas la virojn ankaŭ tiel, la virvirojn. Se la „viroheroo“, kiel tiu de la reĝisorino Doris Dörries sin ridindigas kiel pugbobatala klaŭno , ĉar iu kuraĝis forpreni la edzinon de li. Tio je unua flanko.

Sed ho ve, se tia viro fariĝas patro ! Jen li subite eksterigu sian molan, sian emocieman flankon. Jen li kunvenu en la kurson por la antaŭpreparo pri naskoj kaj aŭskultu en sian ventron. Jen li tratranĉu en la sekcio por naskantinoj la umbilikan ŝnuron kaj ĉe tio ploru eĉ pro ĝojo. Kaj memkompreneble li klarigu nun al sia ĉefo, ke li restados minimume duonon de jaro hejme por ŝanĝi la vindotukojn. Kvankam ni, la patrinoj, tion kapablas ja en vero multe pli bone.

Viroj, tio estas ja klara, subigis inojn dum jarmiloj. Kiu havu tiukaze kompaton al tiuj uloj ? Kaj tamen ni postulas tre multe de ili, foje tro multe. En la industria socio la disdivido de la laboro fine devigis ilin por la monespezo forlasi la familion kaj elmarŝi en la malamikan vivon. Ili estis de tiam nur plu la laborfinaj kaj semajnfinaj patroj, kiuj venas lace hejmen. La naskado kaj edukado de infanoj estis de tiam la afero de la patrinoj, kaj la patrinecan ideologion multaj el ili trovis ne tiom misvojiga. Ankaŭ virinoj ne.

Eĉ nun patrinoj ludas nur tro volonte la genran karton. Naŭ monatojn ni portis la infanojn en la ventro, jen ni ja certe scias, kio estas plej bone por ili. Kun nia ina intuicio ni aŭdas jam je la unua plorĝemeta sono, kio mankas al Lea kaj al Lukaso. Kun kiel eble longe daŭraj mamnutradaj ceremonioj ni ŝirmas nian personan patrinofeliĉon, la patroj ĉe tio restu flanke. Ni decidas pri la bebomanĝo Alete aŭ Hipp, pri la tempomomento de la enlitiĝo, pri rizovafloj anstataŭ breco sur la ludoplaco, pri ĉapelo aŭ sunĉapelo, pri la ĝusta vindomarko. Superpanjo scias ĉion, povas ĉion, komprenas ĉion. Kaj ŝi estas senkondiĉa patrino. La infanon sendi kun ses monatoj en la etinfanvartejon ? Dio gardu nin, tio povus kaŭzi animajn damaĝojn. Ŝi restadas hejme kaj fordonas la bone pagatan tuttagan laboron favore al reduktita labortempo.

Tio povus esti emancipita klarigo de la patrineco. Sed ideologie kolorita ĝi tamen restas plu. Patrinoj – la novaj herooj de la socio. La plendoj al la edzoj pri tio, ke ili oferis por la edzo kaj la idaro sian karieron, sekvas nur pli poste, sed despli draste.

La viroj intertempe ne scias, kie envicigi sin. La virvir-kategorio eluziĝis, sed ankaŭ la softulo ne pli longe estas bezonata. Ŝi postulas, ke li venu hejmen pli frue, la kolegoj rigardas lin tial malkuraĝulo. La ĉefo postulas plushorojn vespere, ŝi plendas al li, ke li ne zorgas sin pri la infanoj. Viroj dubas, ĉu ili estu viraj aŭ patrinaj. Ili ankoraŭ serĉas sian novan rolon, dume la inoj preskaŭ duonon de jarcenro havis tempon pripensi kaj nove ĝustigi tiun rolon.

