Poste la patrino foriris, sed baldaŭ la lupo aperis antaŭ la doma pordo kaj vokis : "Karaj infanoj,malfermu, mi estas via patrino kaj kunportis belajn aĵojn por vi."

Sed la sep kapridoj parolis : "Nia patrino vi ne estas, ŝi havas delikatan kaj kareseman voĉon, sed via voĉo estas raŭka, vi estas la lupo, ni ne malfermos al vi."

La lupo iris al butikisto kaj aĉetis grandan pecon da kreto. Ĝi manĝis ĝin kaj tiel faris sian voĉon delikata. Poste la lupo denove iris al la pordo de la sep kapridoj kaj vokis kun delikata voĉo : "Karaj infanoj, enlasu min, mi estas via patrino, ĉiu el vi ricevu ion."

Sed la lupo metis piedon en la fenestron, tion la sep kapridoj vidis kaj parolis : "Nia patrino vi ne estas, ŝi ne havas nigran piedon kiel vi, vi estas la lupo. Ni ne malfermos por vi."

La lupo nun iris al bakisto kaj parolis : "Bakisto, priŝmiru tiun piedon per freŝa pasto." Kaj kiam la bakisto faris tion, la lupo iris al la muelisto kaj parolis : "Muelisto, ŝutu vian blankan farunon sur tiun piedon de mi." La muelisto, diris, ke ne.

"Se vi ne faros tion, mi vin voros." Tial la muelisto devis obei.

Poste la lupo denove iris antaŭ la dompordon de la sep kapridoj kaj diris : "Karaj infanoj, enlasu min, mi estas via patrino, mi havas donacon por ĉiu el vi."

La sep kapridoj unue volis vidi piedon, kaj kiam ili vidis, ke ĝi estas neĝe blanka kaj aŭdis paroli la lupon tiel delikate, ili supozis, ke ĝi estas la patrino kaj malfermis la pordon. Sed envenis la lupo. Kiam ili ekvidis ĝin, ili kaŝiĝis rapide, tiel bone kiel eblis, unu el ili sub la tablo, la dua en la lito, la tria en la forno, la kvara en la kuirejo, la kvina en la ŝranko, la sesa sub granda pelvo ; la sepa en la murhorloĝo. Sed la lupo trovis preskaŭĉiujn kaj glutis ilin, nur ne la sepan en la murhorloĝo, ĝi restis vivanta.

Kiam la lupo kontentigis sian manĝan volupton, ĝi foriris. Poste baldaŭ la maljuna kaprino venis hejmen. Kia plorinda afero ! La lupo ĉeestis kaj manĝis ŝiajn karajan infanojn. Ŝi pensis, ke ili ĉiuj estas mortaj, sed subite saltis la plej juna el la murhorloĝo kaj rakontis, kiel okazis la malfeliĉo.

Sed la lupo, kiu satmanĝis, iris sur verdan herbejon, kuŝiĝis sub sunbriloj kaj profunde endormiĝis. La maljuna kaprino cerbumis, ĉu ŝi tamen povos savi ilin. Tial ŝi diris al la plej juna kaprido : „Prenu tvirnon, kudrilon kaj tondilon kaj sekvu al mi.“

Poste ŝi eliris kaj trovis la lupon ronkantan kuŝantan sur la herbejo. „Jen kuŝas la malica lupo, kiu je la kvara posttagmeze dum la manĝotempo voris miajn ses infanojn“, ŝi diris kaj rigardis ĝin de ĉiuj flankoj. „Donu foje la tondilon al mi. Ho ve ! Kaj, se ili en ĝia ventro ankoraŭ estas vivantaj, ĉu ?!“ Kaj jam ŝi malfermtranĉis ĝian ventron, kaj la ses kapridoj, kiujn la lupo pro avido glutis entute, elsaltis tute sanaj. Ŝi tuj ordonis al ili alporti grandajn kaj pezajn ŝtonojn. Per tiuj ili plenigis la korpon de la lupo, kunkudris ĝin, forkuris kaj kaŝiĝis post heĝo.

Kiam la lupo finfine eldormis, ĝi sentis grandan pezon en sia korpo kaj parolis : „Kiel klakas, kiel krakas ! Mian ventron io frapas ! Kiel klakas, kiel krakas ! Mian ventron io frapas ! Kio tio estas ? Mi manĝis nur ses kapridojn.“Ĝi pensis, ke ĝi trinku freŝan akvon, ke tio eble helpos al ĝi. Tial ĝi serĉis puton. Sed, kiam ĝi kliniĝis trans la putorandon, ĝi ne plu povis firmteni sin pro la pezo de la ŝtonoj kaj falis en la akvon. Kiam vidis tion la sep kapridoj, ili alkuris kaj dancis pro ĝojo ĉirkaŭ la puto.

tradukis Donjo & Cezar laŭ la unua eldono de la fabelo, Jakobo kaj Vilhelmo Grimm, Infan-kaj domfabeloj, Berlino 1812 ĝis1815, du volumoj, unua volumo p.17-20

Fonto

Brüder Grimm

Der Wolf und die sieben jungen Geislein.

