Bela, ĝis !
(itala partizankanto : Bella Ciao)
Je mateno mi vekiĝis,
bela, ĝis, bela, ĝis, bela, ĝis, ĝis, ĝis.
Je mateno mi vekiĝis,
staris jen la malamik'.
Ho, partizanoj, min forportu,
bela, ĝis, bela, ĝis, bela, ĝis, ĝis, ĝis.
Ho, partizanoj, min forportu,
mi proksimas jam al Mort'.
Kaj se mi mortos, ho, partizanoj,
bela, ĝis, bela, ĝis, bela, ĝis, ĝis, ĝis.
kaj, se mi mortos, ho partizanoj,
metu en la teron min.
Metu en tombon min montare,
bela, ĝis, bela, ĝis, bela, ĝis, ĝis, ĝis.
Metu en tombon min montare,
ombren apud bela flor'.
Kaj la homoj dum preteriro,
bela, ĝis, bela, ĝis, bela, ĝis, ĝis, ĝis.
Kaj la homoj dum preteriro,
ĝojos pri la bela flor'.
Jen la floro de partizano,
bela, ĝis, bela, ĝis, bela, ĝis, ĝis, ĝis.
Jen la floro de partizano,
kiu mortis por liber'.
tradukis Cezar
Rimarko : La kanton verkis italaj rizkamparaninoj, ĝi famiĝis tutmonde en la partizana milito kontraŭ la faŝistoj.