Kristin de Margenburg
foro flirtas
sur la reloj 7 ĝis 8
vomeme alternas trajnoj
ĵetiĝas alvenintoj
el la sufokigaj vagonoj
en la obstine morna violo
griziĝas la vespera ĉielo
ĝoje brakumas sin
lacigitaj vojaĝantoj
kun atendintaj sopirfiguroj
ili kvazaŭ forsinkante
malaperas
senvorte
nokte
en nenion
kaj tie ŝteliras la krepusko
laŭ la perono
blovas al la enirantoj
bonfartvolupton sur la nukon
la pordoj almozpetas
pri pasaĝeroj
brue batas la vojaĝsopiro
sur la mekanismon
la klinko libero fermas ĝin
malantaŭ fenestro
mansvingas blankaj poŝtukoj
la lastan mesaĝon
tiam ankoraŭ rapida gratado
de koroj sur la vitron
jen vivraportoj telegramstile
ploro ruliĝas el via
adiaŭa vizaĝo
dum kriĉanta akra fajfsono
malaperas ruĝaj finlumoj
nebuligitaj sur la vizaĝoj
de la postrestintoj
la foro paliĝas
la proksimo eĉ pli proksimas
je la sekva fojo
mi kun-envagoniĝos.
© C.v.M.
* Christin *
tradukis Hans-Georg Kaiser
![]()
Ferne weht
auf dem gleis 7 - 8
übergeben sich züge
werfen sich ankommende
aus den erstickenden abteilen
im verbissenen lila
ergraut der abendhimmel
froh umarmen sich
erschöpft reisende
mit wartenden
sehnsuchtsgestalten
versinken
lautlos
in der nacht
in nichts
und dort
schleicht die dämmerung
entlang am bahnsteig
bläst den einsteigenden
wohlfühlwonne ins genick
die türen betteln
nach passagieren
es knallt das fernweh
auf den mechanismus
die klinke freiheit schließt
im fenster
winken weiße taschentücher
die letzte botschaft
dann in eile
noch auf die scheibe gedrückt
gekratzte herzen
lebensläufe in kurzform
es rinnt die träne
dir übers abschiedsgesicht
im grellen pfiff
versinken rotschlußlichter
vernebelt in den gesichtern
der dagebliebenen.
die ferne verblasst
die nähe wird noch näher
das nächste mal
ein mit-ein-steigen.
© C.v.M.
* Christin *
sur la reloj 7 ĝis 8
vomeme alternas trajnoj
ĵetiĝas alvenintoj
el la sufokigaj vagonoj
en la obstine morna violo
griziĝas la vespera ĉielo
ĝoje brakumas sin
lacigitaj vojaĝantoj
kun atendintaj sopirfiguroj
ili kvazaŭ forsinkante
malaperas
senvorte
nokte
en nenion
kaj tie ŝteliras la krepusko
laŭ la perono
blovas al la enirantoj
bonfartvolupton sur la nukon
la pordoj almozpetas
pri pasaĝeroj
brue batas la vojaĝsopiro
sur la mekanismon
la klinko libero fermas ĝin
malantaŭ fenestro
mansvingas blankaj poŝtukoj
la lastan mesaĝon
tiam ankoraŭ rapida gratado
de koroj sur la vitron
jen vivraportoj telegramstile
ploro ruliĝas el via
adiaŭa vizaĝo
dum kriĉanta akra fajfsono
malaperas ruĝaj finlumoj
nebuligitaj sur la vizaĝoj
de la postrestintoj
la foro paliĝas
la proksimo eĉ pli proksimas
je la sekva fojo
mi kun-envagoniĝos.
© C.v.M.
* Christin *
tradukis Hans-Georg Kaiser
Ferne weht
auf dem gleis 7 - 8
übergeben sich züge
werfen sich ankommende
aus den erstickenden abteilen
im verbissenen lila
ergraut der abendhimmel
froh umarmen sich
erschöpft reisende
mit wartenden
sehnsuchtsgestalten
versinken
lautlos
in der nacht
in nichts
und dort
schleicht die dämmerung
entlang am bahnsteig
bläst den einsteigenden
wohlfühlwonne ins genick
die türen betteln
nach passagieren
es knallt das fernweh
auf den mechanismus
die klinke freiheit schließt
im fenster
winken weiße taschentücher
die letzte botschaft
dann in eile
noch auf die scheibe gedrückt
gekratzte herzen
lebensläufe in kurzform
es rinnt die träne
dir übers abschiedsgesicht
im grellen pfiff
versinken rotschlußlichter
vernebelt in den gesichtern
der dagebliebenen.
die ferne verblasst
die nähe wird noch näher
das nächste mal
ein mit-ein-steigen.
© C.v.M.
* Christin *