Eine Geis hatte sieben Junge, die sie gar lieb hatte und sorgfältig vor dem Wolf hütete. Eines Tags, als sie ausgehen mußte, Futter zu holen, rief sie alle zusammen und sagte : »liebe Kinder, ich muß ausgehen und Futter holen, wahrt euch vor dem Wolf und laßt ihn nicht herein, gebt auch Acht, denn er verstellt sich oft, aber an seiner rauhen Stimme und an seinen schwarzen Pfoten könnt ihr ihn erkennen ; hütet euch, wenn er erst einmal im Haus ist, so frißt er euch alle miteinander.«

Darauf ging sie fort, bald aber kam der Wolf vor die Hausthüre und rief : »liebe Kinder, macht mir auf, ich bin eure Mutter und hab' euch schöne Sachen mitgebracht.« Die sieben Geiserchen aber sprachen : »unsere Mutter bist du nicht, die hat eine feine liebliche Stimme, deine Stimme aber ist rauh, du bist der Wolf, wir machen dir nicht auf.« Der Wolf ging fort zu einem Krämer und kaufte sich ein groß Stück Kreide, die aß er und machte seine Stimme fein damit. Darnach ging er wieder zu der sieben Geislein Hausthüre und rief mit feiner Stimme : »liebe Kinder, laßt mich ein, ich bin eure Mutter, jedes von euch soll etwas haben.« Er hatte aber seine Pfote in das Fenster gelegt, das sahen die sieben Geiserchen und sprachen : »unsere Mutter bist du nicht, die hat keinen schwarzen Fuß, wie du ; du bist der Wolf, wie machen dir nicht auf.« Der Wolf ging fort zu einem Bäcker und sprach : »Bäcker, bestreich mir meine Pfote mit frischem Teig,« und als das gethan war, ging er zum Müller und sprach : »Müller, streu mir sein weißes Mehl auf meine Pfote.« Der Müller sagte nein. –»Wenn du es nicht thust, so freß ich dich.« Da mußte es der Müller thun.

Darauf ging der Wolf wieder vor der sieben Geiserchen Hausthüre und sagte : »liebe Kinder, laßt mich ein, ich bin eure Mutter, jedes von euch soll etwas geschenkt kriegen.« Die sieben Geiserchen wollten erst die Pfote sehen, und wie sie sahen, daß sie schneeweiß war und den Wolf so fein sprechen hörten, glaubten sie es wäre ihre Mutter und machten die Thüre auf, und der Wolf kam herein. Wie sie ihn aber erkannten, versteckten sie sich geschwind, so gut es ging, das eine unter den Tisch, das zweite ins Bett, das dritte in den Ofen, das vierte in die Küche, das fünfte in den Schrank, das sechste unter eine große Schüssel ; das siebente in die Wanduhr. Aber der Wolf fand sie alle und verschluckte sie, außer das jüngste in der Wanduhr, das blieb am Leben.

Wie der Wolf seine Lust gebüßt, ging er fort, bald darauf kam die alte Geis nach Haus. Was für ein Jammer ! der Wolf war da gewesen und hatte ihre lieben Kinder gefressen. Sie glaubte sie wären alle todt, da sprang das jüngste aus der Wanduhr, und erzählte, wie das Unglück gekommen war.

Der Wolf aber, weil er sich vollgefressen, war auf eine grüne Wiese gegangen, hatte sich in den Sonnenschein gelegt und war in einen tiefen Schlaf gefallen. Die alte Geis dachte, daran, ob sie ihre Kinder nicht noch erretten könnte, sagte darum zu dem jüngsten Geislein : »nimm Zwirn, Nadel und Scheere und folg' mir nach.« Darauf ging sie hinaus und fand den Wolf schnarchend auf der Wiese liegen : »da liegt der garstige Wolf,« sagte sie und betrachtete ihn von allen Seiten, nachdem er zum Vieruhrenbrot meine sechs Kindlein hinuntergefressen hat, gieb mir einmal die Scheere her : »Ach ! wenn sie noch lebendig in seinem Leibe wären !« Damit schnitt sie ihm den Bauch auf, und die sechs Geiserchen, die er in der Gier ganz verschluckt hatte, sprangen unversehrt heraus. Sie hieß sie gleich hingehen und große, und schwere Wackersteine herbeitragen, damit füllten, sie dem Wolf den Leib, nähten ihn wieder zu, liefen fort, und versteckten sich hinter eine Hecke.

Als der Wolf ausgeschlafen hatte, so fühlt' er es so schwer im Leib und sprach : »es rumpelt und pumpelt mir im Leib herum ! es rumpelt und pumpelt mir im Leib herum ! was ist das ? ich hab' nur sechs Geiserchen gegessen.« Er dacht, er wollt einen frischen Trunk thun, das mögt' ihm helfen und suchte einen Brunnen, aber wie er sich darüber bückte, konnte er vor der Schwere der Steine sich nicht mehr halten, und stürzte ins Wasser. Wie das die sieben Geiserchen sahen, kamen sie herzu gelaufen, und tanzten vor Freude um den Brunnen.

Quelle

Jacob und Wilhelm Grimm, Kinder-und Hausmärchen, Berlin 1812/1815, 2 Bände, 1 Band , S. 17-20

Fratoj Grimm
La vulpo kaj la anseroj

86.Vol1

La vulpo iam venis al herbejo, kie sidis grego de belaj, grasaj anseroj, jen ĝi ridis kaj parolis : „ Hehe, mi alvenas ja kiel vokite, vi sidas bele kune tiel, ke mi povos manĝi vin laŭvice.“ La anseroj gakis terurigite, eksaltis kaj komencis tre mizere petegi pri sia vivo. Sed la vulpo parolis : „ Neniun gracon al vi, vi devos morti !“

Fine iu el ili ekkuraĝis kaj diris : Se ni tamen lasu nian junan freŝan vivon, montru ununuran gracon al ni kaj permesu al ni ankoraŭ preĝon, por ke ni ne mortu en niaj pekoj ; poste ni starigos nin laŭvice, por ke vi ĉiam povu elserĉi al vi la plej grasan.“

