Fratoj Grimm : Lupo kaj sep kapridoj (fabelotraduko)

Poste la patrino foriris, sed baldaŭ la lupo aperis antaŭ la doma pordo kaj vokis : "Karaj infanoj,malfermu, mi estas via patrino kaj kunportis belajn aĵojn por vi."

Sed la sep kapridoj parolis : "Nia patrino vi ne estas, ŝi havas delikatan kaj kareseman voĉon, sed via voĉo estas raŭka, vi estas la lupo, ni ne malfermos al vi."

La lupo iris al butikisto kaj aĉetis grandan pecon da kreto. Ĝi manĝis ĝin kaj tiel faris sian voĉon delikata. Poste la lupo denove iris al la pordo de la sep kapridoj kaj vokis kun delikata voĉo : "Karaj infanoj, enlasu min, mi estas via patrino, ĉiu el vi ricevu ion."

Sed la lupo metis piedon en la fenestron, tion la sep kapridoj vidis kaj parolis : "Nia patrino vi ne estas, ŝi ne havas nigran piedon kiel vi, vi estas la lupo. Ni ne malfermos por vi."

La lupo nun iris al bakisto kaj parolis : "Bakisto, priŝmiru tiun piedon per freŝa pasto." Kaj kiam la bakisto faris tion, la lupo iris al la muelisto kaj parolis : "Muelisto, ŝutu vian blankan farunon sur tiun piedon de mi." La muelisto, diris, ke ne.

"Se vi ne faros tion, mi vin voros." Tial la muelisto devis obei.

Poste la lupo denove iris antaŭ la dompordon de la sep kapridoj kaj diris : "Karaj infanoj, enlasu min, mi estas via patrino, mi havas donacon por ĉiu el vi."

La sep kapridoj unue volis vidi piedon, kaj kiam ili vidis, ke ĝi estas neĝe blanka kaj aŭdis paroli la lupon tiel delikate, ili supozis, ke ĝi estas la patrino kaj malfermis la pordon. Sed envenis la lupo. Kiam ili ekvidis ĝin, ili kaŝiĝis rapide, tiel bone kiel eblis, unu el ili sub la tablo, la dua en la lito, la tria en la forno, la kvara en la kuirejo, la kvina en la ŝranko, la sesa sub granda pelvo ; la sepa en la murhorloĝo. Sed la lupo trovis preskaŭĉiujn kaj glutis ilin, nur ne la sepan en la murhorloĝo, ĝi restis vivanta.

Kiam la lupo kontentigis sian manĝan volupton, ĝi foriris. Poste baldaŭ la maljuna kaprino venis hejmen. Kia plorinda afero ! La lupo ĉeestis kaj manĝis ŝiajn karajan infanojn. Ŝi pensis, ke ili ĉiuj estas mortaj, sed subite saltis la plej juna el la murhorloĝo kaj rakontis, kiel okazis la malfeliĉo.

Sed la lupo, kiu satmanĝis, iris sur verdan herbejon, kuŝiĝis sub sunbriloj kaj profunde endormiĝis. La maljuna kaprino cerbumis, ĉu ŝi tamen povos savi ilin. Tial ŝi diris al la plej juna kaprido : „Prenu tvirnon, kudrilon kaj tondilon kaj sekvu al mi.“

Poste ŝi eliris kaj trovis la lupon ronkantan kuŝantan sur la herbejo. „Jen kuŝas la malica lupo, kiu je la kvara posttagmeze dum la manĝotempo voris miajn ses infanojn“, ŝi diris kaj rigardis ĝin de ĉiuj flankoj. „Donu foje la tondilon al mi. Ho ve ! Kaj, se ili en ĝia ventro ankoraŭ estas vivantaj, ĉu ?!“ Kaj jam ŝi malfermtranĉis ĝian ventron, kaj la ses kapridoj, kiujn la lupo pro avido glutis entute, elsaltis tute sanaj. Ŝi tuj ordonis al ili alporti grandajn kaj pezajn ŝtonojn. Per tiuj ili plenigis la korpon de la lupo, kunkudris ĝin, forkuris kaj kaŝiĝis post heĝo.

Kiam la lupo finfine eldormis, ĝi sentis grandan pezon en sia korpo kaj parolis : „Kiel klakas, kiel krakas ! Mian ventron io frapas ! Kiel klakas, kiel krakas ! Mian ventron io frapas ! Kio tio estas ? Mi manĝis nur ses kapridojn.“Ĝi pensis, ke ĝi trinku freŝan akvon, ke tio eble helpos al ĝi. Tial ĝi serĉis puton. Sed, kiam ĝi kliniĝis trans la putorandon, ĝi ne plu povis firmteni sin pro la pezo de la ŝtonoj kaj falis en la akvon. Kiam vidis tion la sep kapridoj, ili alkuris kaj dancis pro ĝojo ĉirkaŭ la puto.

tradukis Donjo & Cezar laŭ la unua eldono de la fabelo, Jakobo kaj Vilhelmo Grimm, Infan-kaj domfabeloj, Berlino 1812 ĝis1815, du volumoj, unua volumo p.17-20

Fonto

Brüder Grimm

Der Wolf und die sieben jungen Geislein.

