Cezar
Kapricaj koloroj
El la ruĝo, kiun mi hatis pli kaj pli,
mi esplore vojaĝis en la nigron.
La nigro senpene estingis la ruĝon
kaj tiel havigis al mi ŝajnan kontentiĝon,
ĝis ĝi fine - kiel la ruĝo - fariĝis kateno.
Nigro, kiu komencas gorĝopremi iun,
oni povas bridi nur per grandioza lazuro,
kaj tiel mi enamiĝis en la lazuron de la ĉielo.
Sed ĉar la lazuro por mi estas la koloro de la paradizo,
mi ne longe eltenis ĝin en la bluo kaj sopiris
la ekscitigajn kolorojn flavo kaj oranĝo,
kiuj povus elaĉeti min el la sennubeco de la ĉiela bluo.
Mi furiozis en flavo kaj oranĝo kun la krea impeto de giganto,
sed aĥ, la flavo kaj la oranĝo subite fariĝis ruĝaj,
kaj la ruĝo kriis kiel krias perdiĝintaj animoj,
kaj nigriĝis antaŭ miaj okuloj kaj mi sopiris ree
al la lazuro de la ĉielo.
La ĉielo fariĝis blua, kaj ĉio, kio estis
de turmento kaj doloro kaj malamo en mi,
retiriĝis en la bluan horizonton,
kie tiuj nigraj sentoj fine tute perdiĝis.
![Cezar: Mia blua floro]( "Cezar: Mia blua floro")
Kaj tiam mi vidis la bluan floron,
kaj mi kuris al la blua floro,
sed kiam mi atingis ĝin, ĝi jam ne estis blua.
La suno estis subiranta, en flavo kaj oranĝo.
![Ruĝo, flavo, ravo]( "Ruĝo, flavo, ravo")
Kaj mi volis firmteni min en tiu flavo kaj oranĝo,
sed la suno fariĝis pli kaj pli ruĝa,
kaj la nigra nokto falis sur min.
![Nigra pantero]( "Nigra pantero")
Kaj mi, kiu ne povas elteni
dum longa tempo en nur unu koloro,
jam sopiregis al la bluo
de la sekvanta tago.
![Donkiĥoto survoje]( "Donkiĥoto survoje")
de turmento kaj doloro kaj malamo en mi,
retiriĝis en la bluan horizonton,
kie tiuj nigraj sentoj fine tute perdiĝis.
Kaj tiam mi vidis la bluan floron,
kaj mi kuris al la blua floro,
sed kiam mi atingis ĝin, ĝi jam ne estis blua.
La suno estis subiranta, en flavo kaj oranĝo.
Kaj mi volis firmteni min en tiu flavo kaj oranĝo,
sed la suno fariĝis pli kaj pli ruĝa,
kaj la nigra nokto falis sur min.
Kaj mi, kiu ne povas elteni
dum longa tempo en nur unu koloro,
jam sopiregis al la bluo
de la sekvanta tago.