„Jes“, diris la vulpo, „ tio estas malkara pri pia peto ; preĝu, tiom longe mi atendos.“

Do la unua komencis sufiĉe longan preĝon : „Ga ! Ga !“ , Kaj, ĉar ĝi tute ne volis fini ĝin, la dua ne atendis, ĝis ĝi estos en la vico, sed same komencis preĝi :„Ga ! Ga !“ (Kaj kiam ili ĉiuj estos elpreĝintaj , oni rakontu la fabelon plu, sed momente ili ankoraŭ preĝas seninterrompe plu.)

tradukis Donjo & Cezar

Fonto

Brüder Grimm
Der Fuchs und die Gänse

86.Vol1

Der Fuchs kam einmal auf eine Wiese, wo eine Heerde schöner fetter Gänse saß, da lachte er und sprach : »Ei, ich komme ja wie gerufen, ihr sitzt hübsch beisammen, da kann ich eine nach der andern auffressen.« Die Gänse gackten vor Schrecken, sprangen auf und fingen an gar kläglich um ihr Leben zu bitten, der Fuchs aber sprach : »da ist keine Gnade, ihr müßt sterben.« Endlich nahm sich eine das Herz und sagte : »sollen wir doch unser jung frisch Leben lassen, so erzeig uns die einzige Gnade und erlaub' uns noch ein Gebet, damit wir nicht in unsern Sünden sterben, hernach wollen wir uns auch in eine Reihe stellen, damit du dir immer die fetteste aussuchen kannst.«»Ja, sagte der Fuchs, das ist billig um eine fromme Bitte, betet, ich will so lange warten.« Also fing die erste ein recht langes Gebet an : ga ! ga ! und weil sie gar nicht aufhören wollte, wartete die zweite nicht, bis die Reihe an sie kam, sondern fing auch an ga ! ga ! (Und wenn sie alle ausgebetet haben, soll das Märchen weiter erzählt werden, sie beten aber alleweile noch immer fort.)

Fabelo-tradukoj fare de Cezar

Fratoj Grimm
Ranoreĝo aŭ la fera Henriko

1.Vol1

Estis iam reĝidino, kiu iris eksteren en la arbaron kaj sidiĝis sur la randon de malvarmeta puto. Ŝi havis oran globon, kiu estis ŝia plej ŝatata ludilo. Tiun ŝi ĵetadis alten kaj poste kaptadis ; tio tre gajigis ŝin. Iam la globo flugis tre alten, ŝi jam etendis manon kaj kurbigis la fingrojn por rekapti ĝin, sed jen ĝi falegis apude sur la teron kaj ruliĝis kaj ruliĝis rekte en la akvon.

La reĝidino sekvis ŝin timigite per la okuloj, sed la puto estis tiom profunda, ke ne videblis la fundo.

Jen ŝi komencis mizere plori kaj lamenti : Ve ! Se mi nur rehavus mian kuglon, tiukaze mi ĉion fordonus, miajn vestojn, miajn juvelojn, miajn perlojn kaj kion ajn en la mondo."

Kiam ŝi tiel lamentis, rano ŝovis sian kapon el la akvo kaj parolis : "Reĝidino, kial vi lamentas tiel mizere ?" Aĥ", ŝi diris, abomena rano, kiel vi povus helpi al mi ? Mia ora kuglo falis en la puton."

La rano parolis : "Viajn perlojn, viajn juvelojn kaj viajn vestojn mi ne postulas de vi, sed se vi akceptus min kiel kunulon, kaj permesus al mi sidi apud vi kaj manĝi de via ora telereto kaj dormi en via liteto, kaj se vi min ŝatus kaj amus, tiukaze mi reportus al vi vian kuglon."

La reĝidino pensis : 'Ja kion babilaĉas la ŝtipkapula rano, tiu ja devas resti en sia akvo, sed eble ĝi povos reporti mian kuglon. Jen mi do diru, ke jes, kaj ŝi parolis :

"Nu, pro mi, sed unue reportu la oran kuglon al mi, tiukaze mi promesas ĉion al vi."

La rano trempis sian kapon en la akvon kaj naĝis malsupren. Ne daŭris longan tempon ĝis ĝi ree alvenis supre, ĝi havis la kuglon en la buŝo kaj ĵetis ĝin surteren.

Kiam la reĝidino revidis sian kuglon, ŝi kuris rapide al ĝi, levis ĝin kaj tiel ĝojis rehavi ĝin surmane, ke ŝi pensis pri nenio plu kaj rapidis kun ĝi hejmen.

La rano postvokis al ŝi : Atendu, reĝidino, kaj kunprenu min, tiel, kiel vi promesis tion." Sed ŝi ne atentis ĝin.

Je la sekva tago la reĝidino sidis ĉe la manĝotablo, jen ŝi aŭdis ion suprengrimpi sur la marmora ŝtuparo, plaŭd' plaŭd, plaŭd' plaŭd' ! Baldaŭ poste ĝi frapis la pordon kaj vokis : "Reĝidino plej juna, malfermu al mi !"Ŝi kuris tien kaj malfermis la pordon. Sed jen la rano, pri kiu ŝi tute ne plu pensis ; tre timigite ŝi haste fermis kun brua klako la pordon kaj residiĝis al la manĝotablo.

Sed la reĝo vidis, ke ŝia koro frapegas, kaj parolis : "Kial vi timas ?"