Heziteme viroj paŝas en novan mondon, kiu postulas novajn aŭtentikajn patrojn. Atentindas, ke 40 mil en la kuro de la jaro 2007 petskribis pri gepatromono. Tro malmultaj el ili, kelkaj nun diros, nur dekono el ĉiuj tiaj petskriboj venis de viroj. Pravas, ke multaj viroj tro malmulte zorgas sin pri la infanoj. Sed inoj ofte ne subtenas ilin. Varmkoraj patroj ili estu, kiuj traktu siajn infanojn tiel, kiel la patrinoj farus tion. Tiel, kiel ili mem traktas siajn infanojn. Fortaj protektantoj ili estu, kaj ne virviroj. Multe da mono ili enspezu, sed ili havu tamen sufiĉe da tempo por la familio. Kaj por ankoraŭ kroni la tuton, ili estu krome perfektaj dommastrumantoj, kiuj scias la diferencon inter la lavrimedo Pril kaj Mastro Proper.

Se patrinoj ĉeokaze demetus sian glorkronon, patroj povus estis pli malstreĉitaj patroj. Se ili konsentus al tio, ke la patrineco ilin ne faras homoj pli bonaj. Se ili foje delasus de siaj infanoj kaj, se ili konfidus ilin sen bonaj konsiloj kaj preskriboj al la patroj. Kaj, tute pretere kaj sen plendoj, akceptus la sciigon pri la blue koloritaj subvestoj.

Jeanne Rubner, EMMA 2/2008, tradukis Donjo & Cezar

(Jeanne Rubner estas eksterlanda politika redaktoro ĉe la gazeto Sudgermana Gazeto kaj patrino de kvar infanoj. Ŝi publiks : „Kion viroj havas en la kapo“ kaj „Edukado anstataŭ fi-instruisteco“)

Li amas min- li ne amas min - li...
STOPU LA HEJMAN PERFORTON.
Zuercher Frauencentrale

Jam de kelkaj jaroj ekzistas en la okcidentaj demokratioj centroj por torturaj viktimoj, en kiuj homoj el politikaj diktaturoj estas kuracataj korpe kaj anime. La ekkonoj, gajnitaj el tio, estas ofte evidentaj. Se oni ekzemple turmentis homon per dentkuracistaj teknikiloj – kuracistoj estas nerezigneblaj kunlaborantoj ĉe la modernaj turmentmetodoj – la turmentito neniam plu povos viziti dentkuracistejon, sen tio, ke li ne estos reĵetita per plena forto en sian psikan traŭmaton. Kion tio do signifas por la inoj, kiuj estas la viktimoj de seksperforto ? Iliaj turmentoĉambroj ne estas foraj bunkroj, sed la propraj loĝejoj, la propra kuirejo aŭ la dormoĉambro. Kaj la suferojn, kiujn oni kaŭzas al ili en Kolonjo aŭ Kabulo, Londono aŭ Lagos, ne estas kaŭzataj de fremduloj, sed de konfiduloj : Estas la propraj patroj, fratoj, edzoj, kiuj faras tion al ili.

Certe, la situacio de inoj en la okcidentaj demokratioj estas hodiaŭ nekompareble pli bona ol en diversaj arkaikaj virosocioj en Azio, Arabio aŭ Afriko. Sed ankaŭ en la okcidento konas ĉiu tria ĝis dua ino perforton el propra sperto ; estas inoj batitaj, misuzitaj, seksperfortitaj – koncize : torturitaj. Ankaŭ okcidente "la ofendita virohonoro" al ino povas kosti la vivon. Kaj en la tuta mondo la viroperforto estas laŭ Monda Organizo pri Sano (MOS) la mortokaŭzo numero 1 de inoj, ankoraŭ antaŭ kancero aŭ Aidoso.

Daŭris longe, ĝis tiaj amarigaj veroj fariĝis publikaj. Kiam ni, la feministinoj antaŭĉirkaŭ tridek jaroj refoje eldiris ĝin (tiel kiel jam antaŭ ni la unua inomovado en la 19-a jarcento) oni ridis pri ni. Ĉu privata perforto ? Ĉu misuzataj infanoj ? Ĉu perforto ĉe geedzoj ? Ridinde ! Histeriaj fantazioj. Nuda malamo al viroj. Sed intertempe ni ĉiuj konas ilin : la bildojn, la statistikojn, la tro plenajn inodomojn.

