Charles Bukowski
Por friponoj, monaĥinoj, oficistoj kaj vi
Ni havas ĉion, kaj ni havas nenion,
kaj kelkaj viroj faras ĝin en la preĝejo,
kaj kelkaj faras ĝin per tio,
ke ili disŝiras papiliojn en la mezo,
kaj kelkaj faras ĝin en Palm Springs
kun blondulinoj, kiuj havas Cadillac-animojn.
Cadillac-oj kaj papilioj,
nenio kaj ĉio,
dum la vizaĝo ŝrumpas
ĝis la lasta fibro
en kelo en Corpus Christi.
Estas io por friponoj, monaĥinoj,
oficistoj kaj vi...
io je la oka matene,
io en biblioteko,
io en la rivero.
Ĉio kaj nenio.
En la buĉfabriko ĝi alvenas
je hoko laŭ la plafono,
vi ŝiras malsupren ĝin,
unu,
du,
tri.
Kaj tiam vi havas sur via nuko
mortan viandon, kiu valoras
ducent dolarojn,
ties ostoj sur viaj ostoj-
ion vi havas, kaj nenion vi havas.
Ĉiam estas sufiĉe frue por morti,
kaj ĉiam tro malfrue. La bovosango,
ŝaumante ŝprucanta en la blanke
kahelitan trogon, diras nenion al vi,
kaj ankaŭ la tombofosistoj, kiuj pasigas
la tempon je la kvina per kafotrinkado
kaj pokerado, ĝis la frosto degelas de
la herbotigoj, ne havas ion por diri
al vi.
Ni havas ĉion kaj ni havas nenion.
Vitroduraj, eĝaj tagoj kun la neeltenebla
fetoro de riveroŝlimo, pli aĉa ol merdo ;
Ŝaktabulaj tagoj kun ĝojomankaj movoj kaj
kontraŭmovoj kun tiom malmulte da senco pri ĉio,
ke venko estas same tiel seninteresa kiel la malo ;
tagoj lantaj kiel azenoj, kiuj en ardanta varmego
trabaraktas sin lacigite kaj grumble tra strato,
kie frenezulo sidas kaj atendas inter ruĝgorĝuloj
kaj birdreĝoj, griza kaj elsuĉita kiel muŝo.
Ankaŭ bonaj tagoj kun ino kaj kriado, kun
pugnobataloj en stratetoj, kun voluptinoj, kiuj
volvas ĝemante siajn dikajn gambojn ĉirkaŭ
viajn koksojn ; tagoj, en kiuj en la taŭrareno
ekbrilas reklamŝildoj kiel diamantoj
kaj kvazaŭ krias : 'Patrino Kapreo !' ; tagoj,
en kiuj kreskas violoj el la tero kaj diras al vi :
'Forgesu la mortajn armeojn kaj la pasintajn
amatinojn, kiuj logis vian monon el vi. Tagoj,
kiam infanoj diras gajajn kaj ekscelentajn vortojn,
kiel sovaĝuloj, kiuj volas sendi informon per
siaj korpoj al vi, tiom longe, kiom ili ankoraŭ
estas sufiĉe vivantaj kaj viglaj por senti ion kaj
por impresi nin per io kaj por petoli, sen iu penso
pri malpermesoj kaj salajroj en koverto kaj idealoj kaj
posedo kaj etcerbaj konceptoj.
Tagoj, en kiuj vi povas plori en verda ĉambro de
mateno ĝis vespero post fermita pordo ; tagoj, kiam
vi povas ridi pri la bakisto, ĉar li havas tiajn
longajn gambojn ; tagoj, kiam vi algapas nur vandon...
Kaj nenion kaj nenion. La tagoj de la ĉefoj ;
malkuraĝaj figuroj kun buŝfetoro kaj grandaj
piedoj ; viroj, kiuj aspektas kiel ranoj, kiel hienoj,
kaj kiuj iras tiel, kvazaŭ neniam ekzistis ritmo,
viroj, kiuj trovas tion inteligenta dungi kaj elĵeti
virojn kaj fari profitojn ;
viroj, kiuj posedas multekostajn edzinojn kiel
60 agrojn da tero truigita de borstangoj, edzinojn,
kiujn ili montras kiel ĉe parado aŭ forĉasas de
malpli fortaj ;
viroj kiuj povas murdi vin, ĉar ili estas frenezaj
kaj havas la leĝon je sia flanko,
viroj, starantaj antaŭ fenestroj larĝaj dek metrojn,
kaj kiuj tamen ne vidas ion,
viroj, kiuj per luksaj jaĥtoj velas ĉirkaŭ la
mondon, sen larĝigi sian horizonton eĉ nur
je milimetro ;
viroj kiel limakoj, kiel angiloj, viroj kiel vermoj
en lardo kaj eĉ ne tiom impresaj...