"Tie ekstere estas abomena rano", ŝi diris, tiu reportis al mi la oran kuglon el la puto, mi promesis pro tio, ke ĝi fariĝu mia kunulo, sed mi tute ne imagis, ke ĝi povus forlasi la akvon, nun ĝi estas ekstere ĉe la pordo kaj volas eniri."

Intertempe la rano frapis duan fojon kaj vokis :

"Reĝidino plej juna.
Malfermu al mi,

ĉu vi ne plu scias,

kion vi diris al mi

ĉe la malvarmeta puta akvo ?

Reĝidino plej juna,
malfermu por mi."

La reĝo diris : "Kion vi promesis, tion vi devas plenumi ; iru al la rano kaj malfermu por ĝi."

Ŝi obeis kaj la rano ensaltis kaj sekvis ŝin ĝis ŝia seĝo. Kaj kiam ŝi eksidis, ĝi vokis : "Levu min supren sur seĝon apud vi." La reĝidino ne volis fari tion. Sed la reĝo ordonis ĝin. Kiam la rano estis supre, ĝi parolis : "Nun ŝovu vian oran telereton pli proksime al mi, por ke ni kune mangu de ĝi."

Ankaŭ tion ŝi devis fari. Kiam ĝi satmanĝis , ĝi diris : "Nun mi estas laca kaj volas dormi. Prenu min kun vi supren en vian ĉambreton. Pretigu vian liteton, ni kuŝigu nin en ĝin."

La reĝidino ektimis, kiam ŝi aŭdis tion, ŝi timis la fridan ranon, ŝi ne kuraĝis tuŝi ĝin kaj nun ĝi eĉ kuŝu en ŝia lito. Ŝi komencis plori kaj tute ne povis akcepti tion. Jen la reĝo ekkoleriĝis kaj ordonis al ŝi, je minaco de malfavoro, fari tion, kion ŝi promesis. Helpis nenio. Ŝi devis fari ĝin tiel, kiel ŝia patro ordonis. Sed en ŝia koro ŝi estis furioza. Ŝi kaptis la ranon per du fingroj kaj portis ĝin supren en sian ĉambreton, kuŝiĝis sur la lito, kaj anstataŭ kuŝigi ĝin apud si, ŝi ĵetis ĝin, klak !, al la muro. "Nu, do, de nun vi lasos min en paco, abomena rano !"

Sed la rano ne falis morta malsupren. Sed, kiam ĝi falis sur la liton, ĝi estis bela juna princido. Tiu estis nun ŝia kara kunulo, kaj ŝi ŝatis lin, kiel ŝi promesis tion kaj kun plezuro ili kune ekdormis. Matene alvenis mirinda kaleŝo ore ornamita, kun ok jungitaj ĉevaloj kun tufoj da plumoj. Kun ĝi venis la fidela Henriko, la servisto de la princo. Li tiom afliktiĝis pri la transformo de li, ke li devis meti tri ferajn bendojn ĉirkaŭ sian koron, por ke ĝi ne dissaltu pro malĝojo. La princido sidiĝis kun la princidino en la kaleŝon, sed la fidela servisto staris malantaŭe sur la piedbreto. Tiel ili volis veturi en la regnon de l' princo. Kaj kiam ili veturis jam certan distancon de la vojo, la princo aŭdis malantaŭ si laŭtan krakon, jen li turniĝis kaj vokis :

"Henrik', la kaleŝ' rompiĝas !"

"Ne, sinjor', ĝi plu prestiĝas !

Nur falis bend' de mia koro,

kiu helpis dum doloro,

kiam vi en puto restis,

ĉar vi tiam rano estis."

Ankoraŭfoje kaj ankoraŭfoje la princo aŭdis krakon, kaj li supozis ĉiufoje, ke la kaleŝo rompiĝis. Sed estis nur la feraj bendoj, kiuj forsaltis de la koro de l' fidela Henriko, ĉar lia mastro estis savita kaj feliĉa.

Tradukis Donjo & Cezar


Fonto Jakobo kaj Vilhelmo Grimm : Infan-kaj domfabeloj,Berlino 1812/15, du volumoj, unua volumo p.1 ĝis 5






Brüder Grimm
Der Froschkönig oder der eiserne Heinrich

1.Vol1

Es war einmal eine Königstochter, die ging hinaus in den Wald und setzte an einen kühlen Brunnen. Sie hatte eine goldene Kugel, die war ihr liebstes Spielwerk, die warf sie in die Höhe und fing sie wieder in der Luft und hatte ihre Lust daran. Einmal war die Kugel gar hoch geflogen, sie hatte die Hand schon ausgestreckt und die Finger gekrümmt, um sie wieder zufangen, da schlug sie neben vorbei auf die Erde, rollte und rollte und geradezu in das Wasser hinein.