Eine Geis hatte sieben Junge, die sie gar lieb hatte und sorgfältig vor dem Wolf hütete. Eines Tags, als sie ausgehen mußte, Futter zu holen, rief sie alle zusammen und sagte : »liebe Kinder, ich muß ausgehen und Futter holen, wahrt euch vor dem Wolf und laßt ihn nicht herein, gebt auch Acht, denn er verstellt sich oft, aber an seiner rauhen Stimme und an seinen schwarzen Pfoten könnt ihr ihn erkennen ; hütet euch, wenn er erst einmal im Haus ist, so frißt er euch alle miteinander.«

Darauf ging sie fort, bald aber kam der Wolf vor die Hausthüre und rief : »liebe Kinder, macht mir auf, ich bin eure Mutter und hab' euch schöne Sachen mitgebracht.« Die sieben Geiserchen aber sprachen : »unsere Mutter bist du nicht, die hat eine feine liebliche Stimme, deine Stimme aber ist rauh, du bist der Wolf, wir machen dir nicht auf.« Der Wolf ging fort zu einem Krämer und kaufte sich ein groß Stück Kreide, die aß er und machte seine Stimme fein damit. Darnach ging er wieder zu der sieben Geislein Hausthüre und rief mit feiner Stimme : »liebe Kinder, laßt mich ein, ich bin eure Mutter, jedes von euch soll etwas haben.« Er hatte aber seine Pfote in das Fenster gelegt, das sahen die sieben Geiserchen und sprachen : »unsere Mutter bist du nicht, die hat keinen schwarzen Fuß, wie du ; du bist der Wolf, wie machen dir nicht auf.« Der Wolf ging fort zu einem Bäcker und sprach : »Bäcker, bestreich mir meine Pfote mit frischem Teig,« und als das gethan war, ging er zum Müller und sprach : »Müller, streu mir sein weißes Mehl auf meine Pfote.« Der Müller sagte nein. –»Wenn du es nicht thust, so freß ich dich.« Da mußte es der Müller thun.

Darauf ging der Wolf wieder vor der sieben Geiserchen Hausthüre und sagte : »liebe Kinder, laßt mich ein, ich bin eure Mutter, jedes von euch soll etwas geschenkt kriegen.« Die sieben Geiserchen wollten erst die Pfote sehen, und wie sie sahen, daß sie schneeweiß war und den Wolf so fein sprechen hörten, glaubten sie es wäre ihre Mutter und machten die Thüre auf, und der Wolf kam herein. Wie sie ihn aber erkannten, versteckten sie sich geschwind, so gut es ging, das eine unter den Tisch, das zweite ins Bett, das dritte in den Ofen, das vierte in die Küche, das fünfte in den Schrank, das sechste unter eine große Schüssel ; das siebente in die Wanduhr. Aber der Wolf fand sie alle und verschluckte sie, außer das jüngste in der Wanduhr, das blieb am Leben.

Wie der Wolf seine Lust gebüßt, ging er fort, bald darauf kam die alte Geis nach Haus. Was für ein Jammer ! der Wolf war da gewesen und hatte ihre lieben Kinder gefressen. Sie glaubte sie wären alle todt, da sprang das jüngste aus der Wanduhr, und erzählte, wie das Unglück gekommen war.

Der Wolf aber, weil er sich vollgefressen, war auf eine grüne Wiese gegangen, hatte sich in den Sonnenschein gelegt und war in einen tiefen Schlaf gefallen. Die alte Geis dachte, daran, ob sie ihre Kinder nicht noch erretten könnte, sagte darum zu dem jüngsten Geislein : »nimm Zwirn, Nadel und Scheere und folg' mir nach.« Darauf ging sie hinaus und fand den Wolf schnarchend auf der Wiese liegen : »da liegt der garstige Wolf,« sagte sie und betrachtete ihn von allen Seiten, nachdem er zum Vieruhrenbrot meine sechs Kindlein hinuntergefressen hat, gieb mir einmal die Scheere her : »Ach ! wenn sie noch lebendig in seinem Leibe wären !« Damit schnitt sie ihm den Bauch auf, und die sechs Geiserchen, die er in der Gier ganz verschluckt hatte, sprangen unversehrt heraus. Sie hieß sie gleich hingehen und große, und schwere Wackersteine herbeitragen, damit füllten, sie dem Wolf den Leib, nähten ihn wieder zu, liefen fort, und versteckten sich hinter eine Hecke.

Als der Wolf ausgeschlafen hatte, so fühlt' er es so schwer im Leib und sprach : »es rumpelt und pumpelt mir im Leib herum ! es rumpelt und pumpelt mir im Leib herum ! was ist das ? ich hab' nur sechs Geiserchen gegessen.« Er dacht, er wollt einen frischen Trunk thun, das mögt' ihm helfen und suchte einen Brunnen, aber wie er sich darüber bückte, konnte er vor der Schwere der Steine sich nicht mehr halten, und stürzte ins Wasser. Wie das die sieben Geiserchen sahen, kamen sie herzu gelaufen, und tanzten vor Freude um den Brunnen.

Quelle

Jacob und Wilhelm Grimm, Kinder-und Hausmärchen, Berlin 1812/1815, 2 Bände, 1 Band , S. 17-20