Cezar
Pri gramatikistoj
Antaŭkonsilo : Kara ĝisosta gramatikisto, legu tion tute malstreĉite, por ke ne trafu vin koratako, vi ja scias ke mi estas NUR poeto. (Kun alta estimo, Cez)
Se vi volas scii, kio estas acidulo, jen vizitu gramatikiston kaj demandu lin pri la verkoj de aliaj gramatikistoj.
Gramatikistoj estas homoj, kiuj kaptis skeleton de haringo, sed tamen pensas, ke ĝi estas dika granda baleno.
Gramatikistoj tute ne bezonas manĝon, amatinon, kantojn aŭ bonan vinon, ili havas ja siajn gramatikajn librojn, tiuj tute sufiĉas al ili.
Gramatikisto ne legas librojn, li (nur tre malofte ŝi) distranĉas ilin kun la akraj iloj de sia lucida menso.
Gramatikisto ne legas - li serĉas gramatikajn erarojn, sed nur ĉe aliaj. Li mem eraras neniam.
Gramatikistoj estas tiel inteligentaj, ke ili ne plu vidas simplan vorton pro tiom da gramatikaj reguloj. Aŭ ili vidas nur plu certan vorton kaj ne plu tion, kion ĝi esprimas.
Gramatikistoj kutime ne ŝatas poemojn, por ili poemoj estas nur furzoj de penskrimuloj kaj de kompatindaj kretenoj.
Ĝisostaj gramatikistoj plej ofte ne estas artistoj, ĉar ili kutime ne kapablas verki ion, tial ili ja fariĝis gramatikistoj. (Komparu al kritikistoj)
Ĝisosta gramatikisto estas nur tiukaze kaj tiam foje por momento kontenta, se li fariĝis la gvidanto de elstara lingva komitato aŭ la nova prezidanto de la Akademio.
Ĝisosta gramatikisto = malgranda Napoeleono
Kiel oni ekkonas gramatikiston ? Per la tikado de ties okuloj aŭ per ties suprentiritaj brovoj. Krome li neniam ridas kaj ne afablas.
Ambiciaj gramatikistoj volas regi ne nur certan lingvon mem, sed eĉ la homojn, kiuj parolas ĝin.
Gramatikistoj estas kiel astronomoj, dum ili promenas aŭ verkas, ili rigardas en la ĉielon de siaj gramatikaj aerkasteloj kaj ne vidas tion, kio okazas surtere.
Ne kritiku gramatikiston, ĉar li mortpikos vin per eterna ignorado.
Sed per kio oni blindigas gramatikiston ? Per flat-mielo ŝmirita en ties orelojn.
Edzinoj de gramatikistoj malamegas gramatikajn librojn.
Estas multaj prizonoj en la mondo, sed la plej terura estas memfarita gramatiklibro.
Se gramatikisto foje estas ne tiel polve seka kaj ne tiom mondofora kiel kutime, jen li estas rara escepto, kiu pruvas, ke la supre dirita nepre estas la vero.
Waringhien aŭ Kaloĉaj aŭ similaj herooj de la Esperantoliteraturo dank' al Zamenhof kaj siaj muzoj ne estis nur gramatikistoj, sed multe pli ol tio. Kiel elstaraj verkistoj ili estis niaj avangardaj defendantoj en malamika lando - en la hermetika mondo de gramatikistoj.
Kaloĉaj fariĝis gramatikisto por rebati la malamikon en ties propra tereno. Li evidente sciis, ke atako ofte estas la plej bona defendilo. Sed kiel Heine li forlasis la batalkampon ne sen gravaj vundoj. (Legu pri tio la poemon "Enfant perdu" tradukita de Warinĝien.)