Die Königstochter blickte ihr erschrocken nach, der Brunnen war aber so tief, daß kein Grund zu sehen war. Da fing sie an jämmerlich zu weinen und zu klagen : »ach ! wenn ich meine Kugel wieder hätte, da wollt' ich alles darum geben, meine Kleider, meine Edelgesteine, meine Perlen und was es auf der Welt nur wär'.« Wie sie so klagte, steckte ein Frosch seinen Kopf aus dem Wasser und sprach : »Königstochter, was jammerst du so erbärmlich ?«–»Ach, sagte sie, du garstiger Frosch, was kannst du mir helfen ! meine goldne Kugel ist mir in den Brunnen gefallen.«– Der Frosch sprach : »deine Perlen, deine Edelgesteine und deine Kleider, die verlang ich nicht, aber wenn du mich zum Gesellen annehmen willst, und ich soll neben dir sitzen und von deinem goldnen Tellerlein essen und in deinem Bettlein schlafen und du willst mich werth und lieb haben, so will ich dir deine Kugel wiederbringen.« Die Königstochter dachte, was schwätzt der einfältige Frosch wohl, der muß doch in seinem Wasser bleiben, vielleicht aber kann er mir meine Kugel holen, da will ich nur ja sagen ; und sagte : »ja meinetwegen, schaff mir nur erst die goldne Kugel wieder, es soll dir alles versprochen seyn.« Der Frosch steckte seinen Kopf unter das Wasser und tauchte hinab, es dauerte auch nicht lange, so kam er wieder in die Höhe, hatte die Kugel im Maul und warf sie ans Land. Wie die Königstochter ihre Kugel wieder erblickte, lief sie geschwind darauf zu, hob sie auf und war so froh, sie wieder in ihrer Hand zu halten, daß sie an nichts weiter gedachte, sondern damit nach Haus eilte. Der Frosch rief ihr nach : »warte, Königstochter, und nimm mich mit, wie du versprochen hast ;« aber sie hörte nicht darauf.

Am andern Tage saß die Königstochter an der Tafel, da hörte sie etwas die Marmortreppe heraufkommen, plitsch, platsch ! plitsch, platsch ! bald darauf klopfte es auch an der Thüre und rief : »Königstochter, jüngste, mach mir auf !« Sie lief hin und machte die Thüre auf, da war es der Fresch, an den sie nicht mehr gedacht hatte ; ganz erschrocken warf sie die Thüre hastig zu und setzte sich wieder an die Tafel. Der König aber sah, daß ihr das Herz klopfte, und sagte : »warum fürchtest du dich ?«–»Da draußen ist ein garstiger Frosch, sagte sie, der hat mir meine goldne Kugel aus dem Wasser geholt, ich versprach ihm dafür, er sollte mein Geselle werden, ich glaubte aber nimmermehr, daß er aus seinem Wasser heraus könnte, nun ist er draußen vor der Thür und will herein.« Indem klopfte es zum zweitenmal und rief :

»Königstochter, jüngste,

mach mir auf,

weiß du nicht was gestern

du zu mir gesagt

bei dem kühlen Brunnenwasser ?

Königstochter, jüngste,

mach mir auf.«

Der König sagte : »was du versprochen hast, mußt du halten, geh und mach dem Frosch die Thüre auf.« Sie gehorchte und der Frosch hüpfte herein, und ihr auf dem Fuße immer nach, bis zu ihrem Stuhl, und als sie sich wieder gesetzt hatte, da rief er : »heb mich herauf auf einen Stuhl neben dich.« Die Königstochter wollte nicht, aber der König befahl es ihr. Wie der Frosch oben war, sprach er : »nun schieb dein goldenes Tellerlein näher, ich will mit dir davon essen.« Das mußte sie auch thun. Wie er sich satt gegessen hatte, sagte er : »nun bin ich müd' und will schlafen, bring mich hinauf in dein Kämmerlein, mach dein Bettlein zurecht, da wollen wir uns hineinlegen.« Die Königs tochter erschrack, wie sie das hörte, sie fürchtete sich vor dem kalten Frosch, sie getraute sich nicht ihn anzurühren und nun sollte er bei ihr in ihrem Bett liegen, sie fing an zu weinen und wollte durchaus nicht. Da ward der König zornig und befahl ihr bei seiner Ungnade, zu thun, was sie versprochen habe. Es half nichts, sie mußte thun, wie ihr Vater wollte, aber sie war bitterböse in ihrem Herzen. Sie packte den Frosch mit zwei Fingern und trug ihn hinauf in ihre Kammer, legte sich ins Bett und statt ihn neben sich zu legen, warf sie ihn bratsch ! an die Wand ; »da nun wirst du mich in Ruh lassen, du garstiger Frosch !«

Aber der Frosch fiel nicht todt herunter, sondern wie er herab auf das Bett kam, da wars ein schöner junger Prinz. Der war nun ihr lieber Geselle, und sie hielt ihn werth wiesie versprochen hatte, und sie schliefen vergnügt zusammen ein. Am Morgen aber kam ein prächtiger Wagen mit acht Pferden bespannt, mit Federn geputzt und goldschimmernd, dabei war der treue Heinrich des Prinzen, der hatte sich so betrübt über die Verwandlung desselben, daß er drei eiserne Bande um sein Herz legen mußte, damit es vor Traurigkeit nicht zerspringe. Der Prinz setzte sich mit der Königstochter in den Wagen, der treue Diener aber stand hinten auf, so wollten sie in sein Reich fahren. Und wie sie ein Stück Weges gefahren waren, hörte der Prinz hinter sich ein lautes Krachen, da drehte er sich um und rief :

»Heinrich, der Wagen bricht !«–

»Nein Herr, der Wagen nicht,

es ist ein Band von meinem Herzen,

das da lag in großen Schmerzen,

als ihr in dem Brunnen saßt,

als ihr eine Fretsche (Frosch) was't.« (wart)

Noch einmal und noch einmal hörte es der Prinz krachen, und meinte : der Wagen bräche, aber es waren nur die Bande, die vom Herzen des treuen Heinrich absprangen, weil sein Herr erlöst und glücklich war.

Quelle :
Jacob und Wilhelm Grimm : Kinder- und Hausmärchen. 2 Bände, Band 1, Berlin 1812/15, S. 1-5.

