![Kato kaj muso kiel kunuloj]( "Kato kaj muso kiel kunuloj")
Fratoj Grimm
Kato kaj muso kiel kunuloj
2.Vol1
Kato kaj muso volis vivi kune kaj kune mastrumadi. Ili zorgis ankaŭ pri la vintro kaj aĉetis poteton kun graso, kaj ĉar ili sciis neniun pli bonan kaj pli sekuran lokon, ili metis ĝin sub la altaron en la preĝejo. Jen ĝi restu, ĝis ili bezonos ĝin.
Sed iam la kato havis apetiton je ĝi kaj iris al la muso : „Aŭskultu, museto, mia kuzino petis min esti la baptopatro, ŝi naskis filon kun blankaj kaj brunaj makuloj, tiun mi baptu, permesu al mi eliri kaj mastrumu la domon sola hodiaŭ.“
„En ordo“, diris la muso, „do iru tien, kaj se vi manĝos ion bonan, pensu ankaŭ pri mi, de la ruĝa infanlita vino ankaŭ mi volonte trinkus guteton.“
Sed la kato iris rekte en la preĝejon kaj forlekis la haŭton de la graso. Poste ŝi promenis ĉirkaŭ la urbo kaj venis hejmen nur vespere.
„Vi certe bone amuziĝis“, diris la muso, kiun nomon la infano do havas ?“
„Haŭtonfor“, respondis la kato.
„Haŭtonfor, ĉu ? Tio estas stranga nomo, tiun mi aŭdis ankoraŭ ne ĝis nun."
Baldaŭ poste la kato denove havis apetiton, iris al la muso kaj parolis : „Oni ree petis min esti la baptopatro. La infano havas nigran ringon ĉirkaŭ la korpo, tial mi ne povis rifuzi tion, vi devas, je mia plaĉo, sola mastrumi la domon.
La muso diris, ke jes. Sed la kato iris en la preĝejon kaj manĝis duonon de la graso el la poteto. Kiam ŝi venis hejmen, demandis la muso : „Kiel nomiĝas tiu baptinfano ?“
„Duononfor“.
„Duononfor, ĉu ? Kion vi diris ?! La nomon mi aŭdis ankoraŭ neniam, ĝi certe ne legeblas en kalendaro.“
Sed la kato ne povis forgesi la grasopoton : „Je tria fojo oni petis min esti la baptopatro. La infano estas nigra kaj havas nur blankajn piedojn. Aldone ĝi havas eĉ ne blankan hareton sur la korpo. Io tia renkonteblas dum kelkaj jaroj nur unufoje, ĉu vi do permesos al mi eliri ?“
„Haŭtonfor, Duononfor“, diris la muso, jen kuriozaj nomaj, ili tre pripensigas min, sed iru do.“ La muso tenis ĉion en bona ordo kaj reordigis tion kaj tion. Dum tio la kato elmanĝis la tutan grasopoton kaj sata kaj dika ĝi revenis nur en la nokto.
„Kiel nomiĝas la tria infano ?“
„Tutonfor.“
Tutonfor ! He ! He ! Jen la plej pripensiga nomo“, diris la muso. „Tutonfor, kion la nomo signifu ? Presite mi ankoraŭ ne vidis ĝin !“Ŝi nee skuis la kapon kaj enlitiĝis por dormi.
Kvaran fojon neniu volis peti la katon esti la baptopatro. Sed baldaŭ alvenis la vintro. Kiam ekstere nenio plu troveblis, diris la muso al la kato : „Venu kun mi, ni iru al la provizejo, kiun ni kaŝis en la preĝejo sub la altaro.“ Sed kiam ili tie alvenis, la poteto estis malplena.
„Ve“, diris la muso, nun la trompo malkaŝiĝis, vi ĉiom manĝis, kiam vi eliradis por esti baptopatro. Unue la haŭton for, poste duonon for kaj poste...“
„Silentu, diris la kato, aŭ mi voros vin, se vi ankoraŭ diros ion.“
„Tutonfor“, la kompatinda muso havis jam enbuŝe, kaj apenaŭĝi parolis ĝin, la kato saltis al ĝi kaj vore glutis la muson.