Kaj ĉe tio ni komencas nur iom post iom diveni la tutan amplekson de la detruado, al interne, kaj al ekstere. Ne plu havas sencon pli longe fermi la okulojn pro tio : Ni, la inoj, estas la torturata sekso. Ke tiu ĉiea, tutmonda perforto kontraŭ inoj efektive eblas, havas rilaton al la potenco de la viroj kaj la malpotenco de la inoj kaj ties ilia senvalorigo. Ĉar "ion tian" faras homoj ne al homoj. "Ion tian" faras homoj nur al subhomoj. Al negroj. Aŭ judoj. Aŭ inoj. Laŭ tio, kiu ĵus estas deklarita de fortuloj kiel la malpli valora. Unu speco de homoj de jarmiloj estas trafata en ĉiu kazo de la pugnorajto : la inoj.

La humiligo de la inoj venas de tre fore. Kelkajn ĝi disrompas tute, aliajn ĝi igas enombren, pluajn ĝi embuskas. Ĉar eĉ la ino, kiu ne spertis torturon, havas torturitan patrinon aŭ avinon. Kaj ankaŭŝi ĉiutage kaj en ĉiu horo povas renkonti sian seksperfortonton. La radikoj de la sekvoj de tiu kolektiva traŭmato profunde enfosiĝis animen. En ĉiu ino embuksas la sciado, ke "ĝi" estas ebla. Kaj ankaŭ la plej forta, la plej fiera ino povas refali kontraŭ sia volo en tiujn internajn abismojn, aŭ povas esti repuŝita en tiujn.

Women are powerful ! (Inoj estas plenaj de potenco !) Tiel tekstas fiera frapfrazo ĉe la ekpaŝo de la inomovado en la sepdekaj jaroj. Tio pravas, sed inoj estas ankaŭ malfortaj. Pro ofendiĝo, humiligo, kaj duboj. Por la modernaj inoj gravas iri rekte, sen pretervidi la embuskantan abismon ; do vivi la helan flankon sen nei la malhelan. Tio estas hodiaŭ pli facila kaj samtempe pli malfacila ol por niaj patrinoj. Parte ni havas pli da rajtoj kaj pli grandan memstarecon. Sed samtempe ni havas la "retrofrapon" La kontraŭuloj de la samrajteco armas sin. En demokratioj kaj diktaturoj virviroj kaj iliaj komplicinoj propagandas la seksvizaĝan inohaton, do : la pornografion. Intertempe la kaŝira iompostioma pornografiigo - do la interligo de seksa volupto kun la volupto pri humiligo kaj perforto - konkeris la modon, la amaskomunikilojn, ja la tutan kulturon. La pornografio, kiel "nedanĝera" ofertita aŭ altigita al arto", ne plu estas metita sub la vendotablon, sed estas ĉie kaj venenigas la dezirojn de la viroj.