Cezar : Urbomuzikistoj de Bremeno (rimpoemo)

67/Vol. 2

En la kuklanda tempo mi iris kaj vidis, ke Romo kaj Laterano pendas je silka fadeneto, kaj senpieda viro preterkuris rapidan ĉevalon, kaj tre akra glavo trabatis ponton ; krome mi vidis junan azenon kun arĝenta nazo, kiu ĉasis du rapidajn leporojn, kaj tilion, kiu estis larĝa. Sur ĝi kreskis varmegaj flanoj. Krome mi vidis maljunan magran kaprinon, kiu portis ĉirkaŭ cent plenĉarojn da graso sur sia korpo kaj sesdek plenĉarojn da salo. Ĉu tio ne estas sufiĉe da mensogoj ? Krome mi vidis plugi plugilon sen ĉevaloj aŭ bovoj, kaj unujara infano ĵetis kvar muelŝtonojn de la urbo Regensburg ĝis la urbo Trier kaj de Trier ĝis la interno de Strasburgo ; kaj akciptro naĝis tra la rivero Rejno. Tion li faris plejnrajte, tie mi aŭdis fiŝojn kune ekbrui tiel, ke sonis ĝis la ĉielo, kaj dolĉa mielo fluis kiel akvo de profunda valo sur altan montaron, tio estis strangaj aferoj. Tie estis du korvoj, kiuj falĉis herbejon, kaj mi vidis kiel du kuloj konstruadis je ponto, kaj du kolomboj disŝiris lupon, jen du infanoj, kiuj naskis kapridojn, sed du ranoj draŝis kune la grenon. Tie mi vidis kiel du musoj konsekris episkopon, du katoj, kiuj elskrapis la langon de urso. Tie alkuris heliko kaj mortbatis du sovaĝajn leonojn.Tie staris barbotondisto, kiu fortranĉis la barbon de ino, kaj du suĉantaj infanoj silentigis sian patrinon. Jen mi vidis du grejhundojn, kiuj portis muelilon el la akvo kaj maljuna ĉevalaĉo staris ĉe tio, kiu parolis, ke tio estas en ordo tiel. Kaj en la korto staris kvar ĉevaloj, kiuj draŝis la grenon per ĉiuj siaj fortoj, kaj du kaprinoj, kiuj hejtis la fornon kaj ruĝa bovino pafis la panon en la bakfornon. Jen kikeris kokino : Kikeriki ! La fabelo estas miskalkule finrakontita, kikeriki !

Fonto :Jakobo kaj Vilhelmo Grimm : Infan- kaj Domfabeloj. 2 volumoj, volumo 2, Berlino 1812/15, p. 294-296. ligo :

PS :

Lateran/o . Aro de konstruaĵoj (palaco, katedralo) en Romo, apartenanta al Vatikano ; sidejo de la papoj (313—1304) : la Laterana traktato (kreinta la Vatikanan regnon, 1929).

PSS :

La titolo Kuklando en la originalo estas „Schlauraffenland“,jen vortkombino, kiu entenas kvar aluditajn vortojn :

schlau = ruza
raffen = avide akiri monon
Affe =simio,
Land = lando

Sekve la adekvata traduko de la vorto eble estus „Ruze-akiri-monon-similando“. Sed tio estus certe tro tambure dirita, do ne plu nur aludita nomo. Tial la tradicia traduko per „Kuklando“ certe preferindas, ankaŭ tial, ĉar tio estas esprimo, kiu en Esperanto jam havas longan tradicion. Mi persone trovas ĝin iom tro nenidira, sed ĝia avantaĝo dum uzado – se oni konas ĝin – estas, ke ĝi mallongas. (cez)

PSS : La fabelo entenas aludon pri la fama ina papo, kiu laŭdire en surstrata procesio en Romo naskis infanon, kio kompreneble silentigis ŝin kiel papon. Aoraŭ nun katolikoja sertas, ke tio estas mensogo. La sengamba viro troviĝas sur fama mapo de la malkovrula erao. Laterano en Romo similis en la tempo de la papo Borgia pli al bordelo ol al religia loko, tial la aludo pri la silkaj fadenetoj sur la vestoj de la konkubinoj. La aludoj pri Kuklando jam troviĝas en fabeloj de la grekoj pri „La feliĉaj insuloj“, ili havas mirinde longan vivon, ekzemple en la antaŭjarcenta folkkanto :„The Big Rock Candy Mountains.“