Tradukis Donjo & Cezar
Fonto : Jakobo kaj Vilhelmo Grimm : Infan-kaj domfabeloj, Berlino 1812/15, du volumoj, unua volumo p.5-8
Brüder Grimm
Katz und Maus in Gesellschaft
2.Vol1
Eine Katze und eine Maus wollten zusammen leben und Wirthschaft zusammen haben ; sie sorgten auch für den Winter und kauften ein Töpfchen mit Fett, und weil sie keinen bessern und sicherern Ort wußten, stellten sie es unter der Altar in der Kirche, da sollt' es stehen, bis sie sein bedürftig wären. Einstmals aber trug die Katze Gelüsten darnach, und ging zur Maus : »hör' Mäuschen, ich bin von meiner Base zu Gevatter gebeten, sie hat ein Söhnchen geboren, weiß und braun gefleckt, das soll ich über die Taufe halten, laß mich ausgehen und halt heut allein Haus.«–»Ja, ja, sagte die Maus, geh hin, und wenn du was Gutes issest, denk an mich, von dem süßen rothen Kindbetterwein tränk ich auch gern ein Tröpfchen.« Die Katze aber ging geradeswegs in die Kirche und leckte die fette Haut ab, spatzirte darnach um die Stadt herum und kam erst am Abend nach Haus. »Du wirst dich recht verlustirt haben, sagte die Maus, wie hat denn das Kind geheißen ?«–»Hautab, antwortete die Katze.«–»Hautab ? das ist ein seltsamer Name, den hab' ich noch nicht gehört.«
Bald darnach hatte die Katze wieder ein Gelüsten, ging zur Maus und sprach : »ich bin aufs neue zu Gevatter gebeten, das Kind hat einen weißen Ring um den Leib, da kann ichs nicht abschlagen, du mußt mir den Gefallen thun und allein die Wirthschaft treiben.« Die Maus sagte ja, die Katze aber ging hin und fraß den Fetttopf bis zur Hälfte leer. Als sie heim kam, fragte die Maus : »wie ist denn dieser Pathe getauft worden ?«–»Halbaus«–»Halbaus ? was du sagst ! den Namen hab' ich gar noch nicht gehört, der steht gewiß nicht im Calender.«
Die Katze aber konnte den Fetttopf nicht vergessen : »ich bin zum drittenmal zu Gevatter gebeten, das Kind ist schwarz und hat bloß weiße Pfoten, sonst kein weißes Haar am ganzen Leib, das trifft sich alle paar Jahr nur einmal, du läßt mich doch ausgehen ?«–»Hautab, Halbaus, sagte die Maus, es sind so kuriose Namen, die machen mich so nachdenksam, doch geh nur hin.« Die Maus hielt alles in Ordnung und räumte auf, dieweil fraß die Katze den Fetttopf rein aus und kam satt und dick erst in der Nacht wieder. »Wie heißt denn das dritte Kind ?«–»Ganzaus«–»Ganzaus ! ei ! ei ! Das ist der allerbedenklichste Namen, sagte die Maus ; Ganzaus ? was soll der bedeuten ? gedruckt ist er mir noch nicht vorgekommen !« damit schüttelte sie den Kopf und legte sich schlafen.
Zum viertenmal wollte niemand die Katze zu Gevatter bitten ; der Winter aber kam bald herbei. Wie nun draußen nichts mehr zu finden war, sagte die Maus zur Katze : »komm wir wollen zum Vorrath gehen, den wir in der Kirche unter dem Altar versteckt haben.« Wie sie aber hinkamen, war alles leer –»Ach ! sagte die Maus, nun kommts an den Tag, du hast Alles gefressen, wie du zu Gevatter ausgegangen bist, erst Haut ab, dann Halb aus, dann«–»Schweig still, sagte die Katze, oder ich freß dich, wenn du noch ein Wort sprichst«–»Ganz aus« hatte die arme Maus im Mund, und hatt' es kaum gesprochen, so sprang die Katz' auf sie zu und schluckte sie hinunter.
Quelle : Jacob und Wilhelm Grimm : Kinder- und Hausmärchen. 2 Bände, Band 1, Berlin 1812/15, S. 5-8