Progresintajn kulturojn minacas la regreso, kaj post ili postulas arkaikaj kaj militecigitaj socioj pli kaj pli da atento, kiuj preĝas en la nomo de "justa afero", de tradicio aŭ religio la perfortemon de viroj kaj la pacemecon de inoj. Ke tiuj brutalaj virosocioj en la 21-a jarcento en vero estas malcertigitaj socioj kaj ilia koncepto delonge ekŝanceliĝis, faras tion ne pli bona : Ĉar nenio estas pli mortiga por inoj ol malcertigita vivireco, individue kaj kolektive. Kaj ju pli rigidaj estas la roloj de inoj kaj viroj, ju pli severa estas la socia apartigo de inoj, ju pli forte oni substrekas la diferencon inter la seksoj, des pli masiva estas la perforto kontraŭ inoj. Des pli rimarkinda estas, ke la plej granda homrajta organizo amnestio internacia (ai), ĝuste nun elvokas internacian kampanjon kontraŭ la perforton de inoj. Per tio ai staras la unuan fojon ŝultron ĉe ŝultro kun la feministoj, kio ankaŭ havas rilaton al la nova gvida teamo, sed ne nur. Por la kosmopolitika ai-prezidantino Irene Khan – kiu naskiĝis en Bangladeŝo, studis en Britlando kaj geedziĝis kun germano – estas la perforto kontraŭ inoj "la plej indigniga homrajta skandalo de nia tempo" kaj "pravigebla per nenio." Kaj tute ne per "diferenco de la moroj aŭ kultura diferenco". Por la islamanino la homaj rajtoj de la inoj estas "universalaj kaj nedisigeblaj" : "Ĉiuj homoj havas rajton je ĉiuj homaj rajtoj. Nek kulturo nek tradico senkulpigas la rompojn de bazaj homaj rajtoj de la inoj." Tiaj vortoj ĝis antaŭ nelonge estis nepenseblaj ĉe ai. Ĉar ankaŭ ai, kiel la plejmulto de la maldekstrularo, longe restis rigide ĉe la politika sinteno, laŭ kiu la "politikaj viktimoj" estas nur la viktimoj de ŝtatoj – sed tiuj de familia perforto "privata afero". Tio ja ne estis miskompreno, ĉar ankaŭ kelkaj homrajtuloj, kiuj estas justaj unuavice al si mem, batas hejme sian edzinon. Jen la orienta vualigo de la inaj rajtoj en la nomo de la islamo por okcidentaj viroj, kiuj la emancipiĝon de inoj ne povas elteni kape, venis en la ĝusta tempo. Ĉar tiu almenaŭ hejme permesas la rimarkon, ke la inoj devas travivi aliloke ankoraŭ tute pli fian...

Des pli salutinda estas la rezoluto, kun kiu amnestio internacia turnas sin al la tabutemo. La homrajtaj inoj povas konstrui ĉe tio sur la fundamento de la mondovasta engaĝo de la feministinoj ekstere kaj ene de ties organizoj. La informoj pri la amplekso de la viroperforto en la dormĉambroj kaj sur la batalkampoj estas sekurigitaj. La analizo pri la brutaligo de viroj en militecigitaj ŝtatoj aŭ eĉŝtatoj, kiuj troviĝas en militoj – de Irano ĝis Ruslando kaj Usono – kaj ties efikoj al inoj kaj infanoj, estas farita. La scio, ke viroj, kiuj mortigis en militoj aŭ en intercivitanaj militoj por la "justa afero", hejme ne ĉesas furiozi ĉe la "propra afero", estas pruvita. Ankaŭ tio, ke vere la tutaj familioj fariĝas viktimoj de tiuj viroj. Sed same pravas, ke la filinoj identiĝas kun la viktimoj – kaj la filoj kun la deliktuloj. Tiel oni plu transportas ne nur la viktiman estadon de ina generacio al ina generacio, sed ankaŭ la estadon de deliktulo de virogeneracio al virogeneracio.

Estas do ege grave, ke ankaŭ la viroj solidare kaj ofensive aliĝas al la batalo kontraŭ la viroperforto. Amnestio internacia postulas ne nur konsekvencojn je tutmonda, internacia, nacia kaj regionala nivelo, sed turnas sin ankaŭ tute eksplicite al la unuopuloj, antaŭĉio al la viroj. Sen samrajteco ne eblas senperforteco, sen kondamnigo de la seksa perforto ne eblas kondamnigo de la ĝenerala perforto ; sen la fino de la milito inter viroj kaj inoj ne eblas la fino de la militoj. Estos longa vojo. Ĉar la perforto estas la dura kerno de ĉiu potenco. Sen perforto, sen ĝia praktikado aŭ minaco de ĝi ne povas esti potencrilatoj. Tio tiel validas inter la popoloj kaj kulturoj, kiel inter la seksoj. La perforto de viroj kontraŭ inoj estas la fundamento, sur kiu baziĝas ĉiuj aliaj potencrilatoj. Se oni serioze ekskuas tiun fundamenton, kolapsas la tuta terora konstruaĵo kiel ludkarta domo en si mem – kaj tiam fine la kuirejo kaj la dormoĉambro ankaŭ por inoj kaj infanoj ne plu estos ejoj de teroro, sed ejoj de paco.

tradukis Donjo & Cezar

PS :