Brüder Grimm
Das Märchen vom Schlauraffenland

In der Schlauraffenzeit da ging ich und sah an einem kleinen Seidenfaden hing Rom und der Lateran, und ein fußloser Mann, der überlief ein schnelles Pferd, und ein bitterscharfes Schwert eine Brücke durchhauen ; da sah ich einen jungen Esel mit einer silbernen Nase der jug hinter zwei schnellen Hasen her, und eine Linde, die war breit, auf der wuchsen heiße Fladen, da sah ich eine alte dürre Geis, trug wohl hundert Fuder Schmalzes an ihrem Leibe und sechzig Fuder Salzes. Ist das nicht gelogen genug ? Da sah ich zackern einen Pflug, ohne Roß und Rinder, und ein jähriges Kind warf vier Mühlensteine von Regensburg bis nach Trier und von Trier hinein in Strasburg ; und ein Habicht schwamm über den Rhein, das that er mit vollem Recht, da hört' ich Fische miteinander Lärm anfangen, daß es in den Himmel hinauf scholl, und ein süßer Honig floß wie Wasser von einem tiefen Thal auf einen hohen Berg, das waren seltsame Geschichten. Da waren zwei Krähen, mähten eine Wiese, und ich sah zwei Mücken an einer Brücke bauen, und zwei Tauben zerrupften einen Wolf, zwei Kinder die wurfen zwei Zicklein, aber zwei Frösche droschen miteinander Getreid aus. Da sah ich zwei Mäuse einen Bischof weihen, zwei Katzen, die einem Bären die Zunge auskratzten. Da kam eine Schnecke gerennt und erschlug zwei wilde Löwen, da stand ein Bartscheerer, schor einer Frauen ihren Bart ab, und zwei säugende Kinder hießen ihre Mutter stillschweigen. Da sah' ich zwei Windhunde, brachten eine Mühle aus dem Wasser getragen und eine alte Schindmähre stand dabei, die sprach : es wäre Recht. Und im Hof standen vier Rosse, die droschen Korn aus allen Kräften, und zwei Ziegen, die den Ofen heitzten und eine rothe Kuh schoß das Brot in den Ofen. Da krähte ein Huhn : Kickeriki ! Das Märchen ist ausverzählt, kickeriki !

Quelle :

Jacob und Wilhelm Grimm : Kinder- und Hausmärchen. 2 Bände, Band 2, Berlin 1812/15, S. 294-296.

Burl Ives : En la roksukermontaro
(Big Rock Candy Mountain)

Cezar : Solidarec-letero al vi, virineto de maro !

Thomas-Borchert : Virineto-de-maro ofte atakata de huliganoj

Balado pri la agrabla vivo

(Laŭ Francois Villon)

La laŭdoj oftas pri la grandsprituloj
feliĉaj kun libraĉ' kaj eĉ sen pano,
vivantaj kun la ratoj en kabano.
Mi diras : restu for pri tiaj uloj !
Laŭvivu, kiun plaĉas la imag'.
Mi - inter ni – jam satas pri l' admon'.
Neniu birdo eĉĝis Babilon'
eltenus tion eĉ dum nura tag'.
Se vivo tristas, helpas ne persvad'.
Agrablan vivon donas nur bonstat' !

La pastro de Saint John, de l' amo filo,
li diras mem, li ankaŭ vinojn amas,
per bela preĝ' Orinjon li ekflamas -
mi kaptas ŝin svingante per hakilo.
Kaj ĉiu prenas sin laŭ sia fort'.
Pri hom' alia pensu sen komfort'.
Sen pago servas ja ne eĉ la art'.
Respekton mian por la vort' laŭ fart' :
Nur plejprenanto estas elektat'.
Agrablan vivon donas nur bonstat' !

Aventuristojn kun la brava koro
kaj la avid' je propra fel-ofero
kaj tiuj diroj nur pri l' pura vero,
ke legu do la burĝoj kun adoro,
rigardu ilin iam en vesper',
la fridan damon kun la edz' en lit'
kaj la aŭskulton pro aplaŭd', sen sprit',
la gapojn kvinmiljaren kun desper'.
Ĉu vin ĉe tio kaptas ne kompat' ?
Agrablan vivon donas nur bonstat' !

Mi mem, mi havus ja por mi komprenon,
por la prefer' de grand' kaj sol' sen limo.
Sed vido al la uloj el proksimo
avertis min : Nun lasu tian penon.
El povro fontas krom la saĝ' la plend',
el bravo krom la glor' amara ŝvit'.
Vi saĝis, povris jam kun brava spit'.
Nun haltu do pri tiu grandosent' !
Jen tuj sin trovos vojo al beat' :
Agrablan vivon donas nur bonstat'.

tradukis Cezar

Rimarko : Kion Viljono, K.Marx kaj B. Brecht havas komunan ? Ili ne preĝas socion sen riĉo, sed ili estas por tio, ke la riĉo el ĉiuj fontoj fluu - kaj por ĉiuj. Por Brecht la propraĵo ne estis io sankta, kaj tial li ofte uzis tekstojn de antaŭuloj. La poemo estas bona interpreto de la poemo de Viljono. Brecht estis tre influata de la franco Franscisko Viljono kiu naskiĝis en 1431 kaj eble vere finiĝis je pendumilo en la jaro 1462. La mokulo Viljono, kiu iam mem eĉ mortpikis pastron, vivis la vivon de studento, de frato de la rabistaro "konkofratoj", kiel prostituigisto - kaj kiel poeto. Francois Villon, tre influa en la monda historio de ribelema liriko, estas unu el la plej gravaj artistoj, kiuj iam ajn vivis, li estas lumturo en la malhelo de kutime tro obeema literaturo. Li influis ekzemple R. L. Stevenson kaj Bertolt Brecht, por nomi nur du famulojn. Ke ni, esperantistoj, havas tradukiston en Francio, Francois Gaulthier, kiu tradukis la tutan ampleksan verkon de tiu poeto en Esperanton, estas por ni bonŝanco. En Germanio ekzistas laŭ mia scio nur elektoj de la verkoj de Viljono. Jen la interesa kazo, ke Esperanto por mi fariĝis neatendita ponto al tre grava de mi tre ŝatata poeto. El tiu kolekto mi ĉerpis la malsupran poemon de li. (Cez)

PS : La poemoj de Viljono bedaŭrinde ne plu legeblas rete.