Kaj nenion. Vi ricevas vian lastan salajron en
haveno, en fabriko, en sanatorio, en hangaro,
en spektakla foirejo, aŭ en frizosalono, aŭ
por iu alia laboro, kiun vi neniam volis havi.
Vi pagas per impoŝtŝarĝoj, per malsanoj kaj
humiliĝoj, per rompita brako kaj truoj en la kapo,
la tuta plenigaĵo elvenas, tiel, kiel ĉe malnova
kuseno.
Ni havas ĉion kaj ni havas nenion.
Kelkaj dum certa tempo faras ĝin sufiĉe bone,
poste ili rezignas batali. La sukceso detruas ilin,
aŭ la naŭzo, la aĝo, nebona nutrado, inko en
la okuloj aŭ infanoj en kolegio, nova aŭto,
rompita spino pro skiado en Svisio, nova edzino,
radikala ŝanĝo en la firmao, aŭ simple normala
foruziĝo kaj disfalo. La viro, kiu ankoraŭ
hieraŭ tramaraŝis la tutan distancon aŭ
tradrinkis tri tagojn kaj noktojn en la Sego-
denta Montaro, estas jam nur io sub kovrilo aŭ
kruco aŭŝtono, aŭ la viktimo de oportuna iluzio,
armita per biblio, per golfvalizeto aŭ teko. Kiel
rapide ili fariĝas nuloj, ĉiuj ĉi viroj,
de kiuj vi neniam atendis tion...
Tagoj kiel ĉi tiu. Kiel via hodiaŭa tago.
Eble la pluvo frapas la fenestron kaj volas
traveni al vi. Kion vi vidas hodiaŭ ? Kio ĝi
estas ? Kie vi estas ? La plej bonaj tagoj
venas foje tuj je la komenco, foje en la mezo
kaj foje nur en la fino. La pecigitaj parceloj
tie ekstere ne estas malbonaj, bildkartoj de
preĝejoj en Eŭropo aŭ homoj en vaksfigura
kabineto, enfrostigitaj en sia tuta sterileco.
Terure, sed ne malbone.
Pensu pri la kanonoj en la parko, pri matenmanĝo
Pensu pri la kanonoj en la parko, pri matenmanĝo
kun toasto kaj kafo, sufiĉe varmega, por ke vi
rimarku, ke vi havas ankoraŭ langon. Rigardu
la tri geraniojn antaŭ la fenestro, kiuj penas
aspekti ruĝaj aŭ rozkoloraj aŭ kiel geranioj.
Ne estas mirakle, ke inoj fojefoje ploras,
ne estas mirakle, ke muloj de tempo al tempo
ne emas suprengrimpi la monton. Ĉu vi estas
en hotelĉambro de Detroit kaj serĉas cigaredon ?
Nur havi ankoraŭfoje bonan tagon, almenaŭ
aludeton de ĝi !
Flegistinoj elvenas post sia servo el la transa
konstruaĵo kaj estas sataj ĝisgorĝe, ok
flegistinoj kun diversaj nomoj kaj loĝejoj,
ili iras trans la gazonon, kelkaj por gazeto
aŭ kakao, kelkaj deziras varman duŝon, kelkaj
viron, kelkaj apenaŭ povas pensi plu pri io.
De ĉio sufiĉe kaj ne sufiĉe. Lacaj pilgrimantoj
inter arkadoj, oranĝoj, stratkanaletoj, filikoj,
antikorpoj, malplenaj Kleenex-skatoloj.
Fojefoje, se Suno volas plezurigi nin, ŝvebas
facila odoro de urnoj en la aero kaj la ladeca bruo
de malnovaj batalaviadiloj, kaj kiam vi eniras
la domon kaj frotas fingron sur fenestrobreto,
vi trovas polvon, eble eĉ teron. Kaj se vi rigardas
el la fenestro, tie estas la tago, kaj se vi
maljuniĝis, vi staras kaj elrigardas, vi suĉas
iom per la lango : Ah, ah...
ne, ne...eble...
Kelkaj aspektas ĉe tio tute naturaj,
kelkaj obscenaj. Estas ĉie la sama afero.
PS :
"Kie brulas, ĝentlemanoj ?"
Kvindek prozpoemoj de Charles Bukowski en eLibrejo.
PS :
"Kie brulas, ĝentlemanoj ?"
Kvindek prozpoemoj de Charles Bukowski en eLibrejo.