Por plua legado la gazeto Emma, el kiu ni tradukis la artikolon, rekomendas la libron de Judith L. Herman "La cikatroj de perforto" (Junfermann) kaj Alice Schwarzer "La granda diferenco" (Fischer, 9,90 €)

Ne sen timo
proksimiĝas ino
tagon post tago al la spegulo
kaj prezentas sin al la propra bildo.
Tiam venas la horo de l’ sorĉeliksiroj
kaj de la sorĉistinoj.
La horo de l’ kosmetiko kaj de bonodoraj esencoj,
de la nostalgio kompare al la brilegaj fotoj
de la juneco tute ne eterna.
Jen oni demandas sin
kiom longe la pasio ankoraŭ daŭros
la prefero por bicikloj
kaj historioj pri sekretaj amatoj
Oni demandas sin, ĉu la amo havas certan aĝon
kaj ĉu la tempo estos tiel senpardonema
kiel la speguloj.

PS : Gioconda Belli, nun fama poetino, batalis aktive por libera Nikaragvo. Jam pro tio mi ŝatas ŝin, sed ankaŭ pro ŝiaj poemoj, en kiuj ni renkontas pasian engaĝitan inon kun alte evoluita estetika sento.

La pentraĵo estas de Otto Dix. Antaŭ nelonge mi legis, ke tiu genia pentristo estis ankaŭ esperantisto ! Ne imageble ! Tio perpleksigis min. Mi estas de multaj jaroj granda adoranto de Dix (lia naskiĝurbo estas ja nur 20 kilometrojn for de mia hejmurbo Altenburg.) Mi sciis ĉion eblan pri Dix, sed tion ne. Dix ne estis tre babilema pri si mem. Li diris iam, kiam li estis jam fama : "Nu, mi estas ja nur tute simpla proleto." Personkulton pri sia persono li tute ne ŝatis. Li estis homo sen kapricoj kaj tre fidela al la laboranta klaso.

Esperanton li regis certe bonege, ĉar li skribis E-lingve siajn leterojn kiel tranĉea soldato en la Unua Mondomilito. Kaj kial ? Por ke la kaŝaj cenzuristoj ne povu legi ilin :) Li jam kiel soldato kondamnis la militon. La laborista E-movado en Germanio en la tempo de la juna Dix estis tre forta, kaj li ĉiam sentis sin ligita al la laborista klaso, eble tio klarigas, kial li konis Esperanton kaj uzis ĝin. La uloj, kiuj verkis pezajn libregojn pri li, ne estis esperantistoj, tial ili ŝajne neniam menciis lian esperantistecon. Ili ŝajne ne povis legi la leterojn :).

V.A.Kornilov, J.M.Lukaŝeviĉ Eŭgeno Miĥalski - Novaj informoj

La malĝojiga fino de Eŭgeno Miĥalski

Hundo estas bona besto,
La dimanĉo estas festo ;
Zime-zum, zime-zum,
La dimanĉo – bum, bum, bum.

Se vi havas kapdoloron,
Tuj alvoku la doktoron ;
Zime-zum, zime-zum,
La doktoron – bum, bum, bum.



PS :

Ni trovis ĝin en la instrulibro D-RO ISTVAN SZERDAHELYI : ESPERANTO 1
internacia lernolibro por la lerneja junularo

O Tannenbaum, o Tannenbaum,
Wie treu sind deine Blätter !
Du grünst nicht nur zur Sommerzeit,
Nein, auch im Winter, wenn es schneit.—
O Tannenbaum, o Tannenbaum,
Wie treu sind deine Blätter !

O Tannenbaum, o Tannenbaum,
Du kannst mir sehr gefallen !
Wie oft hat schon zur Winterszeit
Ein Baum von dir mich hoch erfreut !
O Tannenbaum, o Tannenbaum,
Du kannst mir sehr gefallen !

O Tannenbaum, o Tannenbaum,
Dein Kleid will mich was lehren :
Die Hoffnung und Beständigkeit
Gibt Mut und Kraft zu jeder Zeit !
O Tannenbaum, o Tannenbaum,
Dein Kleid will mich was lehren !