La originalo tradukita en Esperanton :
Francisko Viljono

BALADO (refuto al Frank Gontjer')

. . . . . . . . . . . . . . [143a] T 1473
Jen grasa kanonik' sur plum-kusen'
En mato-ĉambro kun fajrujo flagra
Kaj kuŝas apud li vidvin' Sidven',
Koketa, glata, mola, dolĉ-reaga.
Dum gustumad' de hipokras', tuttaga,
Karesi, ludi, kisi, multe ridi
Kaj nude-nude, korp-sur-korpe sidi,
Mi vidis ilin du tra tru' en pordo ;
Eksciis do, ke por funebron bridi
Valoras plej la vivo en komforto.

Se Frank Gontjer' kaj amikin' Helen'
Pri tia dolĉa viv' havus imagon,
Nek ajl', nek cepo (pro haladzo, jen !)
Enirus plu ilian ezofagon,
Nek kaĉo, nek mikspoto en stomakon.
Ja mankas spic' ! (Mi diras sen insido !)
Se kuŝas ili sub rozarb-egido,
Ĉu ne pli bone seĝ-kaj-lit-agordo ?
Prefere kio ? Kion pensas vi do ?
Valoras plej la vivo en komforto.

Nur kruda pan', hordeo kaj aven',
Kaj akvo-trink' dum tuta zodiako...
Mi ne eltenus ĝin eĉ dum maten',
Por ne paroli pri la tuta tago.
Ne helpus kant' de birdoj ĝis en Prago !
Sed, ĝue Frank Gontjer' (lin Dio gvidu !)
Kun sia Helenin' sub rozo sidu :
Ilia ŝat' ! Por mi estas en ordo ;
Sed kio ajn pri kamparan' validu,
Valoras plej la vivo en komforto.

Princ', juĝu ! Por konsento ni rapidu.
Koncerne min (sen iu ajn rankor', do),
Kiel infan' mi aŭdis, do mi fidu :
Valoras plej la vivo en komforto.

Tradukis Gaultier

.
Bertolt Brecht
Balado pri Mek Tranĉilo

1

Kaj la ŝarko havas dentojn,
montras ilin sen subtil'.
Sed MacHeath tranĉilon havas,
nevideblas la tranĉil'.

2

Aĥ, ruĝiĝas la naĝiloj
de la ŝark', se fluis sang'.
Mek Tranĉilo portas gantojn,
sen makul' laŭ sia rang'.

3

Ĉe l' Tamiz' kun verda akvo
renversiĝas homa ar',
nek pro pest' nek pro ĥolero.
Onidiras : MacHeath-far' !

4

En dimanĉo bela blua
kuŝas strande morta hom'.
Vir' foriras post angulon.
MacHeath estas lia nom'

5

Kaj Ŝmul Majer malaperis
kiel ofte riĉa vir'.
Kaj la monon havas MacHeath.
Ne pruveblas la konspir'.

6

Jenny Towler-n oni trovis
kun tranĉilo en la mam'.
Iras kaje Mek Tranĉilo
sen eĉ scii pri la dam'.

7

La ĉaristo, Alfons Glite,
estas for, sed kial li ?
Kiu ajn pri tio scius,
Ne MacHeath, jen certu vi.

8

Kaj la granda brul' en Soho :
Sep infanoj, maljunul'-
sen molest', naiva MacHeath en-
amasas post la brul'.

9

La vidvino neplenaĝa,
fama estas ŝia nom',
ŝi vekiĝis perfortita.
MackHeath, kiom kostas hom' ?

10

Kaj la fiŝoj malaperis,
ĉagreniĝas la kortum'.
Oni vokas eĉ la ŝarkon,
sed li neas sen cerbum'.

11

Li ne povas rememori
kaj ne eblas kapti lin.
Ĉar la ŝark' ne estas ŝarko,
se ne trovas pruvoj sin.

trad. Cezar

Bertolt Brecht
Ballade über Mackie Messer

1.

Und der Haifisch, der hat Zähne
Und die trägt er im Gesicht
Und MacHeath, der hat ein Messer
Doch das Messer sieht man nicht.

2.

Ach, es sind des Haifischs Flossen
Rot, wenn dieser Blut vergießt !
Mackie Messer trägt 'n Handschuh
Drauf man keine Untat liest.

3.

An der Themse grünem Wasser
Fallen plötzlich Leute um !
Es ist weder Pest noch Cholera
Doch es heißt : MacHeath geht um.

4.

An 'nem schönen blauen Sonntag
Liegt ein toter Mann am Strand
Und ein Mensch geht um die Ecke
Den man Mackie Messer nannt.

5.

Und Schmul Meier bleibt verschwunden
Und so mancher reiche Mann
Und sein Geld hat Mackie Messer
Dem man nichts beweisen kann.

6.

Jenny Towler ward gefunden
Mit 'nem Messer in der Brust
Und am Kai geht Mackie Messer
Der von allem nichts gewußt.

7.

Wo ist Alfons gleich, der Fuhrherr ?
Kommt das je ans Sonnenlicht ?
Wer es immer wissen könnte
Mackie Messer weiss es nicht.

8.

Und das große Feuer in Soho
Sieben Kinder und ein Greis
In der Menge Mackie Messer, den
Man nicht fragt und der nix weiß.

9.

Und die minderjährige Witwe
Deren Namen jeder weiß
Wachte auf und war geschändet
Mackie, welches war dein Preis ?

10

Und die Fische, sie verschwinden,
Doch zum Kummer des Gerichts
Man zitiert am End den Haifisch,
Doch der Haifisch weiß von nichts.

11.

Und er kann sich nicht erinnern
Und man kann nicht an ihn ran,
Denn ein Haifisch ist kein Haifisch
Wenn man's nicht beweisen kann.