Lanti pri esperantigo de propraj nomoj

V.A.Kornilov, J.M.Lukaŝeviĉ

Eŭgeno Miĥalski - Novaj informoj

La malĝojiga fino de Eŭgeno Miĥalski

Verko de Zamenhof : Komentoj

Min pardonu, kara Zamenhofo,
Pri koment' al « Venis nova sento ».
Estis vi naiva filozofo
Kaj nevola kapital-agento.

Akcentante pri malam' nacia,
Pri ŝovino de popolamasoj,
Vi forgesis pri malam' alia,
Pri malam' pli forta – de la klasoj.

Kaj en sangaj jaroj de l'milito,
En rabi', detruo kaj pereo,
Mortis verda esperant-spirito,
Estingiĝis torĉo de l'ideo...

Kaj eksonis nova la signalo :
« Unuiĝu de la mond' proletoj ! »,
Kaj akriĝas ĉie la batalo,
Sur la stratoj kaj en kabinetoj.

Sed malnov' ne cedas propravole,
Bonsidatan sian pozicion,
Kaj batalas arme kaj parole
Por kontraŭi la revolucion.

Kaj eĉ via, Zamenhof-ideo
Renaskiĝas en varia novo.
De Lanti Adamo lerta kreo -
Estas de l'sennaciismo movo.

Sed ne trompos nin barbul-profeto
Kaj Revo-Lora-fi-renegato,
De burĝaro lake-marioneto,
De etburĝoj prompta akrobato.

Esperanto estas ne la celo
Sed nur helpa batalil-faktoro
En tutmonda proletar-ribelo
Por finfine venko de l'Laboro.

Kaj ni nova jungeneracio,
Sen trompanta lingv-idealismo
Brake marŝu tra revolucio
Al fincelo nia – Komunismo.

julio 1932

PS : Indas aldoni, ke la menciita verko On the origin of species ekzistas en Esperanto sub la titolo La origino de specioj. Legu la jenan recenzon.

La pensoj de la hom’
liberas kaj restas,
laŭ nokta fantom’
kaŝitaj ja estas.
Ĝin hom’ nek divenas
nek ĉenoj katenas.
Do restas laŭ senc’,
ke liberas la pens’ !

Mi pensas kun plezur’,
kverelojn evitas.
Sekrete mi nur
pri ĉio meditas.
Dezirojn - vi sciu -
malhelpas neniu,
ja restas laŭ senc’,
ke liberas la pens’ !

Se iu ĵetos min
karceren permane,
mi simple diras lin :
“Vi agas ja vane.
La pensoj trapasos
kaj murojn frakasos
per forta potenc’,
ĉar liberas la pens’.”

Kaj tial ĉe la fin’
mi zorgojn forŝovu,
ke vivgoĵo min
do daŭre plu movu.
Mi povas sentime
beati anime
laŭ sento kaj mens’,
ĉar liberas la pens'’ !

tradukis Cezar
surbaze de traduko de B.Klatil

Rimarko : vortoj de “fluganta folio” (1780)

Anonym
Die Gedanken sind frei

1

Die Gedanken sind frei,
wer kann sie erraten ?
Sie rauschen vorbei
wie nächtliche Schatten.
Kein Mensch kann sie wissen,
kein Kerker einschließen.
Es bleibet dabei :
Die Gedanken sind frei !

2

Ich denke, was ich will
Und was mich beglücktet,
doch alles in der Still,
und wie es sich schicket.
Mein Wunsch und Begehren
Kann niemand verwehren,
es bleibet dabei :
Die Gedanken sind frei !

3
Und sperrt man mich ein
im finsteren Kerker,
das alles sind rein
vergebliche Werke ;
dennn meine Gedanken
zerreißen die Schranken
und Mauern entzwei :
Die Gedanken sind frei !

4

Drum will ich auf immer
den Sorgen entsagen
Und will mich auch nimmer
mit Grillen mehr plagen.
Man kann ja im Herzen
Stets lachen und scherzen
und denken dabei :
Die Gedanken sind frei !